Δυστυχώς, η Ελλάδα για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε το ρόλο του ουραγού στις εξελίξεις του προσφυγικού ζητήματος, ενώ αντιθέτως η Τουρκία ανεδείχθη ως κυρίαρχος του παιχνιδιού τόσο από στρατηγικής πλευράς όσο και σε επίπεδο μελλοντικών τακτικών χειρισμών του προβλήματος.
Πρόκειται για μια πρόταση που κινείται στο πλαίσιο της υψηλής στρατηγικής της Τουρκίας με διττό στόχο: την εξουδετέρωση των Ευρωπαϊκών επικρίσεων σε βάρος της για τον παθητικό ρόλο της στην αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών αφενός και αφετέρου να σύρει κυριολεκτικά την Ελλάδα σε διαδικασίες οι οποίες ενδεχομένως να εγκυμονούν κίνδυνους για τα θαλάσσια σύνορα της, ειδικά σε ο,τι αφορά τις αποκαλούμενες γκρίζες ζώνες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρωτοστατούσης της Γερμανίας, υιοθέτησε και υποστήριξε χωρίς δεύτερη σκέψη την τουρκική πρόταση καθόσον με αυτόν τον τρόπο τής δίνεται μοναδική ευκαιρία να επιβάλει τις δικές της πολιτικές στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, εξ ου και το γεγονός ότι η διοίκηση της Νατοϊκής δύναμης στο Αιγαίο τίθεται υπό Γερμανικό αιγίδα. Έτσι για άλλη μία φορά στην ιστορία της ευρωπαϊκής ένωσης αποδεικνύεται η παντελής έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώνεται ο ρόλος των ΗΠΑ στο χειρισμό και διευθέτηση θεμάτων εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο, η υιοθέτηση της ομόφωνης απόφασης για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών υποκρύπτει ένα τεράστιο και μείζονος σημασίας θέμα για το μέλλον της ευρωπαϊκής ένωσης. Η εσωτερική ασφάλεια της ευρωπαϊκής ένωσης, ως γνωστόν, υλοποιείται επιχειρησιακά μέσω της σύστασης και λειτουργίας σημαντικών οργανισμών και υπηρεσιών όπως η Europol, η Frontex και το Σύστημα πληροφοριών Schengen. Ήδη πολλά κράτη μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης αμφισβητούν τη Σύμβαση Schengen και επαναφέρουν στα σύνορα τους όλους τους σχετικούς ελέγχους. Στην προκειμένη περίπτωση, σειρά έχει η αμφισβήτηση του έργου και της αποστολής της Frontex, μιας υπηρεσίας της ευρωπαϊκής ένωσης η οποία ιδρύθηκε ειδικά για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα της.
Η δομή και η λειτουργία της Frontex, από συστάσεως της μέχρι και σήμερα, έχει περιβληθεί και ενισχυθεί με το αναγκαίο θεσμικό οπλοστάσιο προκειμένου να είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να υλοποιεί την επιχειρησιακή της λειτουργία σε οποιοδήποτε μέρος των εξωτερικών συνόρων της ευρωπαϊκής ένωσης. Προς το σκοπό αυτό, τα κράτη μέλη έχουν νομοθετικά δεσμευτεί να συνεισφέρουν τον αναγκαίο εξοπλισμό, επιχειρησιακό και τεχνικό, προκειμένου η Frontex να αναπτύσσει αποτελεσματικά τις επιχειρησιακές δομές της. Εξ ού και το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός της Frontex για το τρέχον έτος αυξήθηκε πάνω από 50% και ανέρχεται σε 176 εκ. Ευρώ.
Ανακύπτει λοιπόν εύλογα το ερώτημα για ποιο λόγο η Frontex περιθωριοποιείται στην εκτέλεση ενός έργου το οποίο άπτεται της αποστολής της αυτής καθαυτής και οι αρμοδιότητες της μεταφέρονται σε ένα οργανισμό έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στην αποστολή του οποίου υπάγονται κυρίως ζητήματα στρατιωτικής και αμυντικής φύσεως;
Η απάντηση σε αυτό το καίριας σημασίας ερώτημα δεν περιποιεί τιμή ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε και στην Ελλάδα. Η Τουρκία ουδέποτε συναίνεσε στη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά με την Frontex για την διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος. Η Frontex αποτελούσε ανέκαθεν για την Τουρκία μία άκρως ενοχλητική ευρωπαϊκή υπηρεσία, η οποία κατά την εκτέλεση της αποστολής διατυπώνει παρατηρήσεις ακόμη και αιχμές για την απροθυμία και την αναποτελεσματικότητα των τουρκικών αρχών στη συγκράτηση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη.
Κι όμως στις 28 Μαίου 2012 η Τουρκία υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την Frontex στην έδρα της στη Βαρσοβία, το οποίο όμως δεν την εμπόδισε μα το παρακάμψει και να προτείνει και να επιτύχει τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος από έναν οργανισμό έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε κάλλιστα να επιμείνει και να διαχειριστεί η ίδια το προσφυγικό ζήτημα, οι συνέπειες του οποίου την αφορούν άμεσα και την επηρεάζουν σημαντικά στο απώτερο μέλλον, χρησιμοποιώντας τους δικούς της μηχανισμούς συνεργασίας και τις δικές της υπηρεσίες που έχει ειδικά προς τούτο ιδρύσει και οι προϋπολογισμοί βαρύνουν αποκλειστικά τους πολίτες της ευρωπαϊκής ένωσης.
Και, βεβαίως, η Ελλάδα θα μπορούσε να θέσει βέτο στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μόνο σε συνεργασία με κάθε αρμόδιο ευρωπαϊκό ή διεθνή οργανισμό. Παρά ταύτα δεν το έπραξε για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε είχε αναπτύξει τη δική της στρατηγική στη διαχείριση του φαινομένου, αλλά και δεν είχε την πολιτική βούληση και ισχύ να θέσει ένα τέτοιο βέτο.
Έτσι, εν κατακλείδι, θα συνεχίζεται πλέον η παρούσα κατάσταση να εξελίσσεται αναλόγως και στο μέλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με ιταμή συμπεριφορά, θα ζητά από την Ελλάδα να ανοίγει και να λειτουργεί hot spots όπου δει εντός της Ελληνικής επικράτειας, ενώ η Τουρκία θα μπορεί, με δηλώσεις του προέδρου της, να απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θα μπορεί οποτεδήποτε επιθυμεί να της αποστέλλει τους πρόσφυγες σε λεωφορεία και να αφήνει τα παιδιά να πνίγονται στο Αιγαίο! Και η ευρωπαϊκή ένωση θα συνεχίζει να αυτοαναιρείται, να αμφισβητεί, να υποτιμά και να ακυρώνει τις δικές της δομές, έτσι ώστε
να πληθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου τα Brexit, Grexit μέχρι που το πλήρωμα του χρόνου να καταστήσει αυτά πραγματικότητες.
Οκτώ δεδομένα με ειδική σημασία
Τι συνεπάγεται το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει δράση στο Αιγαίο; Οι κρίσιμες παράμετροι που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι οι εξής:
1. Το ΝΑΤΟ θα συλλέγει πληροφορίες για την περιοχή. Θα αναλάβει την αναγνώριση, παρακολούθηση και επιτήρηση του βόρειου και κεντρικού Αιγαίου. Την επιχείρηση θα διεξάγει η δεύτερη Μόνιμη Θαλάσσια Δύναμη (Standing Maritime Group 2) του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο. Στην πράξη, νατοϊκά πλοία θα παρακολουθούν τις τουρκικές ακτές, θα εντοπίζουν πλοιάρια με πρόσφυγες/μετανάστες και θα μεταφέρουν τις πληροφορίες στο λιμενικό και στον FRONTEX. Τα νατοϊκά πλοία δεν θα εμπλέκονται στη διαχείριση των επεισοδίων. Θα παρεμβαίνουν μόνον σε ακραίες περιπτώσεις, δηλαδή όταν θα υπάρχουν επιχειρήσεις έρευνας και διασώσεως ναυαγών.
2. Ελλάδα και Τουρκία δεν θα συμμετέχουν στη διοίκηση των επιχειρήσεων και δεν θα μπορούν να επιχειρήσουν εντός των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου της άλλης πλευράς: Για να αποφευχθούν τα προφανή προβλήματα που θα προέκυπταν από τη χρόνια αντιπαράθεση των δύο χωρών, η νατοϊκή επιχείρηση έχει δύο ιδιαιτερότητες.
(α) Οι δύο παράκτιες χώρες του Αιγαίου εξαιρούνται από την ανάληψη της διοικήσεως της επιχειρήσεως. Σήμερα τη διοίκηση της δεύτερης Μόνιμης Θαλάσσιας Δυνάμεως έχουν οι Γερμανοί. Θα μπορούν να την αναλάβουν και άλλες νατοϊκές χώρες πλην Ελλάδος και Τουρκίας.
(β) Ελλάδα και Τουρκία δεν θα έχουν δικαίωμα να επιχειρούν στα χωρικά ύδατα και στον εναέριο χώρο της άλλης πλευράς.
3. Το πρόβλημα με τον ελληνικό εναέριο χώρο: Ενώ θεωρητικώς η επιχείρηση σέβεται την ελληνική κυριαρχία, υπάρχει πρόβλημα με τη διαφορά των 6 και 10 ναυτικών μιλίων μεταξύ χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου. Από το 1960 με απόφαση της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ (MC 66/1), για τους σκοπούς της συμμαχίας ταυτίζονται τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα των κρατών-μελών. Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της νατοϊκής επιχειρήσεως στο Αιγαίο θα γίνονται σεβαστά μόνον τα 6 από τα 10 μίλια του ελληνικού εναερίου χώρου.
4. Το πρόβλημα με τη ζώνη έρευνας διασώσεως: Με δεδομένη την τουρκική αμφισβήτηση των ορίων της ελληνικής ζώνης έρευνας διασώσεως, είναι πιθανόν να δημιουργηθούν προβλήματα στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου ως προς το ποια χώρα έχει την ευθύνη. Το θετικό για την Ελλάδα είναι ότι τα πρόσωπα που διασώζονται θα επιστρέφουν στην Τουρκία.
5. Πραγματικός στόχος είναι οι περιπολίες στην περιοχή ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία: Από τον Οκτώβριο του 2015 η Γερμανία επιμένει να ελεγχθεί η περιοχή ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία με κοινές περιπολίες. Η Ελλάδα αντιδρούσε θεωρώντας, ορθώς, ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν πρέπει να γίνει στη θάλασσα αλλά επί των τουρκικών παραλίων. Σε άλλη περίπτωση κινδυνεύουν οι ζωές των μεταναστών/προσφύγων, ενώ εύκολα μετατρέπεται η επιχείρηση σε έρευνα και διάσωση ναυαγών. Με τη νατοϊκή επιχείρηση επιτυγχάνονται οι περιπολίες στην περιοχή όχι πλέον από Ελλάδα και Τουρκία αλλά από τα σκάφη των λοιπών νατοϊκών κρατών που θα έχουν δικαίωμα να επιχειρούν στα χωρικά ύδατα αμφοτέρων των χωρών.
6. Η εξαίρεση της Δωδεκανήσου από την περιοχή όπου θα λάβει χώρα η επιχείρηση: Αν και δεν αναφέρεται ρητώς στο κείμενο που έχει κυκλοφορήσει, έγινε γνωστό ότι η περιοχή όπου θα δρα η νατοϊκή δύναμη θα περιλαμβάνει, τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο έως το Αγαθονήσι. Τα Δωδεκάνησα αφήνονται εκτός επιχειρησιακού σχεδιασμού παρότι το 25% των μεταναστευτικών ροών εντοπίζεται στην περιοχή τους. Την εξαίρεση των Δωδεκανήσων θα ζήτησε η Τουρκία για δύο λόγους.
(α) Η Τουρκία μετά την κρίση στα Ιμια δεν αναγνωρίζει τη συμφωνία οριοθετήσεως που υπέγραψε το 1932 με την Ιταλία για τα Δωδεκάνησα. Εάν αποδεχόταν τη δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, θα έπρεπε είτε να αναγνωρίσει τα όρια εμμέσως, είτε να εμπλακεί σε διαρκείς αντιπαραθέσεις με την Ελλάδα για την περιοχή δράσεως των σκαφών της ακτοφυλακής κάθε χώρας.
(β) Η Τουρκία θεωρεί ότι τα Δωδεκάνησα παραμένουν αποστρατιωτικοποιημένα βάσει της συνθήκης των Παρισίων του 1947. Ακόμη και όταν αμερικανικά πολεμικά πήγαιναν παλιά στη Ρόδο για επίσκεψη, η Τουρκία διαμαρτυρόταν στις ΗΠΑ. Εάν σήμερα δεχόταν την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, δεν θα είχε έρεισμα μετά το τέλος της επιχειρήσεως να επαναλάβει τους ισχυρισμούς της.
Το μειονέκτημα της αποφάσεως είναι ότι η εξαίρεση των Δωδεκανήσων μπορεί να μετατοπίσει απλώς τις μεταναστευτικές ροές από τη Λέσβο προς το νότιο Αιγαίο.
7. Η ομοφωνία στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και το δόγμα Λουνς: Στο ερώτημα εάν η απόφαση είναι καλή ή κακή πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται μόνον με ομοφωνία. Θα ήταν δύσκολο είτε για την Ελλάδα είτε για την Τουρκία να περάσουν θέσεις που καταφανώς θα δημιουργούσαν ανισορροπίες εις βάρος της άλλης πλευράς. Εξάλλου το ΝΑΤΟ από το 1980 εφαρμόζει το δόγμα Λουνς (από το όνομα του γραμματέα του ΝΑΤΟ, 1971-1984). Σύμφωνα με αυτό, η συμμαχία δεν εμπλέκεται σε διμερείς διαφορές των μελών της. Γι’ αυτό το ΝΑΤΟ δεν περιλαμβάνει στις ασκήσεις του περιοχές για τις οποίες υπάρχει διαφωνία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ως προς το εάν είναι αποστρατιωτικοποιημένες. Για τα δεδομένα του ΝΑΤΟ η απόφαση είναι σχετικώς ισορροπημένη και τα προβλήματά της διαχειρίσιμα.
Επιπλέον, θα είναι εξαιρετικά θετικό για την Ελλάδα να επιτευχθεί η διακοπή των ροών. Η αποτελεσματικότητα της νατοϊκής επιχειρήσεως θα κριθεί από τη συνεργασία των τουρκικών αρχών με τις νατοϊκές δυνάμεις.
8. Η Τουρκία δεν αποβλέπει στο Αιγαίο αλλά στη Συρία: Ο λόγος της αποδοχής της νατοϊκής επιχειρήσεως στο Αιγαίο από την Τουρκία δεν φαίνεται να σχετίζεται με τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Η Τουρκία ενδιαφέρεται να παρασύρει το ΝΑΤΟ στη Συρία (όπως προσπάθησε να κάνει και με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους). Στο Αιγαίο δείχνει απλώς πνεύμα συνεργασίας με σκοπό την υποστήριξη των ευρωπαϊκών κρατών στο μείζον πρόβλημά της: τους Κούρδους της Συρίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου