15 Απριλίου 1912. Η ημερομηνία που έμελλε να μείνει στα πρακτικά ως το τραγικό φινάλε 1.519 ανθρώπων που χάθηκαν στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού λίγο πριν ο «Τιτανικός» ολοκληρώσει το πρώτο του ταξίδι.
Το βρετανικό πλοίο κατέληξε να κείτεται άψυχο 3,81 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της θάλασσας έχοντας γράψει τη δική του μελανή σελίδα στην ιστορία της White Star Line. Ο χαρακτηρισμός «αβύθιστο σκαρί» διαψεύστηκε πανηγυρικά πριν καν το –καταραμένο για πολλούς- υπερωκεάνιο προλάβει να «δέσει» στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Ο Τύπος τότε έγραφε επί μήνες για το μεγαλύτερο ναυάγιο όλων των εποχών. Λάθη, ευθύνες, τραγικές συμπτώσεις και ανείπωτες ιστορίες των θυμάτων μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του κόσμου την εποχή εκείνη.
Για κάποιους, όμως, όλα αυτά δεν ήταν καινούργια. Ακούγονταν πολύ γνώριμα και έδιναν την εντύπωση μιας θλιβερής επανάληψης που έμοιαζε να ήρθε μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει μια μακάβρια προφητεία που μετρούσε ήδη 14 χρόνια στα φύλλα που είχε γραφτεί.
Ο Τιτανικός, βλέπετε, είχε βυθιστεί ξανά. Είχε πάρει και τότε πολλές ψυχές μαζί του στα άδυτα του βόρειου Ατλαντικού. Είχε προσκρούσει και πάλι σε παγόβουνο καταλήγοντας να διαψεύσει όσους τον θεωρούσαν αβύθιστο. Μόνο που τότε δε λεγόταν Τιτανικός. Το όνομά του ήταν «Τιτάνας».
Ήταν μέσα Απριλίου του 1898 όταν ο Τιτάνας χάθηκε στα βάθη του Ατλαντικού ωκεανού. Τα πάντα είχαν γραφτεί με κάθε λεπτομέρεια στη νουβέλα του Αμερικανού συγγραφέα Μόργκαν Ρόμπερτσον. Τίτλος της; «Futility».
«Ματαιότητα» λοιπόν. Ένας τίτλος που ταίριαζε απόλυτα στο μυθιστόρημα του άνδρα που σε 14 χρόνια από την κυκλοφορία της ιστορίας του Τιτάνα θα έβλεπε το σενάριό του να παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο τραγικό τρόπο.
Τιτάνας και Τιτανικός αποδείχθηκαν εντέλει δύο σχεδόν πανομοιότυπα πλοία με βρετανική υπογραφή.
Ο Τιτάνας είχε περιγραφεί ως ένα αβύθιστο (!) πολυτελές υπερωκεάνιο μήκους 243 μέτρων (το μεγαλύτερο για την εποχή του), βάρους 75.000 τόνων, με τριπλή προπέλα που ταξίδευε με λιγότερες σωστικές λέμβους από αυτές που ήταν απαραίτητες για να φιλοξενήσουν όλους τους επιβάτες σε περίπτωση ανάγκης.
Συγκεκριμένα, είχε μόνο «όσες έκρινε απαραίτητες ο νόμος», δηλαδή 24 στο σύνολο για να φιλοξενήσουν 3.000 ανθρώπους. Είχε 19 στεγανά, 9 από τα οποία και να γέμιζαν με νερό θα κατάφεραν να τον κρατήσουν πάνω από τον βυθό.
Έπλεε με 28,7 μίλια την ώρα όταν κατά τη διάρκεια του παρθενικού του ταξιδιού προσέκρουσε σε παγόβουνο το οποίο κατέστρεψε μέρος της δεξιάς πλευράς της πλώρης. Από τους 2.500 επιβάτες μόλις 13 επιβίωσαν τη νύχτα του ναυαγίου.
Και ερχόμαστε στον Τιτανικό, το «μεγαλύτερο σκαρί της εποχής του» χτισμένο πάνω σε 19 στεγανά. Είχε μήκος 268 μέτρα (μόλις 25 περισσότερα από τον Τιτάνα), ζύγιζε 46.329 τόνους και ταξίδευε με 20 σωστικές λέμβους για 2.224 επιβάτες.
Ήταν, βλέπετε, περιττές για ένα πλοίο «που ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν θα μπορούσε να βυθίσει» – όπως χαρακτηριστικά είχε πει αξιωματικός του. Προσέκρουσε με ταχύτητα 25,8 μίλια σε παγόβουνο του Ατλαντικού παρασέρνοντας στον θάνατο 1.519 ανθρώπους. 705 επιβάτες απομακρύνθηκαν ζωντανοί από το σημείο του ναυαγίου.
Δύο ίδιας δυναμικής πλοία, με σχεδόν ίδια ονόματα, ίδιο αριθμό επιβατών και ίδιο άδοξο τέλος. Μήπως τελικά ο Τιτάνας δεν ήταν παρά μία προφητεία «κρυμμένη» πίσω από ένα φαινομενικά αθώο σενάριο νουβέλας; Μήπως ο Ρόμπερτσον ήθελε να προειδοποιήσει κάποιον για το μεγαλύτερο ναυτικό δυστύχημα όλων των εποχών;
Τι είχε να πει ο ίδιος μόλις είδε το σενάριο του βιβλίου το να «ζωντανεύει» μπροστά στα μάτια του; Τι απάντησε σε όσους υποστήριξαν πως είχε μαντική ικανότητα και πώς δικαιολόγησε τις τόσες ομοιότητες μεταξύ του δικού του φανταστικού πλοίου και του διάσημου Τιτανικού;
Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για… συμπτώσεις που οφείλονται στις γνώσεις του στη ναυπηγική τέχνη και βιομηχανία.
14 χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία, η νουβέλα «Futility» επανεκδόθηκε με νέο τίτλο και μικρές αλλαγές στο σενάριο προκειμένου ο Τιτάνας να μοιάσει ακόμα περισσότερο στον θρυλικό πλέον Τιτανικό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου