Διακτινισμός ανθρώπων στο διάστημα και «Project Pegasus»

Ακριβή τηλεμεταφορά κβαντικών πληροφοριών σε απόσταση τριών μέτρων κατάφεραν να πραγματοποιήσουν Ολλανδοί επιστήμονες και πλέον οι ερευνητές αισιοδοξούν για την τηλεμεταφορά ολόκληρων ανθρώπων από το ένα μέρος στο άλλο. 

Η συγκεκριμένη επιτυχία των επιστημόνων έγινε γνωστή πριν από λίγες ημέρες και κυκλοφόρησε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και στο διαδίκτυο, θυμίζοντας μας όμως ένα άλλο απόρρητο πρόγραμμα το οποίο γνωστοποιήθηκε πριν από 2 περίπου χρόνια. Αναφερόμαστε στο άκρως απόρρητο «project-pegasus» και στο ταξίδι στον πλανήτη Άρη με τηλεμεταφορά το οποίο ξεκίνησε το 1968.

Το progect Pegasus ήταν ένα πρόγραμμα που σχετιζόταν με την DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency), στην οποία το αμερικανικό υπουργείο άμυνας και η τεχνολογική κοινότητα πραγματοποίησαν το ταξίδι στον χρόνο για λογαριασμό της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Το progect Pegasus ξεκίνησε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ με σκοπό να διεξάγουν «τηλεπισκόπηση στο χρόνο» έτσι ώστε αξιόπιστες πληροφορίες και γεγονότα για το παρελθόν και το μέλλον θα μπορούσαν να παρέχονται στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, την επιστημονική κοινότητα και τους στρατιωτικούς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά και ας διαβάσουμε για αρχή τι ανακοίνωσαν οι επιστήμονες με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόναλντ Χάνσον του Ινστιτούτου Νανοεπιστήμης του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Ντελφτ (ενός εκ των κορυφαίων ευρωπαϊκών πολυτεχνείων), στο περιοδικό «Science» όπου έκαναν την σχετική δημοσίευση. 

Ο Χάνσον δήλωσε λοιπόν ότι οι νόμοι της Φυσικής δεν απαγορεύουν την τηλεμεταφορά μεγάλων αντικειμένων άρα και ανθρώπων. Όπως είπε, κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον δεν αποκλείεται οι άνθρωποι να διακτινίζονται ακόμη και στο διάστημα. Οι ερευνητές έδειξαν, με το νέο πείραμά τους, ότι είναι δυνατό να τηλεμεταφερθούν, και μάλιστα με 100% αξιοπιστία, πληροφορίες, κωδικοποιημένες σε υποατομικά σωματίδια, ανάμεσα σε δύο σημεία που απέχουν τρία μέτρα. Η τηλεμεταφορά βασίζεται στο μυστηριώδες φαινόμενο της κβαντικής «εμπλοκής» ή του κβαντικού «εναγκαλισμού», κατά την οποία η κατάσταση ενός σωματιδίου επηρεάζει αυτόματα την κατάσταση ενός άλλου μακρινού σωματιδίου (κάτι που καθόλου δεν άρεσε στον Αϊνστάιν, επειδή δεν μπορούσε να το εξηγήσει). 

Στο ολλανδικό πείραμα χρησιμοποιήθηκαν «εναγκαλισμένα» ηλεκτρόνια παγιδευμένα μέσα σε κρύσταλλο διαμαντιού σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Οι ερευνητές πέτυχαν την τηλεμεταφορά τεσσάρων διαφορετικών καταστάσεων των υποατομικών σωματιδίων που η κάθε μία αντιστοιχούσε σε μια μονάδα κβαντικής πληροφορίας (qubit) – κατ” αντιστοιχία των συμβατικών δυαδικών μονάδων ψηφιακής πληροφορίας (bit). Γυρνώντας τώρα 48 χρόνια πίσω βρισκόμαστε στην έναρξη του «Project Pegasus», μια αναζήτηση που ξεκίνησε το 1968 από τον Andrew D Basiago (πρώτη γενιά της Αμερικανικής «chrononauts») όταν υπηρετούσε ως συμμετέχων παιδί στις ΗΠΑ στο πρόγραμμα εξερεύνησης του χωροχρόνου. O Andrew D. Basiago, 52 ετών, δικηγόρος στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον και ο συνάδελφος «chrononauts» William B. Stillings ήρθαν στο προσκήνιο πριν από λίγα χρόνια με εκπληκτικές αποκαλύψεις. 

Σύμφωνα με τον κ. Sandiago και τον κ.Stillings το καλοκαίρι του 1980 είχαν παρακολουθήσει τριών εβδομάδων σεμινάρια για τον πλανήτη Άρη, και για την προετοιμασία τους για τα ταξίδια που θα πραγματοποιούσαν αργότερα στον Άρη μέσω τηλεμεταφοράς. Το μάθημα διδάχτηκε από τον ταγματάρχη Ed Dames σε ένα μικρό κολέγιο κοντά στη Mt. Shasta στην California, και ο οποίος αργότερα υπηρέτησε στο επιστημονικό και τεχνικό τμήμα των μυστικών υπηρεσιών για τον αμερικανικό στρατό. Δηλώνουν ότι 10 έφηβοι συμμετείχαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Άρη. Εκτός από τους Basiago και Stillings, δυο από τους οκτώ άλλους έφηβους που μπορούν να εντοπιστούν σήμερα ήταν ο Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος στην συνεχεία χρησιμοποίησε το όνομα “Barry Soetoro” και η Regina Dugan που ο Μ. Ομπάμα διόρισε 19ο διευθυντή και πρώτη γυναίκα διευθύντρια της DARPA, το 2009. 

Περιλαμβάνονταν ακόμα: 

• Reymond Basiago, μηχανικός της εταιρίας Ralph M. Parsons ο οποίος ήταν ο επικεφαλής τεχνικός σύνδεσμος μεταξύ Parsons και CIA για την «Tesla- βάση τηλεμεταφοράς». 

• Stillins Thomas αναλυτής επιχειρήσεων για την Lockheed Corporation, που είχε υπηρετήσει στο Γραφείο Νοημοσύνης Ναυτικού. 

• Ben Rich, διευθύνων σύμβουλος Lockheed Skunk Works, ο οποίος πριν πεθάνει είχε εξομολογηθεί ότι οι εξωγήινοι επισκέπτες είναι πραγματικότητα και ότι ο αμερικανικός στρατός ταξιδεύει στα αστέρια!

Read More

Εννέα βασικές αρχές της λειτουργίας του υποσυνείδητου

Απόσπασμα από το βιβλίου του Dr Joseph Murphy «Η Δύναμη του Υποσυνείδητου», 

1. Το υποσυνείδητο σας εργάζεται είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και οικοδομεί το σώμα σας. Όταν κάνετε αρνητικές σκέψεις, παρεμβαίνετε στις ζωοδότρες διαδικασίες του.

2. Επιφορτίστε το υποσυνείδητο σας με το έργο της εύρεσης λύσης για οποιοδήποτε πρόβλημα πριν κοιμηθείτε. Θα ανταποκριθεί.

3. Προσέξτε τις σκέψεις σας. Κάθε σκέψη που γίνεται αποδεκτή σαν πραγματικότητα, αποστέλλεται από τον εγκέφαλο στο ηλιακό πλέγμα και εκδηλώνεται στη ζωή σας ως πραγματικότητα.

4. Έχετε υπόψη σας ότι μπορείτε να ανακατασκευάσετε τον εαυτό σας δίνοντας ένα καινούριο σχέδιο στο υποσυνείδητο σας.

5. Το υποσυνείδητο τείνει πάντα προς την κατεύθυνση διατήρησης της ζωής. Προσέξτε το συνειδητό σας. Τροφοδοτήστε το υποσυνείδητο σας με συλλογισμούς που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το υποσυνείδητο σας ενεργεί πάντα με βάση τα συνηθισμένα μοτίβα σκέψης σας.

6. Το σώμα σας ανανεώνεται πλήρως κάθε έντεκα μήνες. Αλλάξτε το σώμα σας αλλάζοντας τις σκέψεις σας και εμμένοντας σε αυτές τις νέες σκέψεις.

7. Είναι φυσιολογικό να είστε υγιείς και μη φυσιολογικό να είστε άρρωστοι. Μέσα σας υπάρχει η έμφυτη αρχή της αρμονίας.

8. Σκέψεις που συνδέονται με ζήλια, φόβο, ανησυχία και άγχος καταστρέφουν τα νεύρα και τους αδένες σας, προκαλώντας σωματικές και ψυχικές παθήσεις κάθε είδους.

9. Αυτό που συνειδητά θεωρείτε και αισθάνεστε σαν πραγματικότητα, θα εκδηλωθεί στο νου, στο σώμα και στις συνθήκες της ζωής σας. Δείτε σαν πραγματικότητα το καλό και θα απολαύσετε τις χαρές της ζωής.

Read More

Θρασύτατοι εγκληματίες που μήνυσαν τα ίδια τους τα θύματα!

Το έγκλημα, όποια μορφή και αν έχει αυτό, αφήνει πάντα πίσω του θύματα, που για μια ζωή παλεύουν να ξεπεράσουν αυτό που τους συνέβη. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου εγκληματίες βάζουν σκοπό της ζωής τους να μην αφήσουν τα θύματά τους να ηρεμήσουν υπενθυμίζοντάς τους ξανά και ξανά όσα τραγικά τους προκάλεσαν.

Στις παρακάτω περιπτώσεις οι θρασύτατοι εγκληματίες αφού εξαπάτησαν, αποπειράθηκαν να ληστέψουν ή ακόμα και να σκοτώσουν υπέβαλαν μήνυση στα θύματα, κατηγορώντας τα για τους τραυματισμούς ακόμα και για την ψυχική αναστάτωση που τους προκάλεσαν!

Οι δικαστές μπορεί να απορρίπτουν τις αιτιάσεις τους, αλλά οι εγκληματίες έχουν καταφέρει να φέρουν στις μνήμη των θυμάτων τους τα όσα τραγικά βίωσαν στα χέρια τους.

Mark Gilbert



Έξαλλος έγινε το 2008 ο επιχειρηματίας Simon Cremer όταν διαπίστωσε ότι ένας από τους υπαλλήλους του, ο Mark Gilbert,, είχε βγάλει στο όνομά του μια εταιρική επιταγή και είχε εξαργυρώσει ένα μεγάλο ποσό. Αποφάσισε λοιπόν να τον τιμωρήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα του γύριζε μπούμερανγκ. Κρέμασε στο λαιμό του Μαρκ μια ταμπέλα που έγραφε: «Κλέφτης. Έκλεψα 845 δολάρια και είμαι στο δρόμο προς το αστυνομικό τμήμα».

Η Αστυνομία άφησε ελεύθερο τον υπάλληλο με μια απλή σύσταση, ενώ ο επιχειρηματίας συνελήφθη για παράνομη κράτηση και σύλληψη υπαλλήλου. Ο Gilbert δεν είχε κανένα σκοπό να αφήσει έτσι τη συμπεριφορά του εργοδότη του. Μήνυσε τον Cremer γιατί έχασε το εισόδημά του για δύο χρόνια και γιατί αναγκάστηκε να κάνει ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει αυτό που του είχε συμβεί. Τελικά ο επιχειρηματίας κατέληξε σε διακανονισμό καθώς μια δικαστική διαμάχη θα τον κατέστρεφε επιχειρηματικά, αποζημιώνοντας τον υπάλληλο με το… μακρύ χέρι.

Brendon Fearon



To 1999 ο Brendon Fearon και ο Fred Barras μπούκαραν στο σπίτι του Tony Martin, έχοντας βάλει στο μάτι τις πολύτιμες αντίκες του. Το θύμα άκουσε τους κλέφτες να εισβάλουν στο σπίτι του και ήταν αποφασισμένος να τους αντιμετωπίσει καθώς είχε πέσει θύμα ληστείας άπειρες φορές. Πήρε το -χωρίς άδεια- όπλο του και κατέβηκε τις σκάλες. Σύντομα ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τους ληστές, τους οποίους δεν δίστασε να πυροβολήσει. Ο Barras έπεσε νεκρός, ενώ ο έτερος κλέφτης κείτονταν στο έδαφος πυροβολημένος στο πόδι.

Θύτης και θύμα συνελήφθησαν. Ο πρώτος καταδικάστηκε σε τρία χρόνια για ληστεία και ο δεύτερος καταδικάστηκε σε ισόβια για δολοφονία. Έκανε έφεση, η ποινή του μετατράπηκε σε ανθρωποκτονία εξ αμελείας και τελικά φυλακίστηκε για πέντε χρόνια.

Ο ληστής μήνυσε το θύμα ζητώντας του αποζημίωση 12.000 ευρώ, ισχυριζόμενος ότι μετά τον πυροβολισμό δεν μπορούσε να απολαύσει το σεξ και τις πολεμικές τέχνες και έπρεπε να αντιμετωπίσει το μετατραυματικό στρες. Το θύμα, ο Martin, τον μήνυσε για τις ζημιές που του προκάλεσε. Στο τέλος και οι δύο απέσυραν τις μηνύσεις τους.

Scott Newton Kerns



To 2000 o Scott Newton Kerns κακοποίησε σεξουαλικά μία 10χρονη. Όταν η οικογένεια της μικρής κατάλαβε τι συμβαίνει κατήγγειλε το περιστατικό στην Αστυνομία που ξεκίνησε έρευνα για τη δράση του. Τελικά ο Kerns ομολόγησε το έγκλημά του και καταδικάστηκε σε 7,5-20 χρόνια στη φυλακή.

Εφτά χρόνια αργότερα όμως αποφάσισε να μηνύσει το θύμα, υποστηρίζοντας ότι εκείνος ήταν θύμα συνωμοσίας του κοριτσιού, της μητέρας του, του βοηθού γενικού εισαγγελέα και των δημόσιων κατήγορων που τον εκπροσωπούσαν. Η δικαστής απέρριψε την υπόθεση.

Ο Kerns επανήλθε με νέα μήνυση το 2015, η οποία είχε την ίδια τύχη. Τελικά την επόμενη χρονιά η κοπέλα αποφάσισε να τον μηνύσει και εκείνη για τις προκλητικές μηνύσεις του και τελικά στην ποινή του θύτη προστέθηκαν άλλα 6-12 μήνες. Η δικαστής του απαγόρευσε να υποβάλει ξανά μήνυση τονίζοντας ότι κάθε φορά που αξίωνε κάτι ξύπναγε στο θύμα του μνήμες από τις τραγικές στιγμές που είχε ζήσει στα χέρια του.

Samuel Cutrufelli



Αυτός ο εγκληματίας πίστευε ότι η ληστεία που ετοίμαζε θα ήταν γρήγορη και εύκολη. Και αυτό γιατί ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που είχε βάλει στο μάτι ήταν 90 ετών, πώς θα μπορούσε να αντιδράσει; Δεν ήξερε όμως ότι ο Jay Leone δεν θα άφηνε κανέναν να βάλει χέρι στην ιδιοκτησία του.

Έτσι όταν ο Cutrufelli εισέβαλε στο σπίτι του 90χρονου, έδεσε το θύμα του και άρχισε να «σηκώνει» το σπίτι. Ο ηλικιωμένος κατάφερε να λύσει τα χέρια του και να πείσει τον ληστή να τον αφήσει να χρησιμοποιήσει το μπάνιο. Τότε έπιασε ένα από τα πέντε πιστόλια που είχε και απείλησε τον Cutrufelli, ο οποίος δεν δίστασε να πυροβολήσει στον αέρα, με τα σκάγια να βρίσκουν τον Leone στο σαγόνι. Μετά από μερικά λεπτά πάλης τα πιστόλια είχαν αδειάσει, χωρίς ευτυχώς κανένα θύμα.

Ο θύτης καταδικάστηκε σε 86 χρόνια φυλάκισης. Είχε όμως το θράσος να μηνύσει το ηλικιωμένο θύμα του ισχυριζόμενος ότι οι πυροβολισμοί του Leone του είχαν προκαλέσει ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες και μεγάλη οικονομική ζημιά. Φυσικά η μήνυσή του απορρίφθηκε.

Nigel Sykes



Ποιος θα περίμενε ότι ένας οπλισμένος ληστής θα τολμούσε να μηνύσει τα θύματά του, ισχυριζόμενος ότι αντιμετωπίστηκε με άδικο τρόπο και ξυλοκοπήθηκε βίαια; Κι όμως ο Nigel Sykes το έκανε, χωρίς ωστόσο να τελεσφορήσει η προσπάθειά του για την τιμωρία των θυμάτων.

Το 2010 μπήκε με το όπλο στο χέρι για να ληστέψει μια πιτσαρία. Ένας υπάλληλος του έδωσε 140 δολάρια, εκείνος τα άρπαξε και προσπάθησε να διαφύγει αλλά έπεσε πάνω στη μανία των υπόλοιπων υπαλλήλων που του όρμησαν για να τον αφοπλίσουν. Τελικά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης.

Το 2014 ωστόσο μήνυσε τους υπάλληλους της πιτσαρίας, τονίζοντας ότι ξυλοκοπήθηκε με τηγάνια, διεκδικώντας μάλιστα αποζημίωση 218.000 ευρώ για τα τραύματά του. Αργότερα άλλαξε το σενάριο λέγοντας ότι τον κλώτσησαν, τον γρονθοκόπησαν, του έριξαν καυτή σούπα στο πρόσωπό του και εκείνος έμεινε αναίσθητος και όταν ξύπνησε είχε συλληφθεί.

Jesse Dimmick



Ο καταδικασμένος για φόνο Jesse Dimmick είχε μόλις δραπετεύσει από τη φυλακή. Όταν εντοπίστηκε από την Αστυνομία ξεκίνησε μια τρελή καταδίωξη και εκείνος, προκειμένου να ξεφύγει, έριξε το αυτοκίνητό του στην αυλή της οικογένειας Rowley. Το ζευγάρι έμεινε αρκετά ψύχραιμο και αποφάσισε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του εγκληματία περνώντας μαζί του… χαλαρές στιγμές με τσιπς και τηλεοπτικές σειρές! Όταν τον πήρε ο ύπνος οι Rowley έφυγαν από το σπίτι και κάλεσαν την Αστυνομία. Ο Dimmick καταδικάστηκε σε 47 χρόνια φυλάκισης, αφού πρώτα είχε κατά λάθος πυροβοληθεί από τους αστυνομικούς.

Τα θύματα μήνυσαν το θύτη ζητώντας 62.000 ευρώ για ψυχολογική φθορά και εκείνος απάντησε με δική του μήνυση μέσω της οποίας διεκδικούσε 197.000 ευρώ: 134.000 ευρώ για τα ιατρικά έξοδα και άλλα 63.000 ευρώ για τον πόνο και την ταλαιπωρία που του προκάλεσαν! Υποστήριξε ότι ανάμεσα σε εκείνον και τα θύματα υπήρχε ένα προφορικό συμβόλαιο: εκείνος θα τους έδινε χρήματα και αυτοί δεν θα τον κατέδιδαν. Δεν χρειάζεται φυσικά να πούμε τι απάντησε ο δικαστής…

Rick Earl Bodine


To 1982 o Rick Bodine αποφάσισε να περάσει ένα βράδυ μέσα στην παρανομία μαζί με τους φίλους του, κλέβοντας τα φώτα από το παλιό τους σχολείο. Ο νεαρός ανέβηκε στη στέγη, αποσυνέδεσε το ένα φως και συνέχισε για τα επόμενα. Ένα κομμάτι της στέγης όμως έλειπε και είχε αντικασταθεί με ένα ζωγραφισμένο φεγγίτη πάνω στον οποίο πάτησε ο Rick, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος με το κεφάλι. Ο νεαρός έμεινε τετραπληγικός και καταδισμένος να μην ξαναμιλήσει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Οι δικηγόροι του μήνυσαν το σχολείο γιατί είχαν καλύψει το κενό με το ζωγραφισμένο φεγγίτη, κάνοντας το να φαίνεται ως ένα κομμάτι της στέγης . Τελικά η ασφαλιστική εταιρία του σχολείου αποζημίωσε τον Rick με 218.000 ευρώ συν 1.200 ευρώ μηνιαίως εφόρου ζωής.

Andrew Burnett


Πόσες φορές έχετε γίνει αυτόπτες μάρτυρες σε μια σύγκρουση οχημάτων; Τα εμπλεκόμενα μέρη είτε επιλύουν τη διαφορά κοινή συναινέσει είτε η υπόθεση πάει δικαστικά. Αυτό βέβαια δεν συνέβη στην περίπτωση του Andrew Burnett όταν έπεσε πάνω στο όχημά του το όχημα της Sara McBurnett. Εκείνος έξαλλος βγήκε από το αμάξι του, άρπαξε το σκύλο της κοπέλας και τον πέταξε στη μέση μιας λεωφόρου, με αποτέλεσμα το ζώο να χτυπηθεί από διερχόμενο όχημα και να αφήσει την τελευταία του πνοή στον κτηνίατρο.

Ο Andrew καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση. Δύο χρόνια μετά το συμβάν μήνυσε τη Sara αλλά και την εφημερίδα San Jose Mercury για συκοφαντική δυσφήμιση, διεκδικώντας πάνω από 800.000 ευρώ. Η κατάθεση της μήνυσης απορρίφθηκε από το δικαστήριο.

Read More

Οι διεστραμμένοι Έλληνες σατανιστές που έσπειραν τον τρόμο στο Σικάγο

Ένα ελληνικό όνομα έπαιξε και πάλι πρωτοσέλιδο στην Αμερική στα τέλη του 2017 και όπως ακριβώς και μερικές δεκαετίες πρωτύτερα, προκάλεσε ξανά ανατριχίλα σε όλους.

Ο λόγος για τον διαβόητο ομογενή Thomas Kokoraleis, μέλος του σατανιστικού κύκλου Ripper Crew, ο οποίος προοριζόταν να αποφυλακιστεί τον Σεπτέμβριο του 2017, έχοντας εκτίσει τη μισή ποινή από την κάθειρξη των 70 χρόνων που είχε φάει το 1982.

Η απελευθέρωσή του καθυστερεί όμως, καθώς μια ομάδα εισαγγελέων προσπαθεί να μπλοκάρει την αναστολή της ποινής του, πιστεύοντας πως η ιδιαιτέρως βίαιη φύση του συνεχίζει να αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.

Ο Thomas Kokoraleis ήταν ένας από τα τέσσερα μέλη μιας σαδιστικής σπείρας που άρπαζε γυναίκες στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και τις υπέβαλλε σε ανατριχιαστικά βασανιστήρια, φρίκη που περιλάμβανε σεξ, ακρωτηριασμούς, κανιβαλισμό και πετσόκομμα με μαχαίρι. Στο όνομα του Σατανά όλα αυτά.

Χαρακτηριστικό της απειλής που συνιστούσαν για το Ιλινόις είναι πως ο μικρότερος αδερφός του και μέλος των «Αντεροβγαλτών του Σικάγου», Andrew Kokoraleis, ήταν ο τελευταίος θανατοποινίτης που εκτέλεσε η πολιτεία, χορηγώντας του φονική ένεση στις 17 Μαρτίου 1999, σε ηλικία 38 ετών.

Όσο για τον Thomas, είχε φάει πρωτόδικα ισόβια κάθειρξη, στο εφετείο αναγνωρίστηκαν όμως μερικά νομικά λαθάκια και για να μην τη σκαπουλάρει, ο εισαγγελέας έκλεισε συμφωνία μαζί του, καταδικάζοντάς τον σε 70 χρόνια με την υπόσχεση να εκτίσει τα μισά. Κάθε μέρα εξάλλου που ήταν στη φυλακή, από την πρώτη κιόλας μέρα, του αναγνωριζόταν μπόνους καλής συμπεριφοράς, καθώς αυτό ακριβώς προέβλεπε η συμφωνία του Kokoraleis με την εισαγγελία.



Η είδηση για την αποφυλάκισή του προκάλεσε όπως ήταν φυσικό λαϊκή κατακραυγή στο Σικάγο και οι οικογένειες των δολοφονημένων θυμάτων της σέχτας κάνουν πλέον ό,τι μπορούν για να διασφαλίσουν πως δεν περάσει την πόρτα των πολιτειακών φυλακών. Ακόμα και υπογραφές άρχισαν να μαζεύουν, με το νούμερό τους να έχει ξεπεράσει τις 22.000 μέσα σε τρεις μήνες, όταν δεν βγαίνουν σε μέσα ενημέρωσης ή δεν επικοινωνούν με τις Αρχές.

Η Σωφρονιστική Υπηρεσία του Ιλινόις δήλωσε πάντως πριν από μερικές ημέρες πως η συμφωνία του Kokoraleis είχε κλειστεί εδώ και δεκαετίες με το επίσημο δικαστικό σύστημα, κι έτσι τα χέρια της είναι δεμένα. Εκτός κι αν παρέμβει το δικαστικό σώμα, ανέφερε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος Τύπου της, δεν είναι και πολλά αυτά που μπορεί να κάνει το σωφρονιστικό σύστημα της πολιτείας για να μπλοκάρει την αποφυλάκισή του.

Το Σικάγο είναι ανάστατο αυτές τις ημέρες από την είδηση για την απελευθέρωση ενός εγκληματία μιας άλλης εποχής. Μόνο που το όνομά του σημαίνει πολλά για πάρα πολλούς…

Δύο έλληνες ομογενείς στους τέσσερις σατανιστές του Σικάγο


«Ripper Crew» ονομάζονταν οι σατανιστές που αιματοκύλησαν το Ιλινόις, «Chicago Rippers» (Αντεροβγάλτες του Σικάγου) τους αποκάλεσε ο Τύπος. Εγκέφαλος ήταν κάποιος Robin Gecht, τον οποίο η κακιά μοίρα είχε φέρει υπάλληλο του ίδιου του John Wayne Gacy, του Δολοφόνου Κλόουν που μεταξύ 1972-1978 βίασε, βασάνισε και δολοφόνησε τουλάχιστον 33 έφηβους και νεαρούς άντρες μασκαρεμένος σε κλόουν παιδικών πάρτι.

Ο ανατριχιαστικός serial killer καταδικάστηκε το 1980 σε θάνατο, θα περνούσε ωστόσο άλλα 14 χρόνια στην πτέρυγα των θανατοποινιτών πριν εκτελεστεί τον Μάιο του 1994. Η ιστορία των σατανιστών ξεκινά λοιπόν μετά τη σύλληψη και τη φυλάκιση του Gacy, όταν ο Robin έφτιαξε τη δική του σέχτα, επιστρατεύοντας τους Edward Spreitzer, Andrew Kokoraleis και Thomas Kokoraleis.



Παθιασμένοι όλοι τους με τον σατανισμό, τις απόκρυφες λατρείες, το χέβι μέταλ και τους ιεροτελεστικούς φόνους, όλα τα συστατικά της φονικής συνταγής ήταν ήδη εκεί από την αρχή. Δεν έμεναν όμως μόνο εκεί, καθώς κατέφευγαν ακόμα και σε κανιβαλισμό ή ακρωτηριασμούς πτωμάτων.

Αγαπημένος τους στόχος ήταν πάντως οι απαγωγές ιερόδουλων και η αφαίρεση του στήθους τους, μαστεκτομές με μαχαίρι στο όνομα του Εωσφόρου. Και κατόπιν επιδίδονταν σε ακόλαστες σεξουαλικές πράξεις με τα ακρωτηριασμένα σώματα αλλά και τους κομμένους μαστούς. Τα στήθη τα διατηρούσαν μάλιστα ώστε να μασουλούν τμήματά τους κατά τις καθιερωμένες σατανιστικές μαζώξεις τους.

«Λοιπόν, για να απαντήσω στην ερώτησή σας αναφορικά με την εμμονή μας με τα στήθη», δήλωσε ατάραχος ο Robin Gecht στη δικαστική αίθουσα, «είναι ένα πράγμα που έχει όλη μου η οικογένεια και πηγαίνει πίσω, όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, μέχρι τους προπάππους μου».

Το ανατριχιαστικό Ripper Crew ήταν γέννημα θρέμμα του Ιλινόις. Ο Robin γεννήθηκε το 1953, ο Edward το 1958 και οι ελληνικής καταγωγής ορθόδοξοι χριστιανοί Thomas και Andrew το 1958 και 1961, αντίστοιχα. Ο Robin ήταν ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός της σέχτας, ασκώντας έναν ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στους νεαρότερους συνεργούς του. Δεν αποκλείεται καθόλου ο Gecht να μην ήταν απλός υπάλληλος του κατά τα άλλα αξιοσέβαστου επιχειρηματία Gacy, αλλά ο νεαρός συνεργός του στις φρικιαστικές δολοφονίες.Andrew και Thomas Kokoraleis, πρώτος και τρίτος αντίστοιχα


Όπως κι αν έχει, ο Robin είχε μετατρέψει το διαμέρισμά του σε σατανιστικό ναό. Όλα τα μέλη ήξεραν άλλωστε από μνήμης τη «Σατανιστική Βίβλο» και τον βοήθησαν στη διακόσμηση του χώρου με αναποδογυρισμένους σταυρούς και τέτοια ανίερα σύμβολα του εωσφορισμού.

Για να γίνει βέβαια ηγέτης σατανιστικής σπείρας χρειαζόταν πιστούς ακολούθους και τους βρήκε πράγματι στο πρόσωπο των Edward, Andrew και Thomas, τους οποίους οι δικηγόροι τους χαρακτήρισαν στη δικαστική αίθουσα «περιορισμένης νοημοσύνης», υπαινισσόμενοι πως ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν τον οποιονδήποτε. Και το έκαναν με ζηλευτή προθυμία.

Η συμμορία όργωνε τα υποβαθμισμένα προάστια του Σικάγου με το δολοφονικό βανάκι της αναζητώντας μανιωδώς θύματα. Και δεν είχαν καμιά ραφιναρισμένη στρατηγική απαγωγής, πλεύριζαν απλώς τη γυναίκα που τους γυάλιζε και την έβαζαν βιαίως στο φορτηγάκι, μεταφέροντας τη αμέσως στο σατανιστικό παρεκκλήσι που είχαν στήσει στο σπίτι του αρχηγού ή σε κάποιο απόμερο μοτέλ.

Και μετά τη βίαζαν ομαδικά κάτω από τους ήχους απαγγελίας εδαφίων από τη «Βίβλο του Σατανισμού» ή χέβι μέταλ σε εκκωφαντική ένταση. Μόνο που δεν έμεναν εκεί, καθώς μετά λάμβανε χώρα ένα ανομολόγητο πάρτι φρίκης και εφιαλτικών μαρτυρίων που δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς.

Μόλις ξεδιψούσαν από την ανάγκη τους για αίμα, πόνο και βασανιστήρια, σκότωναν το θύμα με μια τσεκουριά, αν και το σατανιστικό μυστήριο είχε κι άλλο. Όπως αποκάλυψαν στις καταθέσεις τους, ακολουθούσε μετά μια δεύτερη τελετή με το κομμένο στήθος και το ακρωτηριασμένο πτώμα, μετατρέποντας την ανθρώπινη σορό σε βέβηλο σεξουαλικό βοήθημα.


Κατόπιν ξεφορτώνονταν το πτώμα σε κάποια χωματερή ή νεκροταφείο, κρατώντας το στήθος για τις επόμενες διαβολικές συνευρέσεις τους. Από πού πήγαζε όλη αυτή η διεστραμμένη μοχθηρότητα κανείς δεν ξέρει, οι συνήγοροί τους υπαινίχθηκαν πάντως πως και οι τέσσερις είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά. Όσο για το χειρότερό τους έγκλημα, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο δικαστής, ήταν η τρομακτική επιτυχία του δολοφονικού σαφάρι τους.

Οι σατανιστές στα χέρια της αστυνομίας


Μέσα σε δύο χρόνια, από το 1981-1982 δηλαδή, 18 γυναίκες είχαν εξαφανιστεί. Μιλάμε ωστόσο για εποχές που δεν υπήρχαν οι σύγχρονες εγκληματολογικές τεχνικές, κι έτσι σε πολλά πτώματα δεν ήταν δυνατό να καθοριστεί ο χρόνος θανάτου τους. Πόσο μάλλον που αρκετά θύματα βρέθηκαν σε κατάσταση προχωρημένης σήψης. Τα κομμένα στήθη πρόδιδαν πάντως τη δράση της σατανιστικής σπείρας…

Το Σικάγο είχε βυθιστεί στον τρόμο και τον πανικό, καθώς τα βαρύτατα ακρωτηριασμένα πτώματα έφταναν στον ιατροδικαστή με τον σωρό. Για άγνωστο λόγο, οι διεστραμμένοι σατανιστές χάρισαν τη ζωή σε δύο θύματα, καθώς τα ξεφορτώθηκαν βαρύτατα κακοποιημένα μεν, αλλά ζωντανά ακόμα.

Η Beverly Washington και η Angel York μπορεί να έχασαν το στήθος τους από τους μοχθηρούς κανίβαλους και να υποβλήθηκαν σε σαδιστικά μαρτύρια, έδωσαν ωστόσο στην αστυνομία πολύτιμες πληροφορίες για τον κόκκινο κινητό θάλαμο βασανιστηρίων που όργωνε τις πιάτσες του πληρωμένου έρωτα. Οι Linda Sutton, Lorraine Burrowski, Shui Mak, Sandra Delaware, Rose Davis, Carol Pappas, Rose Beck, Susan Baker και τόσες ακόμα δεν στάθηκαν τόσο τυχερές μέσα στην τραγική τους ατυχία.

Οι πληροφορίες για το κόκκινο βανάκι αποδείχτηκαν πολύτιμες. Η αστυνομία το σταμάτησε σε ένα μπλόκο και προσήγαγε τον Edward για ανάκριση. Και εντελώς μαγικά, εκείνος πρόδωσε αμέσως τον Robin και τους δύο ομογενείς! Είπε στην αστυνομία πως είχε αηδιάσει με όλη αυτή τη βία της παρέας του και δεν άντεχε άλλο. Όλα γίνονταν στο όνομα του Σατανά, εξομολογήθηκε στον ανακριτή, έναν Σατανά που διψούσε συνεχώς για περισσότερο αίμα. Και του είπε μάλιστα πως μόλις είχαν αρχίσει και δεν σκόπευαν να σταματήσουν ποτέ.



Όταν συνελήφθη πάντως ο Robin, ο Edward ανακάλεσε την κατάθεσή του και ήταν τελικά οι δύο Kokoraleis αυτοί που επιβεβαίωσαν την αρχική μαρτυρία του συνεργού τους. Τόσο ο Andrew όσο και ο Thomas ήξεραν πως δεν θα τη βγάλουν καθαρή, κι έτσι συνεργάστηκαν από την πρώτη στιγμή με την εισαγγελία μπας και πέσουν στα μαλακά. Ο Thomas τους είπε μάλιστα πως αυτό το κουτί που κρατούσαν τα κομμένα στήθη έφτασε να αριθμεί κάποια στιγμή 15 μαστούς.

Στο δικαστήριο επικράτησε πάντως χάος, με τους τέσσερίς τους να αλλάζουν συνεχώς τις καταθέσεις τους και να κατηγορεί ο ένας τον άλλο. Και το τραγικά αστείο της υπόθεσης είναι πως ο εισαγγελέας δεν κατάφερε τελικά να δέσει με κάποιον φόνο τον «εγκέφαλο» της σέχτας!

Τελικά, τόσο τα ελληνικής καταγωγής αδέλφια όσο και ο Spreitzer ομολόγησαν την ενοχή τους, όχι όμως και ο Gecht, που συνέχισε να δηλώνει αθώος. Έπειτα από σειρά δικών και νομικών λαθών, ο Thomas Kokoraleis καταδικάστηκε για έναν φόνο, γλίτωσε όμως την εκτέλεση γιατί συνεργάστηκε με τις Αρχές. Στο εφετείο μάλιστα γλίτωσε και τα ισόβια, εκτίοντας ποινή 70 ετών και ήταν να αποφυλακιστεί στις 29 Σεπτεμβρίου 2017.

Ο Gecht εκτίει κάθειρξη 120 ετών για τον βιασμό και την απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά της Beverly Washington και θα δικαιούται αναστολή το 2022. Ο Andrew Kokoraleis, από την άλλη, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε τον Μάρτιο του 1999. Σε θάνατο είχε καταδικαστεί και ο Edward Spreitzer, έλαβε όμως χάρη την τελευταία στιγμή από τον κυβερνήτη του Ιλινόις, που χάρισε τη ζωή σε όλους τους θανατοποινίτες της πολιτείας το 2003. Ο Andrew Kokoraleis ήταν ο τελευταίος που εκτελέστηκε ποτέ στην πολιτεία.

Κατά την περίοδο της εκτέλεσης μάλιστα του Kokoraleis, η Ορθόδοξη Εκκλησία του Ιλινόις προσπάθησε απέλπιδα να τον σώσει. Ο σημερινός επίσκοπος της Ελληνορθόδοξης Επισκοπής του Σικάγου, Dimitrios Kantzavelos, και πρωτοσύγκελος τότε μετατράπηκε σε ακτιβιστή κατά της θανατικής ποινής μετά την εκτέλεση του Andrew και ήταν ένας από τους ανθρώπους που βοήθησαν τα μέγιστα στην αποτίναξη της κεφαλικής καταδίκης από την πολιτεία του Ιλινόις. Όσο για τον ίδιο τον Andrew, έδειξε μεταμέλεια περιμένοντας τη φονική ένεση και προσευχήθηκε στον Χριστό: «Το βασίλειο του Θεού είναι κοντά», τον άκουσαν να λέει.





Οι Αντεροβγάλτες του Σικάγου προκάλεσαν έναν πρωτόγνωρο σατανιστικό πυρετό στην Αμερική της δεκαετίας του 1980, μια φοβική παραζάλη στην οποία εκατοντάδες κυριολεκτικά πολίτες σύρθηκαν στα δικαστήρια και καταδικάστηκαν στη βάση αναπόδεικτων μαρτυριών για σχέσεις με τον Εωσφόρο…

Read More

Ένα έγκλημα πάθους και τιμής που σημάδεψε τη δημοτική παράδοση

Ο λαός έχει έναν μαγικό τρόπο να περνάει από γενιά σε γενιά, ιστορίες που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είναι διδακτικές. Δεν έχει σημασία αν στην ολότητά τους είναι πραγματικές. Πολλές φορές δεν έχουν σημασία ακόμα και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδραματίστηκαν. Αυτό που έχει αξία είναι να παραδειγματιστούν οι επόμενοι. Είτε με την καλή έννοια, είτε με την κακή.

Ένας από τους τρόπους για να «μεταβιβάζονται» στις επόμενες γενιές αυτές οι ιστορίες -πέρα από αυτά που χαρακτηρίζονται ως λαϊκά διηγήματα- είναι και τα τραγούδια. Ιστορίες δυνατές, έντονες, με την οσμή μιας άλλης εποχής, έφτασαν στη δική μας, μέσα από ήχους και στίχους.

Έρχονται στο σήμερα για να δείξουν τις συνθήκες του χθες και να αποτελέσουν παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνεται και τι πρέπει να αποφεύγεται στο μέλλον. Είναι τα σημάδια του χρόνου προκειμένου να διαχωρίζεται το παλιό από το νέο.

Μια τέτοια ιστορία που έφτασε στις ημέρες μας μέσα από ένα τραγούδι είναι και αυτή του Μενούση ο οποίος τυφλωμένος από το πάθος του γίνεται αρχικά θύτης και στη συνέχεια θύμα μιας συκοφαντίας που σε εποχές μακρινές λάμβανε διαστάσεις δυσανάλογες της αξίας της και όριζε τις μοίρες των ανθρώπων.

Ο Μενούσης, ο Μπερμπίλης κι ο Ρεσούλ Αγάς…


Η τραγική ιστορία του Μενούση έχει ως σημείο αναφοράς την Ήπειρο τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Τρεις φίλοι, δύο Έλληνες, ο Μενούσης κι ο Μπερμπίλης, και ένας τούρκος, ο Ρεσούλ-Αγάς έχουν συναντηθεί σε μια ταβέρνα, στο κρασόπουλο, για να πιούν και να γλεντήσουν.

Όταν το κρασί έχει αρχίσει και… παίρνει το πάνω χέρι, η κουβέντα φτάνει σε ένα από τα αγαπημένα θέματα των ανδρών. Τις όμορφες γυναίκες. Χωρίς να γίνεται σαφές ποιος από την παρέα των τριών ανδρών, κάποια στιγμή απευθύνεται στον Μενούση και του λέει για τη γυναίκα του. Το πόσο όμορφη και καλή είναι!



Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό από μόνη της αυτή η αναφορά -χωρίς να ειπωθεί κάτι άλλο- είναι αρκετή για να ανάψει φωτιές. Ο Μενούσης θολώνει, θεωρεί -ίσως όχι άδικα- πως αυτά τα λόγια εμπεριέχουν υπονοούμενα για την ηθική της γυναίκας του. Εκνευρισμένος ρωτά να μάθει πού την είδε και πότε της μίλησε και βέβαια ποια ήταν η αντίδρασή της.

Οι απαντήσεις που λαμβάνει τον κάνουν να χάσει κάθε έλεγχο. Ο συκοφάντης που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει τον ρόλο του προβοκάτορα, του λέει πως την είδε στο πηγάδι να βγάζει νερό. Του τονίζει πως της μίλησε και εκείνη του απάντησε, πράγμα ασυγχώρητο για τα δεδομένα και τους κώδικες τιμής εκείνης της εποχής.


Ένας άνδρας μπορούσε να μιλήσει σε μια άγνωστη γυναίκα, το αντίστροφο απαγορευόταν… δια ροπάλου. Σα να μην έφταναν όλα αυτά ο «φίλος» του Μενούση διανθίζει την ιστορία του, τονίζοντας πως της έδωσε το μαντήλι του να το πλύνει, εκείνη δεν αρνήθηκε (ως όφειλε), το έπλυνε και στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι της.

Ο θολωμένος σύζυγος που ήδη αισθάνεται προδομένος από τη συμπεριφορά της συζύγου του, προκειμένου να πειστεί ζητά από τον άνδρα αποδείξεις και του ζητά να του πει τι φορούσε η γυναίκα. Εκείνος του απαντά και ο Μενούσης, που αναγνώρισε στην περιγραφή του ομοτράπεζού του τα ρούχα της γυναίκας του, τυφλωμένος πλέον από οργή, φεύγει από το κρασόπουλο και επιστρέφει σπίτι του.



Εκεί μέσα στο μεθύσι του αποφασίζει πως πρέπει να «ξεπλύνει» την ντροπή που είχε πέσει πάνω του από τη συμπεριφορά της γυναίκας του. Δίχως να έχει πλήρη συναίσθηση του τι κάνει, τη σφάζει με το μαχαίρι του και αποκαμωμένος πέφτει για ύπνο. Το πρωί όταν ξύπνησε και έχοντας περάσει πλέον η επίδραση του αλκοόλ στον οργανισμό του, βλέπει τη γυναίκα του νεκρή μέσα σε μία λίμνη αίματος. Τότε μόνο συνειδητοποιεί τι έκανε, καταλαβαίνει το λάθος του και αρχίζει να θρηνεί και να μοιρολογά την όμορφη γυναίκα του.

Η ζήλια, ο κώδικας τιμής και η θέση της γυναίκας 

Η τραγική αυτή ιστορία έγινε δημοτικό τραγούδι. Οι παραλλαγές του πολλές. Ακόμα και τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλάζουν σε κάποιες από αυτές. Εκτός από τραγούδι, ωστόσο, η ιστορία του Μενούση επιχειρήθηκε να μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη. Το 1969 κυκλοφόρησε η ταινία «Μενούσης, το καμάρι της Ηπείρου» του σκηνοθέτη Βασίλη Κονταξή με πρωταγωνιστές τους Κώστα Κακκαβά και Άννα Ιασωνίδου, που όμως δεν περιγράφει ακριβώς την ιστορία. Επιπλέον, την… αλήθεια αναζητά και η ιστορικός Ευτυχία Λιάτα στο βιβλίο της «Ο Μενούσης, ιστορία και παράδοση» (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2011).

Όπως ειπώθηκε νωρίτερα, ωστόσο, πολλές φορές δεν είχε τόσο σημασία αυτή κάθε αυτή η ιστορία, όσο το μήνυμα που κόμιζε στις επόμενες γενιές.



Κεντρικό σημείο της αναφοράς είναι η γυναίκα και κυρίως η θέση της στη κοινωνία. Η γυναίκα που έπρεπε καθημερινά να εφαρμόζει ένα κώδικα τιμής που επέβαλε να είναι σεμνή, χαμηλοβλεπούσα, να μην κυκλοφορεί μόνη της και όταν αυτό δεν γινόταν να αποφευχθεί να είναι σεμνή, να μην μιλάει σε κανέναν και αν είναι δυνατόν να μην επιτρέπει να γίνεται γνωστό ούτε καν το όνομά της.

Παράλληλα, ακόμα και αν κατηγορηθεί για κάτι δεν έχει το δικαίωμα της… υπεράσπισης του εαυτού της. Ο άνδρας είναι αυτός που δικάζει και καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες. Και όπως αποδεικνύει το τραγούδι που μεταφέρει την ιστορία εκείνης της εποχής, όχι πάντα με τα σωστά κριτήρια.



Με βάση την παραπάνω εκδοχή η γυναίκα του Μενούση δολοφονήθηκε για κάτι που δεν έκανε, πέφτοντας θύμα μιας συκοφαντίας. Σύγχρονοι μελετητές, ωστόσο, σημειώνουν πως υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή. Να έπεσε, δηλαδή, η γυναίκα του Μενούση θύμα όχι της «απιστίας» ή της «ανηθικότητας» της αλλά θύμα ενός ιδιότυπου… νεωτερισμού. Όπως εξηγούν, δεν αποκλείεται η γυναίκα να αντιδρούσε στους αυστηρούς ηθικούς κανόνες και να αρνούνταν να ζει σε καθεστώς υποτέλειας. Μια απόφαση που εισήγαγε «καινά δαιμόνια» και όπως αποδείχθηκε της στέρησε τη ζωή.

Από την άλλη ο Μενούσης γίνεται θύτης αλλά ταυτόχρονα και θύμα αυτού του σκληρού κυρίως για τις γυναίκες κώδικά τιμής και καταστρέφει δυο ζωές. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν ο Μενούσης ζήλεψε που η γυναίκα του -υποτίθεται πως- μίλησε με έναν άλλο άνδρα ή ένιωσε πως ατιμάστηκε από τη συμπεριφορά της. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται σαφώς για μια τραγική φιγούρα, που διατηρήθηκε στη συλλογική μνήμη ως ένας λαϊκός ήρωας στο μεταίχμιο του παλιού με τον νέο κόσμο.

Read More

Φωτογραφίες που έδωσαν πρόσωπο στη φρίκη

Ένας αναβάτης προσγειώνεται δίπλα στη μοτοσικλέτα του κατά τη διάρκεια αγώνα μοτοκρός στη Δανία το 1955. Ο φωτογράφος Mogens von Haven ήταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Και αυτή έμελλε να είναι η πρώτη φωτογραφία που βραβεύτηκε στο διαγωνισμό του World Press Photo.

Σχεδόν κάθε χρόνο έκτοτε, μία από τις χιλιάδες φωτογραφίες που διαγωνίζονται για το σπουδαίο βραβείο αποσπά την τιμητική αυτή πρώτη θέση.

Πολλές απο τις φωτογραφίες είναι πια κλασικές, όπως ο άντρας μπροστά από τα άρματα μάχης της πλατείας Τιενανμέν ή το κοριτσάκι που τρέχει να σωθεί από τη μανία των ναπάλμ στο Βιετνάμ, ενώ άλλες έχουν θέσει νέα πρότυπα και στιλ φωτορεπορτάζ που άφησαν εποχή.



Το βραβείο του 1955 δόθηκε έπειτα από τη φαεινή ιδέα της ένωσης φωτοειδησεογράφων της Ολλανδίας να κάνουν διεθνή τον τοπικό διαγωνισμό φωτορεπορτάζ Zilveren Camera. Οι εγχώριοι φωτογράφοι ήθελαν να αλληλεπιδράσουν έτσι με τις παγκόσμιες τάσεις και να έρθουν σε επαφή με διαφορετικά στιλ από όλο τον κόσμο, γεννώντας στην πορεία αυτό που θα έμενε γνωστό ως World Press Photo.

Η πρώτη αυτή διοργάνωση έθεσε τα θεμέλια της συζήτησης για τη φύση του φωτορεπορτάζ, με τους επόμενους διαγωνισμούς να πυροδοτούν πύρινους διαξιφισμούς τόσο για τη δεοντολογία της φωτοενημέρωσης όσο και την αποτελεσματικότητα.

To 1960 ιδρύθηκε το ίδρυμα που αποτέλεσε τη βάση του σημερινού οργανισμού. Η δημοφιλία του διαγωνισμού και οι εκθέσεις που ακολούθησαν εξαπλώθηκαν μέσα στο 1970. Το 1980 ο διαγωνισμός κέρδισε μεγάλο κύρος και ο αριθμός των υποψήφιων που ήθελαν να διαγωνιστούν είχε εκτοξευτεί. Φυσικά για τη βιωσιμότητα του διαγωνισμού ήταν απαραίτητοι οικονομικοί πόροι, με τους πρώτους σπόνσορες να εμφανίζονται το 1987.



Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους φωτορεπόρτερ από όλο τον κόσμο, κάποιοι εκ των οποίων είχαν περιορισμένη πρόσβαση σε εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα, έκανε επιτακτικότερη την ανάγκη της επιμόρφωσης στο αντικείμενο του φωτορεπορτάζ, με αποτέλεσμα να διοργανωθούν εργαστήρια και σεμινάρια.

Το πρώτο σεμινάριο έγινε το 1990 στη Βουδαπέστη και έκτοτε τα επιμορφωτικά σεμινάρια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των δραστηριοτήτων του διαγωνισμού.

Τα τελευταία 50 χρόνια ο διαγωνισμός ακολουθεί τις αλλαγές των καιρών. Στο αρχείο του διαγωνισμού χιλιάδες φωτογραφίες αποτυπώνουν παραπάνω από μισό αιώνα ιστορίας και παρουσιάζουν στο ευρύ κοινό τα διαφορετικά στυλ που χρησιμοποιεί κάθε επαγγελματίας στα φωτορεπορτάζ του.

Ιστορίες ξεδιπλώνονται μέσα από την καταγραφή των γεγονότων, κάθε φορά μέσα από μια διαφορετική ματιά. Ιστορίες που συγκινούν και δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγραφούν. Συναισθήματα και στιγμές αποτυπώνονται μέσα από ξεχωριστά «κλικ».

Παρακάτω ακολουθούν μερικές από τις φωτογραφίες που πήραν το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού. Φωτογραφίες καθηλωτικές που αφηγούνται με το δικό τους τρόπο τα γεγονότα και τον πόνο των πρωταγωνιστών.

Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να παραλείψουμε τον έλληνα φωτογράφο Γιάννη Κόντο που το 2005 κατάφερε και κέρδισε το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού στην κατηγορία των «Σύγχρονων Θεμάτων» με μια συγκινητική ιστορία ενός πατέρα χωρίς χέρια και της φροντίδας που δέχεται από το γιο του στη Σιέρα Λεόνε.

1957 - Douglas Martin

H Dorothy Counts, μια από τις πρώτες μαύρες μαθήτριες που εισήχθη στο Λύκειο Harry Harding της Νότιας Καρολίνα, γίνεται αντικείμενο χλευασμού από λευκούς κατά την πρώτη της ημέρα στο σχολείο. Της πέταγαν πέτρες και της φώναζαν «Πήγαινε από εκεί που ήρθες». Έπειτα από σωρεία βιαιοτήτων, η οικογένεια της Dorothy την απομάκρυνε εντέλει από το σχολείο τέσσερις μέρες μετά την έναρξη των μαθημάτων.

1963 - Malcolm W. Browne

Ο βουδιστής μοναχός Thich Quang Duc αυτοπυρπολείται, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις εκτελέσεις βουδιστών από την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ.

1966 - Kyoichi Sawada

Ένα αμερικάνικο τανκ σέρνει το νεκρό σώμα ενός Βιετκόνγκ, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συγκρούσεων ανάμεσα στα τάγματα των Βιετκόνγκ και τις αυστραλιανές δυνάμεις στη μάχη του Long Tan στις 18 Αυγούστου 1966.

1972 - Nick Ut

Η 9χρονη Phan Thị Kim Phuc τρέχει γυμνή στον δρόμο στο χωριό Trang Banf, στα νότια του Βιετνάμ. Ήταν μαζί με την οικογένειά της όταν τα αεροπλάνα του Νότιου Βιετνάμ τους πέρασαν για στρατιώτες και έριξαν βόμβα ναπάλμ, με αποτέλεσμα να καεί σε πολλά σημεία του σώματός της. Ο φωτογράφος Nick Ut τη μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με πολύ σοβαρά εγκαύματα, με τη ζωή της να κρέμεται από μια κλωστή. Έπειτα από νοσηλεία 14 μηνών και 17 εγχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και μεταμόσχευση δέρματος, επέστρεψε στο σπίτι της.

1975 - Stanley Forman

H 19χρονη Diana Bryant και η 2χρονη βαφτιστήρα της Tiare Jones πέφτουν από τη σκάλα της Πυροσβεστικής, που είχε στηθεί στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου που φλεγόταν στη Βοστόνη με σκοπό να τις απεγκλωβίσει. Η 19χρονη πέθανε, αλλά η μικρή σώθηκε καθώς η σφοδρότητα της πτώσης μετριάστηκε από την προσγείωση πάνω στο σώμα της 19χρονης.

1980 - Mike Wells

Το αποστεωμένο χέρι ενός μικρού αγοριού στην Ουγκάντα, που κρατά ένας ιεραπόστολος, κατά τη διάρκεια λιμού τον Απρίλιο του 1980. Το 21% του πληθυσμού (και το 60% των βρεφών) πέθανε, σε μια από τις χειρότερες τραγωδίες που γνώριζε η χώρα. Ο φωτογράφος Mike Wells παραδέχτηκε ότι ένιωσε ντροπή τραβώντας τη φωτογραφία και παρά το σπουδαίο βραβείο που κέρδισε, τάχθηκε κατά της διάκρισης φωτογραφιών που απεικονίζουν ανθρώπους που πεθαίνουν από την πείνα.

1982 - Robin Moyer

Ο πόλεμος στον Λίβανο: Λιβανέζοι φαλαγγίτες πολιτοφύλακες, που υποστηρίζονταν από το Ισραήλ, μπήκαν στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Sabra και Chatila στη Δυτική Βυρηττό και έσφαξαν ηλικιωμένους, γυναίκες, παιδιά, ακόμα και βρέφη.

1984 - Dablo Bartholomew

Ένα νεκρό παιδί από τη διαρροή χημικών στην Μποπάλ της Ινδίας: Το βιομηχανικό δυστύχημα έγινε στις 2-3 Δεκεμβρίου 1984 στο εργοστάσιο εντομοκτόνων της Union Carbide India Limited κοντά στην πόλη Μποπάλ. Τουλάχιστον 500.000 άνθρωποι εκτέθηκαν σε ισοκυανικό μεθύλιο και άλλα τοξικά χημικά. Ο αριθμός των θυμάτων της διαρροής δεν είναι επακριβώς γνωστός. Υπολογίζεται όμως, σύμφωνα με μη κυβερνητικούς οργανισμούς, ότι έχασαν τη ζωή τους συνολικά 15.000-25.000 άνθρωποι. Ο υδροφόρος ορίζοντας της περιοχής παραμένει μολυσμένος καθιστώντας το νερό ακατάλληλο προς χρήση.

1985 - Frank Fournier

Η 12χρονη Omaira Sanchez είχε παγιδευτεί για τρεις μέρες στη λάσπη, τα νερά, τα πτώματα των συγγενών της και τα συντρίμμια του σπιτιού της, που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαιστείου Nevado del Ruíz στην Κολομβία. Τελικά, όσο κουράγιο και αν έδειξε, η μικρή πέθανε έπειτα από καρδιακή προσβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύτηκε λίγους μήνες μετά τον θάνατό της.

1986 - Alon Reininger

Ο 42χρονος Ken Meeks γίνεται ο πρώτος ασθενής με AIDS φωτογραφίες του οποίου δημοσιεύονται με τα ευδιάκριτα σημάδια από το Σάρκωμα του Καπόζι. Η φωτογραφία τραβήχτηκε τρεις ημέρες πριν από τον θάνατό του. Στο βάθος διακρίνεται ο σύντροφός του.

1989 - Charlie Cole

Ένας άνδρας ορθώνει το ανάστημά του μπροστά από ένα τανκ, κατά τη διάρκεια καθιστικής διαμαρτυρίας στην πλατεία Τιενανμέν το 1989, στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Στις 4 Ιουνίου 1989 τα τανκς εισέβαλαν στην πλατεία για να καταστείλουν τις φιλοδημοκρατικές διαδηλώσεις και σκότωσαν εκατοντάδες διαδηλωτές που ζητούσαν δημοκρατία. Ο Ερυθρός Σταυρός της Κίνας κάνει λόγο για 2.400 νεκρούς, ενώ οι κρατικές αρχές αναφέρουν 241.

1992 - James Nachtwey

Μια μητέρα κουβαλά το νεκρό παιδί της τυλιγμένο μέσα σε σάβανο, όπως προστάζει η τοπική παράδοση στη Σομαλία. Ξηρασία και εμφύλιος πόλεμος οδήγησαν σε λιμό, που κόστισε τη ζωή σε 1-2 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα σε διάστημα δύο ετών.

2002 - Eric Grigorian

Ένα αγόρι κρατάει σφιχτά το παντελόνι του πατέρα του στο σημείο που τον θάβουν, περικυκλωμένο από στρατιώτες και χωρικούς, οι οποίοι σκάβουν τάφους για τα θύματα του σεισμού των 6 Ρίχτερ που έγινε στις 23 Ιουνίου 2002 στο Ιράν.

2003 - Jean Marc Bojou

Ένας Ιρακινός κρατάει τον 4χρονο γιο του προσπαθώντας να τον παρηγορήσει, σε ένα στρατόπεδο για αιχμάλωτους πολέμου σε αμερικανική βάση κοντά στην πόλη An Najaf στο Ιράκ. Ο μικρός τρομοκρατήθηκε όταν, έπειτα από εντολή, στρατιώτες έβαλαν στον πατέρα του μια σακούλα στο κεφάλι και χειροπέδες. Ο στρατός εφαρμόζει την τεχνική για να αποπροσανατολίζει τον κρατούμενο. Άγνωστο είναι τι απέγινε τόσο ο πατέρας όσο και ο γιος.

2004 - Arko Datta

Μια γυναίκα θρηνεί έναν συγγενή της που πέθανε στο τσουνάμι. Στις 26 Δεκεμβρίου, σεισμική δόνηση μεγέθους 9,3 Ρίχτερ έπληξε τις ακτές της Σουμάτρα στην Ινδονησία, με αποτέλεσμα να προκληθεί φονικό τσουνάμι. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή αγνοούνται, ενώ εκατομμύρια ακόμη έμειναν χωρίς σπίτι, σε μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές του πλανήτη.

2005 - Finbarr O’Reilly

Το υποσιτισμένο χέρι της μόλις ενός έτους Alassa Galisou ακουμπάει στο στόμα της μητέρας της Fatou Ousseini, στην πόλη Tahua της Νιγηρίας. Μια από τις χειρότερες ξηρασίες των τελευταίων ετών, μαζί με το ξέσπασμα επιδημίας πανούκλας, άφησε εκατομμύρια Νιγηριανούς χωρίς ένα πιάτο φαΐ. Τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και η διεθνής κοινότητα κατηγορήθηκαν για την αποτυχία τους να συνδράμουν τη Νιγηρία σε μια τόσο μεγάλης κλίμακας κρίση.

2011 - Jodi Bieber

Η 18χρονη Bibi Aisha τόλμησε να εγκαταλείψει τον σύζυγό της στην επαρχία Oruzgan στο Αφγανιστάν. Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί ακρωτηριασμό των αυτιών και της μύτης, ως ένας είδος τιμωρίας για το αμάρτημά της. Μόλις στην ηλικία των 12 ετών, η Bibi δόθηκε μαζί με τη μικρότερη αδερφή της σε μια οικογένεια Ταλιμπάν ως μέρος μιας ανταλλαγής με σκοπό την επίλυση οικογενειακών διαφορών. Αφού παντρεύτηκε τον άντρα της οικογένειας, δεν άργησε να το σκάσει και να επιστρέψει στο σπίτι της παραπονούμενη ότι γινόταν δέκτης βίας. Έπειτα από εντολή του αρχηγού των Ταλιμπάν, μεταφέρθηκε σε ένα βουνό όπου της έκοψαν τα αυτιά και τη μύτη για να την τιμωρήσουν για την ατίμωση που υπέστη ο σύζυγός της. Στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε, αλλά διασώθηκε από την οργάνωση Women for Afghan Women και βρήκε στέγη σε ένα καταφύγιο της Καμπούλ. Κατόπιν ταξίδεψε στην Αμερική, όπου και υποβλήθηκε σε επανορθωτική επέμβαση.

2012 - Samuel Aranda

Η Fatima al-Qaws αγκαλιάζει στοργικά τον γιο της, ο οποίος έχει δεχτεί χημικά στη διαδήλωση κατά του απολυταρχικού προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ στη Σαναά της Υεμένης. Τουλάχιστον 12 άτομα σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια των ταραχών. Ο Zayed παρέμεινε σε κώμα για δύο ημέρες, ενώ αργότερα συμμετείχε σε δύο ακόμα ταραχώδεις διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος.

2013 - Paul Hansen

Σφαγή στη Γάζα: Τα σώματα της 2χρονης Suhaib Hijazi και του μεγαλύτερου αδερφού της, Muhammad, ηλικίας 4 ετών, μεταφέρονται για την ταφή. Τα παιδιά σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής από ισραηλινά αεροσκάφη στις 19 Νοεμβρίου, όταν το σπίτι τους κατεδαφίστηκε. Από την επίθεση σκοτώθηκε και ο πατέρας τους, Fouad, ενώ η μητέρα και τα τέσσερα αδέρφια τους τραυματίστηκαν σοβαρά. Το Ισραήλ σφυροκοπά τη Χαμάς ως απάντηση στη συνεχόμενη ρίψη πυραύλων από παραστρατιωτικές οργανώσεις…

Ειδική μνεία: 2005 - Γιάννης Κόντος

Ο έλληνας φωτογράφος Γιάννης Κόντος, του πρακτορείου Polaris, κέρδισε το πρώτο βραβείο του World Press Photo 2005 στην κατηγορία Contemporary Issues. Στη φωτογραφία του, ο 7χρονος Young Abu από τη Σιέρα Λεόνε κουμπώνει την μπλούζα του πατέρα του σε ένα στρατόπεδο ακρωτηριασμένων κοντά στην πόλη Freetown. Αντάρτες του επαναστατικού μετώπου τού έκοψαν και τα δύο χέρια όταν επιτέθηκαν στην πόλη το 1999. Ο ακρωτηριασμός ήταν ένα είδος «υπογραφής» των ανταρτών με σκοπό να σπείρει τον πανικό ανάμεσα στους εχθρούς.

Read More

Πράκτορας του FBI αποκάλυπτει: Έτσι θα καταλάβετε αν κάποιος σας λέει ψέματα

Για τριάντα χρόνια ο Mark Bouton, εργαζόταν ως πράκτορας του FBI. Ανάμεσα στις επιτυχίες ήταν και ο εντοπισμός του τρομοκράτη Timothy McVeigh ο οποίος είχε ανατίναξε το ομοσπονδιακό κτίριο στην Οκλαχόμα, προκαλώντας το θάνατο 168 ατόμων, 19 εκ των οποίων ήταν παιδιά.

Ο Bouton ο οποίος είναι συγγραφέας του βιβλίου «How to Spot Lies Like the FBI» αποκαλύπτει στο Business Insider όσα έχει μάθει για τις εκφράσεις του προσώπου ενός ψεύτη και αποκαλύπτει πώς μπορούν να ανιχνευθούν εκείνες οι ενδείξεις οι οποίες σηματοδοτούν το ψεύδος.

«Υπάρχουν μια σειρά από εκφράσεις του προσώπου και αντιδράσεις που σχετίζονται με κάποιον που θα μπορούσε να λέει ψέματα. Ορισμένες προκαλούνται από νευρικότητα, μερικές από χημικές αντιδράσεις και άλλες από φυσικές αντιδράσεις», τονίζει ο Bouton.

Ας δούμε πιο κάτω ποιες είναι οι ενδείξεις που προδίδουν το ψέμα:

Τα μάτια συνήθως πηγαινοέρχονται δεξιά και αριστερά όταν νιώθουμε άβολα.
«Πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση για αυτόν που αισθάνεται άβολα ή παγιδευμένος από τις ερωτήσεις σας, τις οποίες δεν θέλει να απαντήσει. Είναι κατάλοιπο της εποχής που οι άνθρωποι αναζητούσαν μια οδό διαφυγής, όταν φοβούνταν ότι βρίσκονταν σε μία επικίνδυνη κατάσταση, όπως απέναντι σε έναν αντίπαλο άνθρωπο ή ζώο».

Όταν λέμε ψέματα, μπορεί να ανοιγοκλείνουμε ταχύτατα τα μάτια 5-6 φορές.
Ο Bouton λέει πως ένα πρόσωπο, κατά κανόνα, ανοιγοκλείνει τα μάτια περίπου 5 με 6 φορές το λεπτό ή μία φορά κάθε 10 με 12 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, «όταν κάποιος ξέρει ότι λέει ψέματα-αυτός μπορεί να ανοιγοκλείνει τα μάτια πέντε ή έξι φορές σε γρήγορη διαδοχή».

Καλό είναι να σημειώσουμε πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, αν ένα άτομο έχει πάρκινσον θα έχει αισθητά πιο αργό ρυθμό στο ανοιγόκλεισμα των ματιών, ενώ ένα άτομο με σχιζοφρένεια θα ανοιγοκλείνει τα μάτια του ταχύτερα από το κανονικό.

Συχνά, κλείνουμε τα μάτια για πάνω από ένα δευτερόλεπτο, όταν ψευδόμαστε.
Ο Bouton τονίζει πως όταν ένα άτομο κλείνει τα μάτια του για ένα ή δύο δευτερόλεπτα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι λέει ψέματα, δεδομένου ότι αυτή η κίνηση είναι ένα είδος αμυντικού μηχανισμού. Κανονικά, εξηγεί, ένα πρόσωπο θα ανοιγοκλείσει τα μάτια του με ταχύτητα από 100 έως 400 χιλιοστά του δευτερολέπτου ή 0,10 έως 0,40 δευτερόλεπτα.

Οι δεξιόχειρες* κοιτάνε συνήθως πάνω δεξιά όταν ψεύδονται για κάτι που είδαν.
Όταν ρωτάς έναν δεξιόχειρα για κάτι που υποτίθεται ότι έχει δει, αν κοιτάζει προς τα πάνω και προς τα αριστερά , τότε αποκτά πράγματι πρόσβαση στη μνήμη του για το περιστατικό. Ωστόσο, αν κοιτάζει προς τα πάνω και προς τα δεξιά του, σημαίνει ψάχνει πρόσβαση στη φαντασία του και προσπαθεί να εφεύρει μια απάντηση”, σημειώνει ο Button.

Οι δεξιόχειρες κοιτάνε συνήθως κατευθείαν δεξιά όταν ψεύδονται για κάτι που άκουσαν.
“Αν ρωτήσετε ένα άτομο τι άκουσε , τα μάτια του θα μετατοπιστούν προς το αριστερό αυτί για να ανακαλέσει τον ήχο που άκουσε, αλλά αν τα μάτια μετατοπιστούν προς τη δεξιά μεριά του, τότε είναι έτοιμος για ψέμα”.

Οι δεξιόχειρες κοιτάνε συνήθως κάτω δεξιά όταν ψεύδονται για οσμές ή άλλες αισθήσεις.
«Τα μάτια θα μετατοπιστούν προς τα κάτω και προς τα αριστερά, αν πρόκειται ένα άτομο να ανακαλέσει πληροφορίες για να σας πει τι θυμάται για μία οσμή, αφή ή αίσθηση, όπως ένα κρυολόγημα ή μια φοβερή μυρωδιά. Αλλά τα μάτια του θα μετατοπιστούν προς τα κάτω και δεξιά, αν πρόκειται να πει ψέματα».

Πώς καταλαβαίνουμε το ψεύτικο χαμόγελο;
Ο Bouton υποστηρίζει πως οι άνθρωποι χαμογελούν πραγματικά όταν το δέρμα γύρω από τα μάτια τους, σχηματίζει ρυτίδες. Όταν το χαμόγελο δεν επηρεάζει τα μάτια αλλά μόνο τα χείλη, τότε μάλλον κάποιος λέει ψέματα.

Τι σημαίνει η φαγούρα στο πρόσωπο;

Μια χημική αντίδραση προκαλεί στα πρόσωπα των ανθρώπων φαγούρα όταν λένε ψέματα, με αποτέλεσμα να τους «συλλάβουμε» να ακουμπούν συχνά τα χέρια στο πρόσωπο.

Τι δείχνουν τα σφιγμένα χείλη.;
«Το στόμα ενός ατόμου συχνά στεγνώνει, όταν λέει ψέματα. Μπορεί να κάνει μία κίνηση σαν πιπίλισμα για να προσπαθήσει να το ξεπεράσει», λέει ο Bouton.

Τι δείχνει η υπερβολική εφίδρωση;
Ο υπερβολικός ιδρώτας για τις συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να εμφανιστεί στο μέτωπο, στα μάγουλα ή στο πίσω μέρος του λαιμού, όταν κάποιος λέει ψέματα.

Τι δείχνει το κοκκίνισμα;
Πρόκειται για ένα ακούσιο αντανακλαστικό το οποίο προκαλείται από το νευρικό σύστημα, και είναι μία απάντηση στην απελευθέρωση της αδρεναλίνης. Μερικοί άνθρωποι, κυρίως οι γυναίκες, κοκκινίζουν μετά το ψέμα, σύμφωνα με τον ειδικό.

Τι σημαίνει το κούνημα του κεφαλιού;
‘Οταν οι άνθρωποι ομολογούν την αλήθεια κουνούν το κεφάλι τους ταυτόχρονα, στην κλασική κίνηση που δείχνει συμφωνία με αυτό που λένε. Αλλά αν κουνούν το κεφάλι τους σε διαφωνία με ό,τι έχουν πει, το σώμα τους προδίδει αντανακλαστικά το ψέμα που μόλις ξεστόμισε το στόμα τους.

*Για τους αριστερόχειρες ισχύουν συνήθως ακριβώς οι αντίθετες αντιδράσεις.

Read More

Το ύπουλο σχέδιο για το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου

Μείζον ζήτημα για την ασφάλεια της χώρας αλλά και τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της εγείρει ο αποκλεισμός που έχει επιβάλει η Τουρκία στη χρήση του εναέριου χώρου του Αιγαίου για τη διέλευση ακόμη και των ΝΑΤΟϊκών AWACS τα οποία επιχειρούν από τη βάση του Ακτίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα AWACS στην πτήση τους από το Άκτιο ή την Ιταλία προς την Τουρκία υποχρεώνονται να παρακάμψουν το Αιγαίο και να ακολουθήσουν πορεία πάνω από τη Μακεδονία και τη Θράκη πριν εισέλθουν στον τουρκικό εναέριο χώρο και κατευθυνθούν στην άλλη ΝΑΤΟϊκή βάση στο Ικόνιο απ’ όπου και επιχειρούν στην περιοχή των νοτιοανατολικών συνόρων της Τουρκίας.

Η συγκεκριμένη αποστολή των AWACS έχει γίνει με αίτημα της Τουρκίας και αφορά τη διασφάλιση της Τουρκίας από τρομοκρατικές; H αλλού είδους επιθέσεις. Η Συμμαχία έχει εγκρίνει το αίτημα στο πλαίσιο της αμοιβαίας συνδρομής λόγω της απειλής που αντιμετωπίζει από το ISIS η Τουρκία και σε μεγάλο μέρος της η επιχείρηση χρηματοδοτείται από τα κράτη-μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.

Η Τουρκία, επικαλούμενη το Δόγμα Λουνς και με το επιχείρημα ότι υπάρχει καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νησιών και συνεπώς ο εναέριος χώρος τους πρέπει να αποκλεισθεί και θεωρώντας τον ελληνικό εναέριο χώρο «αμφισβητούμενο», καθώς ούτε η ίδια αλλά δυστυχώς ούτε οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν το εύρος των 10 ν.μ. του ελληνικού εναέριου χώρου, απαιτεί τα ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη να μη χρησιμοποιούν τον ελληνικό εναέριο χώρο στο Αιγαίο.

Και αφού το έχει επιτύχει αυτό, ουσιαστικά νομιμοποιεί και προσδίδει ΝΑΤΟϊκό μανδύα στις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας.

Επίσης επικαλείται τον γνωστό ισχυρισμό περί καθεστώτος αποστρατιωτικοποίησης των νησιών και βάσει αυτού του ισχυρισμού έχει ζητήσει και επιβάλει ντε φάκτο τον αποκλεισμό μιας σειράς ελληνικών νησιών από τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς αλλά και την πτήση των AWACS στον εναέριο χώρο των νησιών αυτών. Τα νησιά των οποίων το καθεστώς επιχειρεί να «γκριζάρει» η Τουρκία είναι: Λήμνος, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία, Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως, Καστελόριζο, Ψαρά, Θάσος, Άγιος Ευστράτιος και Τήλος.

Παρά τις διαμαρτυρίες που υπήρξαν από την ελληνική πλευρά, η πρακτική αυτή που επέβαλε η Τουρκία και υπονομεύει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο φαίνεται ότι έχει γίνει απολύτως αποδεκτή, καθώς οι Διπλωματικές Αδειες Υπερπτήσης που εκδίδει η Τουρκία για τα AWACS θέτουν ως όρο τη μη χρήση του εναέριου χώρου του Αιγαίου και των νησιών, τα οποία σύμφωνα με την τουρκική πολιτική, έχουν υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης.

Όμως παραμένει εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα για την Αθήνα να αποδέχεται ότι η ίδια η Συμμαχία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματά της και τα ίδια τα συμμαχικά αεροσκάφη τα οποία εδρεύουν σε βάση επί του ελληνικού εδαφίου να «γκριζάρουν» τον ελληνικό εναέριο χώρο, παρακάμπτοντας στις πτήσεις τους όλους του αεροδιαδρόμους του Αιγαίου. Και μάλιστα αυτό να συμβαίνει με τη σιωπηρή ανοχή της ίδιας της Ελλάδας…

Read More