Harp, ψεκασμοί, βιολογικός πόλεμος

Απόγονοι του χημικού πολέμου και της τεχνολογίας του Τέσλα αποτελούν ο βιολογικός πόλεμος, το σύστημα Harp, και οι ψεκασμοί αεροπλάνων με τις λευκές ουρές.

Τι είναι όλα αυτά και πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πολέμους;

Δείτε την σχετική έρευνα του Αλκιβιάδη Αϊβάζη από τον «Παράξενο κόσμο» με τίτλο «Μυστικός οπλισμός»

Read More

Ο άφραγκος νομάδας που έχει επισκεφθεί και τις 193 χώρες που έχει αναγνωρίσει ο ΟΗΕ

Το ξεκίνημά του πιθανώς δεν προμήνυε το ταξιδιάρικο μέλλον του. Ο 62χρονος σήμερα Jorge Sanchez από τη Βαρκελώνη γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια και στα 13 του παράτησε το σχολείο κι έφυγε από το σπίτι. Θα μπορούσε ο δρόμος της ζωής του να τον είχε οδηγήσει σε δύσβατα μονοπάτια της ύπαρξης, τον οδήγησε όμως ακριβώς σε αυτό που ήθελε: στο δρόμο.

Έτσι, ο Jorge βρέθηκε να δουλεύει σποραδικά σε ένα σωρό διαφορετικές αλλά πάντα κακοπληρωμένες δουλειές, από τις φάρμες της Αυστραλίας μέχρι τα εστιατόρια της Νέας Υόρκης και τα χρυσωρυχεία του Περού. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο -ή την κλίση- που «φώναζε» μέσα του από μικρό παιδί: να γυρίσει τον κόσμο.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, ο Jorge κατάφερε να επισκεφθεί τις 193 χώρες του κόσμου, που έχει αναγνωρίσει ο ΟΗΕ. Ορισμένες μάλιστα τις έχει εξερευνήσει σχεδόν σε κάθε περιοχή τους.

Δεν είναι ταξιδιώτης μπον βιβέρ, που μετακινείται με άνεση και πολυτέλεια και μένει σε καταλύματα-επιτομή της ξενοδοχειακής βιομηχανίας. Είναι ένας νομάδας που δεν μπορεί να κάνει τη φωνή μέσα του να σωπάσει, αυτή τη φωνή που τον καλεί να γνωρίσει όλο τον υπέροχο κόσμο μας.

Η ευφυΐα, η γοητεία και η καλοσύνη

Το ταξιδιωτικό επίτευγμά του οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ευφυΐα και τη γοητεία του αλλά και την καλοσύνη των ξένων. Έχει κοιμηθεί κάτω από γέφυρες στην Ινδία, σε τηλεφωνικό θάλαμο στην Κίνα, πάνω σε δέντρο στη Βραζιλία, μέσα σε νεκροτομείο στο Λιχτενστάιν, μέσα σε φυλακές στην Κολομβία, την Παραγουάη, τη Γεωργία και το Αφγανιστάν -όπου μάλιστα τον πέρασαν για κατάσκοπο- και ως προσκυνητής σε χώρους λατρείας σχεδόν όλων των θρησκειών στον κόσμο.

Η φιλοσοφία του είναι απλή: θεωρεί το ταξίδι κάτι σαν προσκύνημα, αναζήτηση της γνώσης και της μάθησης. Πιστεύει πως για να καταλάβει κάποιος τον κόσμο πρέπει να τον δει. Αλλά και πως κάθε μεγάλης ταξιδευτής πρέπει να ξέρει πότε έχει έρθει η στιγμή να «κρεμάσει τα παπούτσια του» και να γυρίσει σπίτι του.

«Έφυγα από το σπίτι στα 13 μου. Στα 14 μου μπήκα σε μια βάρκα από τη Βαρκελώνη προς τη Μαγιόρκα, στα Κανάρια Νησιά» αφηγείται στο BBC. «Ο πατέρας μου δούλευε για την εταιρεία ηλεκτρισμού, δεν είχαμε αυτοκίνητο. Ήταν φτωχοί οι γονείς μου. Εγώ κοιτούσα τον άτλαντα του πατέρα μου τα βράδια και ήξερα πως ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο. Έτσι, το ’σκασα. Ήξερα πως οι γονείς μου θα ανησυχήσουν πολύ. Τους άφησα ένα γράμμα στο τραπέζι, τους έγραφα πως φεύγω και πως θα γυρίσω.

Εκείνη την εποχή η Ισπανική Λεγεώνα δεχόταν ανήλικους ως εθελοντές στη Δυτική Σαχάρα, ήταν το 1968 που ήταν ακόμα ισπανική αποικία. Κατατάχθηκα αλλά έμεινα μόνο μερικές μέρες με τους λεγεωνάριους γιατί δεν μου άρεσε και, ούτως ή άλλως, πρόθεσή μου ήταν να ταξιδέψω στη Μαυριτανία. Γι’ αυτό έγινα λεγεωνάριος, για να μπορώ να ταξιδεύω. Όταν δεν μου επέτρεψαν να μπω στη Μαυριτανία χωρίς διαβατήριο, αμέσως έφυγα από τη Λεγεώνα. Υποσχέθηκα στους γονείς μου πως δεν θα το ξανακάνω.

Μόλις απέκτησα διαβατήριο, στα 18 μου, γύρισα με οτοστόπ έντεκα ευρωπαϊκές χώρες κάνοντας κάθε τύπου δουλειά για να μπορώ να επιβιώσω. Στόχος μου ήταν να μάθω ξένες γλώσσες και την τέχνη του ταξιδιού. Ύστερα από δύο χρόνια περιπλάνησης στην Ευρώπη, έπρεπε να γυρίσω στην Ισπανία για να πάω στον στρατό - ήταν υποχρεωτικός την εποχή του Φράνκο».

Σήμερα ο Jorge Sanchez έχει είκοσι ένα διαβατήρια

«Έχω κάνει κάθε δουλειά που μπορεί κανείς να φανταστεί...»

Η δουλειά ήταν για τον Sanchez ένας τρόπος να κερδίζει χρήματα για να συνεχίσει να ταξιδεύει. Δούλεψε σε εργαστήριο στο Παρίσι, πούλησε τυριά σε αγορά στην Ιταλία, έπαιζε σκάκι επ’ αμοιβή (!) στις Φιλιππίνες και την Ινδονησία, δούλεψε με χρυσωρύχους στην περιοχή Madre de Dios στη ζούγκλα του Περού, σε εστιατόριο στο Πουέρτο Ρίκο, στη Νέα Υόρκη και σε ένα σωρό άλλα μέρη. «Έχω κάνει κάθε δουλειά που μπορεί κανείς να φανταστεί αλλά δεν έχω κανένα επάγγελμα. Έχω κάνει τις πιο συνηθισμένες και τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές. Σήμερα δουλεύω σε ξενοδοχεία στην επαρχία Girona της Ισπανίας μια φορά την εβδομάδα, παραλαμβάνω ταξιδιώτες από το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης» περιγράφει ο ίδιος στο BBC.

Για να θεωρήσει πως έχει επισκεφθεί μια χώρα, υπολογίζει να έχει διανυκτερεύσει σε αυτή τουλάχιστον για ένα βράδυ. Αυτό, σε συνδυασμό με την ένδειά του, είχε ως αποτέλεσμα να κοιμηθεί στα πιο παράξενα μέρη, όπως στο Λιχτενστάιν όπου κατέληξε στο… νεκροτομείο. «Δεν το ήξερα όταν πήγα εκεί να κοιμηθώ», αφηγείται, «στις 5 το πρωί έφτασε μια νεκροφόρα. Ο οδηγός και ο συνοδηγός μετέφεραν ένα φέρετρο. Όταν το είδα αυτό έχασα τον ύπνο μου και έτσι άρχισα να περπατάω στους δρόμους υπό βροχή μέχρι που ξημέρωσε». Στη Βραζιλία κοιμήθηκε πάνω σε ένα δέντρο φοβούμενος τους ληστές -δεν είχε λεφτά ούτε για hostel- ενώ στην Ινδία κοιμόταν πολύ συχνά κάτω από γέφυρες και στην Κίνα ξαπόστασε μέσα σε… τηλεφωνικό θάλαμο.Ο Sanchez σε ένα από τα ταξίδια του

«Το 1986» συνεχίζει «ζήτησα βοήθεια σε μια φυλακή στην περιοχή Ipiales, στα σύνορα μεταξύ Κολομβίας και Ισημερινού, επειδή με ακολουθούσαν πολλοί απατεώνες με κακές προθέσεις. Οι φρουροί με άφησαν να κοιμηθώ για ένα βράδυ σε ένα κελί, μαζί με πολλούς φυλακισμένους. Ήταν άκακοι, δεν με πείραξε κανείς τους».

Συνηθισμένο κατάλυμά του ήταν και οι χώροι λατρείας: ινδουιστικοί στην Ινδία, ναοί των Σιχ στην Ουγκάντα και την Τανζανία, μουσουλμανικοί στο Ουζμπεκιστάν, καθολικές εκκλησίες στο Κονγκό και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, βουδιστικές παγόδες στην Ιαπωνία και το Μπαγκλαντές και εβραϊκές συναγωγές στο Ισραήλ και τη Βραζιλία.

«Πιστεύω πως ένας αληθινός ταξιδιώτης πρέπει να αφιερώσει τουλάχιστον 24 ώρες σε κάθε μία από τις 193 χώρες των Ηνωμένων Εθνών. Εγώ έχω κοιμηθεί στις 192 μέχρι στιγμής, μου έχει ξεφύγει μόνο το Τατζικιστάν κι έτσι θα επιστρέψω εκεί στο μέλλον», προσθέτει.

Πηγή έμπνευσης

Το ταξίδι του 62χρονου έγινε με πολύ λίγα χρήματα κι έτσι ελπίζει η ιστορία του να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους, ακόμα κι αν δεν έχουν τα μέσα, να γνωρίσουν τον κόσμο. «Αν καθίσεις να υπολογίσεις τα χρήματα που ξοδεύεις ταξιδεύοντας θα πρέπει να αφαιρέσεις αυτά που θα ξοδέψεις ούτως ή άλλως μένοντας στο σπίτι. Για μερικούς ανθρώπους το να ταξιδεύουν και να περνούν πολλούς μήνες σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής όπως η Ινδία, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες, η Βολιβία, το Περού, το Μαρόκο ή η Μοζαμβίκη είναι φτηνότερο από το να μείνουν σπίτι! Εγώ δεν μένω ποτέ σε ακριβά ξενοδοχεία αλλά σε hostel, κοιτώνες, πανδοχεία. Πάντα επισκέπτομαι τις τοπικές αγορές για φαγητό και κάνω οτοστόπ ή ταξιδεύω με τρένο ή λεωφορείο το βράδυ για να γλιτώσω το κόστος του ξενοδοχείου και να κερδίσω χρόνο».

Το βρετανικό δίκτυο του θέτει το ερώτημα αν ο κόσμος θα πρέπει να αποταμιεύει για μετά τη συνταξιοδότησή του ή να ταξιδεύει όσο περισσότερο μπορεί και να αντιμετωπίσει το ζήτημα των χρημάτων όταν αυτό προκύψει. «Ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο» συμβουλεύει. «Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να περάσεις όλη σου τη ζωή κάνοντας κάτι που δεν αγαπάς. Κάποιοι άνθρωποι προτιμούν να δουλεύουν όλη τη ζωή τους και να μαζεύουν λεφτά μέχρι να συνταξιοδοτηθούν. Στο ενδιάμεσο ταξιδεύουν μία ή δύο φορές το χρόνο στη διάρκεια των διακοπών τους, ως τουρίστες. Και μετά στα 60 τους ταξιδεύουν εντατικά, τρελαμένα, σαν να προσπαθούν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο». Ο δικός του απολογισμός έχει λίγο από όλα: «Εγώ πέρασα συνολικά τριάντα χρόνια στον δρόμο και τώρα που είμαι 62 χρόνων δεν έχω πια λεφτά ούτε και τρόπο να βγάλω» λέει «είναι σαν τον μύθο με τον τζίτζικα που τραγουδούσε και το μυρμήγκι που εργαζόταν σκληρά για να αποθηκεύσει τροφή για τον χειμώνα. Εγώ είμαι ο τζίτζικας. Δεν μετανιώνω τίποτα. Είμαι χαρούμενος με τη ζωή που έχω επιλέξει κι έτσι τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω τις συνέπειες».

Το να γυρίσει τον κόσμο ήταν η μία πτυχή του στόχου του. Δεν ήθελε όμως να πηγαίνει παντού. Ήθελε να επιλέγει μέρη όπου υπήρχε κάτι να μάθει. Έτσι έχει ακόμα μερικές σημειώσεις στον κατάλογο των επόμενων προορισμών του. «Το ταξίδι είναι πανεπιστήμιο κι εγώ ακόμα μαθαίνω» εξομολογείται. «Ένα από τα μέρη που θα ήθελα να πάω είναι το νησί Agalega στον Μαυρίκιο. Μαζί με τα Tristan da Cunha, Pitcairn και Tokelau είναι ένα από τα πιο δυσπρόσιτα κατοικημένα νησιά στον κόσμο επειδή δεν έχουν αεροδρόμιο και η ακτοπλοϊκή σύνδεση είναι πολύ αραιή. Έχω προσπαθήσει δύο φορές να φτάσω εκεί αλλά και τις δύο το καράβι ήταν κλεισμένο από τους ντόπιους, που έχουν προτεραιότητα. Ακόμα ένας προορισμός είναι τα νησιά Τrobriand στην Παπούα Νέα Γουινέα, επειδή θα ήθελα να γνωρίσω τη μητριαρχική κοινωνική δομή τους.

Το 2007 επισκέφθηκε το νησί Tristan da Cunha

Η ζωή του ίσως μοιάζει ιδανική για κάποιους, είχε ωστόσο και τις δύσκολες στιγμές της. Μια τέτοια στιγμή ήταν όταν η γυναίκα του του έδωσε τελεσίγραφο καθώς είχε κουραστεί από την απουσία του. «Δεν ήμουν αρκετά ώριμος τότε» κάνει την αυτοκριτική του. «Δεν ένιωθα ακόμα πλήρης, χρειαζόμουν περισσότερες γνώσεις για να νιώσω ολοκληρωμένος κι ένιωθα πως μόνη οδός για να ικανοποιήσω αυτόν μου τον στόχο ήταν το ταξίδι. Σήμερα καταλαβαίνω πως το πιο σημαντικό είναι η οικογένεια. Αλλά για να το καταλάβω αυτό έπρεπε πρώτα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο και να κάνω επτά φορές τον γύρο του! Τα ταξίδια είναι εργαλείο μάθησης, ένας τρόπος να ζεις στη νεότητά σου. Ωστόσο υπάρχουν ανώτεροι στόχοι στη ζωή. Πρέπει κανείς να ξέρει πότε έχει έρθει η στιγμή να πει «το ταξίδι ήταν πολύ χρήσιμο για μένα αλλά δεν το χρειάζομαι πια».

«Αν το να ταξιδεύεις είναι η μοίρα σου, πρέπει να την ακολουθήσεις»

Για τον Jorge ο πόθος του ταξιδιού δεν μπορεί να μείνει ανικανοποίητος, είτε έχεις λεφτά είτε όχι. «Αν η επιθυμία να ταξιδέψεις είναι δυνατή, τότε πρέπει να το κάνεις. Αλλιώς θα νιώθεις ζωντανός-νεκρός. Το πιο σημαντικό πράγματα δεν είναι αν θα ταξιδέψεις ή όχι αλλά το να βρεις τον δρόμο σου. Αν είσαι σίγουρος πως το να ταξιδεύεις είναι η μοίρα σου, πρέπει να την ακολουθήσεις. Δεν έχει σημασία αν δεν έχεις λεφτά, μπορείς να δουλέψεις, κάτι θα συμβεί στην πορεία που θα σε βοηθήσει. Πάντα έτσι γίνεται.

Το οτοστόπ είναι ο φτηνότερος τρόπος να ταξιδεύεις. Υπάρχουν ακόμα πολλές χώρες στις οποίες οι οδηγοί σταματάνε. Στη Νότια Αμερική ταξίδεψα με οτοστόπ στο Amapá της Βραζιλίας, στη Βολιβία στον Δρόμο του Θανάτου και στην περιοχή Chaco της Παραγουάης. Δεν το έκανα απαραίτητα για να εξοικονομήσω χρήματα αλλά επειδή ήταν πολύ περιορισμένα τα δρομολόγια των λεωφορείων.

Επίσης δεν πηγαίνω σε εστιατόρια. Δεν πίνω αλκοόλ, προτιμώ τους χυμούς. Ταξιδεύω με αεροπλάνο την εποχή χαμηλής ζήτησης, χρησιμοποιώ τσάρτερ. Κοιμάμαι σε κοιτώνες με πέντε δολάρια τη βραδιά. Και συχνά κοιμάμαι έξω, ειδικά στις ακριβές χώρες. Μπορείς να κοιμηθείς και στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων ή των σιδηροδρομικών σταθμών. Μερικές φορές πηγαίνω στον Στρατό της Σωτηρίας. Κάνω φίλους και με προσκαλούν να μείνω μαζί τους.

Κι εδώ, στη Βαρκελώνη, ζω ασκητικά για να εξοικονομώ χρήματα για τα ταξίδια μου. Ζω με περίπου δέκα ευρώ τη μέρα. Αν χρειάζομαι μπάνιο πηγαίνω στον σιδηροδρομικό σταθμό ή τον σταθμό των λεωφορείων. Με πέντε χιλιάδες ευρώ μπορώ να γυρίσω τον κόσμο για διάστημα περίπου έξι μηνών».

Στη διάρκεια των περιπλανήσεών του πέρασε και δύσκολα, όπως όταν έπεσε θύμα κλοπής στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότια Αφρική. «Το 1989 διέσχισα τα σύνορα από το Πακιστάν στο Αφγανιστάν χωρίς βίζα και όταν οι Ρώσοι έφυγαν φυλακίστηκα για τέσσερις μήνες στην Καμπούλ ως ύποπτος για κατασκοπεία. Στη φυλακή βρέθηκα και στην Γεωργία για τρεις ημέρες το 2007, προερχόμενος από την Αμπχαζία. Χρειάστηκε να πληρώσω πρόστιμο 2.000 ευρώ» αφηγείται.

Καθώς το 2016 μας αποχαιρετά και το 2017 πλησιάζει, στόχος του είναι να επισκεφθεί το Τατζικιστάν για να δει την αυτόνομη περιοχή Gorno-Badakhshan «που ίσως κάποτε να είναι μια ανεξάρτητη χώρα» όπως λέει. «Το Τατζικιστάν είναι η μόνη χώρα του ΟΗΕ όπου δεν έχω διανυκτερεύσει οπότε θέλω να γυρίσω πίσω για να μάθω περισσότερα. Θα μου άρεσε να ταξιδέψω και με πλοίο στον ποταμό Γενισέι στη Ρωσία για να γνωρίσω τον τρόπο ζωής των Evenki. Όταν ο γιος μου Lázaro, που είναι σήμερα ενός, γίνει πέντε ή έξι χρονών, θα ήθελα να ταξιδέψω μαζί του και με τη γυναίκα μου ώστε να αποκτήσει κι εκείνος τις γνώσεις για να καταλάβει τη ζωή στον πλανήτη μας και τους ανθρώπους και να εξελίξει την ψυχή του».Ο Sanchez θέλει πια να ταξιδέψει με τη γυναίκα και τον γιο του

Τα ταξίδια δεν είναι όλα ίδια. Κάποια, προφανώς, σε γεμίζουν εμπειρίες και «βαραίνουν» μέσα σου περισσότερο από άλλα. Για τον Jorge τα δύο χρόνια που πέρασε περιπλανώμενος στην Ευρώπη ήταν αυτά που του έδειξαν πως ο προορισμός του ήταν να γνωρίσει τον κόσμο. Και για να αποζημιωθεί που δεν πήγε στο πανεπιστήμιο αντιμετώπισε «κάθε ήπειρο σαν αντικείμενο σπουδών και κάθε χώρα σαν μάθημα».

Δεν ξεχνά επίσης το πρώτο του ταξίδι στον κόσμο. Ήταν από το 1982 έως το 1984, κράτησε ακριβώς 1001 ημέρες και περιλάμβανε 46 χώρες. Το 2003 περπάτησε το Camino de Santiago από το Saint Jean Pied de Port της Γαλλίας στο Santiago de Compostela της Ισπανίας.

Το Camino de Santiago από τη Γαλλία στην Ισπανία ήταν ένα από τα πιο σημαντικά ταξίδια του

Την ίδια χρονιά επισκέφθηκε την τελευταία του χώρα- στον κατάλογο του ΟΗΕ, τη Σομαλία, που αποτέλεσε και σημαντικό εσωτερικό ταξίδι. Ταξίδεψε επίσης και σε όλα τα εναλλακτικά «μονοπάτια»: Camino Francés, Camino Primitivo, Camino Mozárabe, Camino Portugués, Camino del Norte. «Φέτος ολοκλήρωσα το έβδομο και τελευταίο ταξίδι μου γυρίζοντας τον κόσμο. Ήθελα να είμαι σαν τον Σεβάχ τον Θαλασσινό και να κάνω σαν κι εκείνον επτά ταξίδια γιατί διάβαζα τις ιστορίες του όταν ήμουν μικρός» καταλήγει.

Read More

Οι συνωμοσίες της σαϊεντολογίας

H σαϊεντολογία δεν παίρνει την κριτική αψήφιστα και γυρνά αμέσως να δαγκώσει το χέρι που πάει να τη χτυπήσει.

Ήδη από τις εποχές που ο Ρον Χάμπαρντ ίδρυε την αποκρυφιστική σέχτα, η σαϊεντολογία (ή σαηεντολογία, όπως τη θέλουν οι έλληνες πιστοί της) χτύπησε αλύπητα και ανελλιπώς κάθε αποστάτη της ή οποιονδήποτε άλλο θέλησε να την πλήξει.

Ακόμα και ειδικά σχεδιασμένη ομάδα έχουν γι’ αυτό, Γραφείο Ειδικών Θεμάτων (Office of Special Affairs) τη λένε, που όταν δεν κάνει προπαγάνδα οργανώνει τη στρατηγική της επίθεσης κατά θεσμών ή μεμονωμένων στόχων.

Κάνει βέβαια και πολλά ακόμα, όπως να παρεισφρέει και να επηρεάζει ό,τι μπορεί, από τον Τύπο μέχρι και την κυβέρνηση.

Οι πλεκτάνες της σαϊεντολογίας πολλές και διαβόητες και τα παρακάτω περιστατικά ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου, δείχνοντας τις σκοτεινές μοχλεύσεις της επικίνδυνης αίρεσης που μετατρέπεται σε σκοτεινή παγκόσμια συνωμοσία…

Πώς κατασκοπεύεις το αμερικανικό Δημόσιο

Απλά απλά, η μεγαλύτερη εγχώρια εκστρατεία κατασκοπείας που στήθηκε ποτέ κατά της αμερικανικής κυβέρνησης δεν προήλθε από κάποιον από τους παραδοσιακούς εχθρούς των ΗΠΑ, αλλά από την Εκκλησία της Σαϊεντολογίας! Όλα άρχισαν το 1967, όταν η Εφορία άλλαξε το φορολογικό καθεστώς της σαϊεντολογίας βλέποντας πως τα πεπραγμένα της δεν ήταν νόμιμα, μιας και το μόνο που έκανε ήταν να «λειτουργεί προς όφελος του Λ. Ρον Χάμπαρντ και της οικογένειάς του».

Όπως ήταν φυσικό, οι σαϊεντολόγοι αρνήθηκαν να πληρώσουν τους φόρους που τους επέβαλε το αμερικανικό Δημόσιο, αν και δεν έμειναν εκεί. Προοιωνίζοντας ίσως το μέλλον των σκοτεινών μεθοδεύσεων της αίρεσης, η σαϊεντολογία επιδόθηκε σε μια πελώρια και μαεστρικά ενορχηστρωμένη εκστρατεία κατασκοπείας κατά της Εφορίας.

Το πρώτο που έκανε η «Επιχείρηση Χιονάτη» ήταν να φυτέψει κοριούς στις κεντρικές υπηρεσίες της Εφορίας, παρακολουθώντας πια από πρώτο χέρι τα τεκταινόμενα. Και μετά πέρασε στο κυρίως μενού της πλεκτάνης, στέλνοντας τα πρωτοπαλίκαρά της να γίνουν εφοριακοί και να αποκτήσουν έτσι πρόσβαση σε όλα τα αρχεία του κράτους!

Μέχρι το 1977, οι σαϊεντολόγοι είχαν χιλιάδες αντίγραφα διαβαθμισμένων εγγράφων στα χέρια τους. Την ίδια χρονιά, όταν άρχισε να αποκαλύπτεται η συνωμοσία, ο σαϊεντολόγος George Bennett Wolfe πιάστηκε στα πράσα να κλέβει απόρρητα έγγραφα από δικαστική αίθουσα. Στα αμέσως επόμενα χρόνια, άλλοι έντεκα σαϊεντολόγοι που είχαν παρεισφρήσει σε δημόσιους οργανισμούς συνελήφθησαν, δικάστηκαν και φυλακίστηκαν.

Αν και, όπως φάνηκε, αυτή δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου…

Πώς καταλαμβάνεις μια ολόκληρη πόλη

Όταν η χάρη της Εκκλησίας της Σαϊεντολογίας έφτασε ως την πόλη Clearwater της Φλόριντα, η αίρεση είχε πια μεγάλα σχέδια. Όπως αποκάλυψε εξάλλου ο τοπικός Τύπος και περιέγραψε λεπτομερώς η Daily Mail, ήθελαν να καταλάβουν όλη την πόλη! Σχετικά δημοσιεύματα του 1980 θέλουν τους σαϊεντολόγους να παρακολουθούν στενά τον δήμαρχο και να έχουν παρεισφρήσει στην αστυνομία, προσπαθώντας να σιγήσουν οποιαδήποτε κριτική εναντίον τους.

Οι εφημερίδες δημοσίευσαν μάλιστα τις οδηγίες του ίδιου του Ρον Χάμπαρντ για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει η Εκκλησία του όσους την αντιστρατεύονται. Ας τον ακούσουμε, μιας και έχει άμεση σχέση με το θέμα μας: «1) Βρες ποιοι μας επιτίθενται, 2) Ξεκίνα αμέσως να τους ερευνάς για κακουργήματα ή άλλα αδικήματα χρησιμοποιώντας τους δικούς μας επαγγελματίες και όχι εξωτερικούς συνεργάτες, 3) Παίξε έξυπνα απαντώντας τους πως καλωσορίζουμε κάθε έρευνα εναντίον μας, 4) Άρχισε να τροφοδοτείς μακάβριες, ματωμένες, σεξουαλικές ή εγκληματικές αποδείξεις για τους διώκτες μας στον Τύπο»!

Πώς απαλλάσσεσαι μαεστρικά από τους βραχνάδες

Υπήρχε ένα μη κυβερνητικό σωματείο στις ΗΠΑ που ασχολούνταν με τις αιρέσεις, προσπαθώντας να συνδράμει τις οικογένειες που είχαν χάσει δικούς τους σε συνωμοτικές σέχτες και αποκρυφιστικές λατρείες. Το Cult Awareness Network δεν ήταν μικρό πράγμα, καθώς έφτασε να δέχεται και να διαχειρίζεται 16.000 κλήσεις τον χρόνο και στα 20 χρόνια της λειτουργίας του ξεσκέπασε πολλές αιρέσεις ή «θρησκείες» που λειτουργούσαν με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος.

Το δίκτυο διασταυρώθηκε όπως ήταν φυσικό με τον δρόμο της σαϊεντολογίας, κάτι που θα προσυπέγραφε τον οριστικό χαμό του. Η Εκκλησία της Σαϊεντολογίας επιδόθηκε σε μπαράζ μηνύσεων κατά της φιλανθρωπικής οργάνωσης, περισσότερες από πενήντα υποθέσεις δηλαδή κατηγορώντας τη για ό,τι μπορούσε και δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Οι περισσότερες δεν έφταναν μάλιστα καν στη δικαστική αίθουσα, καθώς ήταν απλώς εκστρατείες εκφοβισμού. Μία από δαύτες έφτασε βέβαια και υποχρέωνε τώρα -ποιος ξέρει πώς- το Cult Awareness Network να πληρώσει αποζημιώσεις της τάξης των 2 εκατ. δολαρίων! Το σωματείο δεν μπορούσε φυσικά να αποπληρώσει το τίμημα και κατέθεσε αίτηση χρεοκοπίας.

Και, μαντέψτε, η σαϊεντολογία επενέβη και το εξαγόρασε για λογαριασμό της! Πλέον το σωματείο είναι όργανο της σαϊεντολογίας, επιδιδόμενο σε προπαγάνδα υπέρ της και δοξάζοντας τους σαϊεντολόγους που υπάρχουν στον κόσμο…

Πώς μάχεσαι τους εχθρούς σου

Είναι γεγονός ότι ο κόσμος πρωτοσυνειδητοποίησε πόσο παράξενες ήταν οι ιδέες της σαϊεντολογίας όχι από κάποιο δημοσίευμα ή κολοσσιαία αποκάλυψη, αλλά από τον τηλεοπτικό κόσμο του «South Park»! Η δαιμόνια σειρά γελοιοποίησε την Εκκλησία της Σαϊεντολογίας, αν και τα μελλούμενα δεν θα μπορούσε στα σίγουρα να τα προβλέψει.

Σε εσωτερικό υπόμνημα του Γραφείου Ειδικών Θεμάτων (το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα ένα πρώην μέλος της αίρεσης), οι σαϊεντολόγοι ψάχνουν «βιώσιμες λύσεις που μπορούν να προταθούν» εναντίον των δημιουργών της σειράς! Κι ενώ το πράγμα μοιάζει κωμικά μοχθηρό, δεν είναι καθόλου, καθώς παρακάτω διαβάζουμε μια μακροσκελή λίστα φίλων και γνωστών των δύο δημιουργών Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ, αλλά και προτάσεις για το πώς μπορούν να χειριστούν τον περίγυρό τους αναζητώντας τρόπους να τους χτυπήσουν.

Διάφοροι κωδικοί είναι σημειωμένοι πάνω στο υπόμνημα και σύμφωνα με τον αποστάτη σήμαιναν πολλά και διάφορα, όπως το να ψάχνουν τα σκουπίδια τους για αποδείξεις, να παρακολουθούν το τηλέφωνό τους, ακόμα και τις κινήσεις των τραπεζικών τους λογαριασμών.

Η κατάληξη του υπομνήματος ήταν χαρακτηριστική, μιας και οι σαϊεντολόγοι βρήκαν τελικά τον τρόπο να εκβιάσουν τον Ματ Στόουν: «Υπάρχουν νήματα που μπορούν να κινηθούν κατά του Στόουν», τελειώνει χαιρέκακα. Το γεγονός αποκαλύφθηκε από έρευνα και δημοσιοποίηση σχετικών εγγράφων της Village Voice…

Πώς κάνεις το ίντερνετ να σωπάσει

Όπως αποκάλυψαν μια σειρά από αποστάτες, το Γραφείο Ειδικών Θεμάτων διαθέτει μια πλήρως στελεχωμένη υπηρεσία που ασχολείται με την ηλεκτρονική κριτική της θρησκείας, απαντώντας στις πολεμικές ή προσπαθώντας να τις εξαφανίσει από το ίντερνετ.

Δεν είναι βέβαια σαν παραδοσιακό γραφείο Τύπου, καθώς το φόρτε τους είναι οι αθέμιτες τακτικές και οι παρασκηνιακές μοχλεύσεις. Η σαϊεντολογία έχει πιαστεί, ας πούμε, αναρίθμητες φορές να προσπαθεί μέσω πολλαπλών λογαριασμών και επιθετικών τακτικών να επεξεργαστεί λήμματα της Wikipedia αφαιρώντας κάθε κριτική στην Εκκλησία!

Το πράγμα έγινε μάλιστα τόσο ενοχλητικό για την online εγκυκλοπαίδεια που η Wikipedia αναγκάστηκε να απαγορεύσει στους σαϊεντολόγους (τους φανερούς τουλάχιστον) να πειράζουν τα άρθρα της. Η Wikipedia φιλοξένησε κατόπιν εκτεταμένο άρθρο για τους ηλεκτρονικούς πολέμους της σαϊεντολογίας…

Πώς διαδίδεις ψέματα για τους αποστάτες σου

Μια γυναίκα γίνεται μέλος της σαϊεντολογίας, δεν μένει καθόλου ικανοποιημένη με αυτό που αντικρίζει και αποφασίζει κάποια στιγμή να εγκαταλείψει τη θρησκεία. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, στις παραδοσιακές τουλάχιστον θρησκείες, μιας και η σαϊεντολογία δεν εμφανίζεται καθόλου έτοιμη να αφήσει το κοπάδι της να ξεστρατίσει.

Η Bonnie Woods έφυγε από το ποίμνιο της Εκκλησίας της Σαϊεντολογίας το 1982, αν και κράτησε το στόμα της κλειστό, μιας και φοβόταν την αντίδραση των μελών της. Και παρά το γεγονός ότι η γυναίκα δεν είπε ποτέ και τίποτα, η σαϊεντολογία επιδόθηκε σε σφοδρή πολεμική εναντίον της μόνο και μόνο επειδή ήταν αποστάτρια!

Δεν ήταν μόνο ότι την παρακολουθούσαν διαρκώς, ήταν κυρίως ότι μοίραζαν φυλλάδια στον δρόμο σπιλώνοντας την ηθική της και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να της κάνουν τη ζωή κόλαση. Η Woods δεν άντεξε τελικά και κατέθεσε μήνυση εναντίον τους, μόνο και μόνο για να απαντήσουν οι παντοδύναμοι σαϊεντολόγοι με όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις δικές τους μηνύσεις!

Η ταλαίπωρη γυναίκα κέρδισε τελικά, αν και για να απαλλαγεί από τον βραχνά των σαϊεντολόγων και να δικαιωθεί θα έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια, καθώς η υπόθεση τελεσιδίκησε μόλις το 1999…

Πώς κοροϊδεύεις τον κόσμο να σου δίνει λεφτά

Μόλις πέρυσι, η ηθοποιός Τζίνα Έλφμαν κλήθηκε στη Legoland για το άναμμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Η ηθοποιός ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμη να πάρει μέρος στη γιορτούλα και δεν δέχτηκε μάλιστα δολάριο για την παρουσία της. Αντ’ αυτού, ζήτησε από τη Lego να δωρίσει 10.000 δολάρια σε ένα φιλανθρωπικό σωματείο που ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρά το όνομά του βέβαια, το Youth for Human Rights Group δεν έχει καμία σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα! Κι αυτό γιατί δεν είναι παρά ένας ακόμα μη κυβερνητικός οργανισμός που λειτουργεί ως βιτρίνα για τη σαϊεντολογία, η οποία δεν είναι ακριβώς υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ιστορία με τα πρώην μέλη της που κατηγορήθηκαν για κύκλωμα εκμετάλλευσης παιδικής εργασίας δεν αφήνει εξάλλου περιθώρια αμφιβολίας.

Η συγκεκριμένη οργάνωση έχει μοναδικό αντικείμενο την εξάπλωση της σαϊεντολογίας και, όπως είναι γνωστό, η Τζίνα Έλφμαν είναι εδώ και χρόνια μέλος της θρησκείας. «Όλοι οι οργανισμοί και οι ενώσεις σχηματίζουν ένα παγκόσμιο δίκτυο», διαβάζουμε σε σχετικό ανακοινωθέν της κυβέρνησης του γερμανικού κρατιδίου του Αμβούργου, «όλες οι υπηρεσίες έχουν σκοπό να τραβήξουν την προσοχή στην τεχνολογία του Λ. Ρον Χάμπαρντ και να την παραδώσουν στον κόσμο». Τις περιπέτειες του δέντρου της Legoland έβγαλε στην επιφάνειατο Hollywood Reporter, πυροδοτώντας μια σειρά από περιστατικά εκατέρωθεν…

Πώς επιστρατεύεις τις διασημότητες να «στραγγαλίζουν» τις ειδήσεις

Άλλη μια ηθοποιός, η Λέα Ρίμινι, ιδιαιτέρως γνωστή στις ΗΠΑ από τη σειρά του δικτύου CBS «King of Queens», αποκάλυψε πρόσφατα πως της ζητήθηκε από την Εκκλησία να χρησιμοποιήσει τη δύναμή της στον σταθμό για να πνίξει ένα θέμα κατά της σαϊεντολογίας που θα έπαιζε σε οχτώ συνέχειες στην ενημερωτική εκπομπή «60 Minutes».

Ο Τομ Κρουζ της τηλεφώνησε προσωπικά, μιας και η ίδια είναι εδώ και τριάντα χρόνια μέλος της θρησκείας, και της διεμήνυσε να κάνει ό,τι μπορεί για να θάψει το CBS την εκπομπή. Να απειλήσει δηλαδή πως θα φύγει από την τηλεοπτική σειρά αν οι ειδήσεις φιλοξενούσαν τη σειρά των αποκαλυπτικών ειδήσεων για τα πεπραγμένα της σαϊεντολογίας.

Η Ρίμινι δεν ένιωθε βέβαια καθόλου άνετα με το έργο που της ανατέθηκε. Πήγε πάντως δειλά δειλά στη διευθύνουσα σύμβουλο του σταθμού, Leslie Moonves, για να τη βολοδοσκοπήσει, αν και εκείνη είχε ξανακούσει για το θέμα. «Δεν είσαι η μόνη που μου τηλεφώνησε γι’ αυτό», της είπε, «και δεν πρόκειται να κάνουμε καμία κουβέντα γι’ αυτό». Το CBS έπαιξε τελικά το θέμα και η Ρίμινι δέχτηκε τη δριμεία κριτική της σαϊεντολογίας.

Στο τέλος δεν άντεξε τις αήθεις επιθέσεις και έκανε μήνυση στην Εκκλησία απαιτώντας αποζημιώσεις της τάξης του 1,5 εκατ. δολαρίων…

Πώς φιμώνεις ακόμα και τα βιβλία

Οι κριτικές που διατυπώνονται στην Εκκλησία της Σαϊεντολογίας δεν προέρχονται μόνο από εξωτερικούς παράγοντες και πρώην μέλη, αλλά και από ανθρώπους που συνδέονται στενά με το σκοτεινό θρησκευτικό κίνημα. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ακόμα και η οικογένεια του σημερινού ηγέτη David Miscavige. Τόσο η ανιψιά του όσο και ο ίδιος ο πατέρας του, Ron Miscavige, έχουν αποκαλύψει πολλά και διάφορα για τα παρασκηνιακά της σαϊεντολογίας σε άρθρα και βιβλία!

Το πόνημα του πατρός μάλιστα («Ruthless: Scientology, My Son David Miscavige, and Me») ισχυρίζεται ότι ο γιος δεν πήρε ποτέ το χρίσμα της διαδοχής από τον Ρον Χάμπαρντ, αλλά κατέλαβε σχεδόν πραξικοπηματικά την ηγεσία. Αυτό δεν είναι βέβαια το μόνο που εξομολογήθηκε δημοσίως ο πατέρας του ηγέτη, ο οποίος έκανε λόγο για τρομοκρατία κατά των μελών, άθλιες συνθήκες πίστης, ακόμα και για περιστατικά βίας και κακοποίησης μελών.

Ο γιος εξοργίστηκε, όπως ήταν φυσικό, όταν έμαθε πως ο πατέρας του γράφει βιβλίο για το κίνημα που τους δίνει ψωμί και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σταματήσει την έκδοση. Μηνύσεις φυσικά, το βούτυρο στο ψωμί της σαϊεντολογίας. Οι απόπειρες απέτυχαν ωστόσο και το βιβλίο βρέθηκε τελικά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων…

Πώς φυτεύεις έναν σαϊεντολόγο στο Κογκρέσο

Η Εκκλησία της Σαϊεντολογίας λαχταρά ακόμα περισσότερη εξουσία και επιρροή και μεθοδεύει τις επόμενες κινήσεις της την ώρα που μιλάμε. Ακόμα και το δικό της φερέφωνο προσπάθησε να εγκαταστήσει στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ, για να έχει εκ των έσω λόγο στις ζυμώσεις.

Ο David Jolly κατέβηκε υποψήφιος με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο Clearwater της Φλόριντα και καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ισχυριζόταν πως ήταν θεοσεβούμενος χριστιανός. Οι πολίτες του Clearwater τον είχαν δει όμως σε όλες τις εκδηλώσεις της σαϊεντολογίας και τους εράνους υπέρ της και συχνά-πυκνά ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της τοπικής Εκκλησίας!

Όπως αποδείχτηκε, ο βασικός χρηματοδότης του υποψήφιου γερουσιαστή ήταν η σαϊεντολογία. Ακόμα πιο μαγικό ήταν το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της καμπάνιας εξαφανίστηκαν από το ίντερνετ όλες οι φωτογραφίες και οι αναφορές που τον συνέδεαν με τη θρησκεία. Ακόμα και η σελίδα του στη Wikipedia υπέστη κοπτοραπτική. Όταν φάνηκε πάντως πως ο χριστιανός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών ήταν όργανο των σαϊεντολόγων, ο Jolly αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τη δημοκρατική κούρσα…

Read More

Ο άνθρωπος που λέγεται ότι έζησε ως τα 200

Όταν τον προσέλαβαν το 1749 σε επαρχιακό στρατό της Κίνας ως γυμναστή της προσωπικής φρουράς του πολεμάρχου, ο Γουέν διένυε ήδη το 72ο έτος της ηλικίας του.

Και δεν ήταν ακόμα παρά παιδί φυσικά.

Όταν έκλεισε τα μάτια του στις 6 Μαΐου 1933, ζούσε πια με την 24η σύζυγό του, μια γυναίκα 60 ετών, και είχε μέχρι τότε πάνω από 200 απογόνους που απλώνονταν ακόμα και σε έντεκα γενιές.

Άλλες πάλι πηγές είναι πιο φειδωλές, μιλώντας απλώς για 180 απογόνους και μόλις 14 συζύγους! Ο ίδιος έλεγε πως γεννήθηκε το 1736, τα μητρώα της γέννησής του έστελναν ωστόσο την ημερομηνία πολύ πιο πίσω και συγκεκριμένα στα 1677.

Μέσα στους δύο αυτούς αιώνες ζωής, ο βοτανολόγος Γουέν καλλιεργούσε τα μαγικά του μαντζούνια, ασχολιόταν με τις πολεμικές τέχνες και ήταν εξπέρ στην ισορροπία σώματος και μυαλού.

Αυτή είναι βέβαια η επίσημη εκδοχή της ιστορίας του που αντιστρατεύεται ωστόσο καθετί ανθρώπινο. Η μεγαλύτερη επιβεβαιωμένη ηλικία που έχει φτάσει ποτέ άνθρωπος ήταν αυτά τα 122 χρόνια και 164 μέρες μιας Γαλλίδας, γι’ αυτό και οι γεροντολόγοι δεν δέχονται με τίποτα ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Τα ληξιαρχεία εξάλλου της αυτοκρατορικής Κίνας δεν ήταν ακριβώς τα πιο αξιόπιστα μητρώα του κόσμου, την ίδια ώρα που πολλά περίεργα αφορούν στην ημερομηνία της γέννησής του. Κι ενώ εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παραμύθι μια τέτοια ιστορία και να περάσει στο χρονοντούλαπο του μύθου, υπάρχουν μια σειρά από γεγονότα που καλούν σε προσεκτικότερη εξέταση της ζωής και της μακροζωίας του Λι Τσινγκ Γουέν.

Κατά πρώτο, έχουμε τις τρεις συγχαρητήριες επιστολές της αυτοκρατορικής διοίκησης για τα 100ά, τα 150ά και τα 200ά του γενέθλια. Τα τρία γράμματα ανακαλύφθηκαν το 1928 από έναν κινέζο κοσμήτορα πανεπιστημίου και δημοσιεύτηκαν μέχρι και σε μεγάλα και σοβαρά δυτικά έντυπα, όπως οι «New York Times» και το περιοδικό «Time».

Μυστηριώδης, παράξενος και γεμάτος θρύλος, όπως ακριβώς και η αυτοκρατορική Κίνα που τον υποβάσταξε, ο Λι Τσινγκ Γουέν μοιάζει να έχει βγει από την επικράτεια της μυθολογίας, έτσι όπως τα ελλιπή ληξιαρχικά στοιχεία και η υπεράνθρωπη μακροβιότητά του υποδεικνύουν.

Όσο για τον ίδιο, εξομολογούνταν ατάραχος το μυστικό της μακροζωίας του στον κινέζο στρατηγό που τόσο ήθελε να το μάθει: «Κράτα την καρδιά σου ήρεμη, αναπαύσου σαν χελώνα, περπάτα ζωηρά σαν περιστέρι και κοιμήσου σαν σκυλί»…

Πρώτα χρόνια

Ο Λι Τσινγκ Γουέν (ή Γιουν) έλεγε πως γεννήθηκε το 1736 σε μια επαρχία της Κίνας κατά τη Δυναστεία των Τσινγκ (Δυναστεία Μαντσού), της τελευταίας αυτοκρατορικής περιόδου της Κίνας δηλαδή (1644-1912).

Ξέρουμε ότι ο Γουέν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της μακραίωνης ζωής του στα ορεινά της επαρχίας του, όπου καλλιεργούσε τα δικά του βότανα, γκότζι μπέρι και άγριο τζίνσενγκ συγκεκριμένα. Με τα οποία τρεφόταν εξάλλου σχεδόν αποκλειστικά, βρέχοντας το λαρύγγι του με κρασί από ρύζι. Στα μέρη του όλοι αναγνώριζαν τη μόρφωση και την καλλιέργειά του.

Ήταν εξάλλου πολυταξιδεμένος, έχοντας οργώσει ήδη από τα 10 του χρόνια (πλάι σε τρεις μεγαλύτερους εμπόρους) το Θιβέτ, το Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη, τη Μαντζουρία αλλά και όλη την κινεζική επικράτεια, μαζεύοντας βότανα για το μποστάνι του. Αυτό έκανε για τα πρώτα εκατό χρόνια της ζωής του(!), πριν καταλαγιάσει τελικά στο αγρόκτημά του και προμηθεύεται τώρα τους σπόρους από περιπλανώμενους εμπόρους…

Ο θρύλος του Λι Τσινγκ Γουέν

Στα 72 του (1749) μετακόμισε σε άλλη επαρχία, ώστε να ενταχθεί στον επαρχιακό στρατό τοπικού πολεμάρχου ως εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών αλλά και σύμβουλος στρατηγικής. Έτσι περνούσε τώρα τη ζωή του, γινόμενος κάποια στιγμή θρύλος για τα χρόνια που είχε ζήσει.

Το 1927 τον κάλεσε κοντά του ο στρατηγός του Εθνικού Επαναστατικού Στρατού, Γιανγκ Σεν, στην επαρχία Σετσουάν της νοτιοδυτικής Κίνας, θέλοντας να αντικρίσει με τα μάτια του τον υπεραιωνόβιο βοτανολόγο και καθηγητή πολεμικών τεχνών. Η μοναδική φωτογραφία του Γουέν απαθανατίστηκε αυτή ακριβώς την εποχή (1927).

Σειρά είχε μετά ο θρυλικός πολέμαρχος Γου Πεϊφού (που κατέκτησε και βασίλεψε στο Πεκίνο μεταξύ 1917-1924), ο οποίος τον προσκάλεσε στην οικία του στο Πεκίνο για να μάθει το θεϊκό μυστικό της μακροζωίας του, παίρνοντας την αινιγματική απάντηση που προαναφέραμε. Η περίοδος που πέρασε ο Γουέν στο Πεκίνο χαιρετίστηκε μάλιστα ως μεγάλο γεγονός, με τον ίδιο να διδάσκει στο πανεπιστήμιο και να μπαίνει ακόμα και στο στόμα του μεγάλου δασκάλου του διαλογισμού Γιν Σι Ζι.

Αν έμαθε ο Πεϊφού κάτι άλλο στις ιδιωτικές συζητήσεις του με τον Γουέν, αυτό δεν το ξέρουμε, ξέρουμε όμως ότι ο άνθρωπος που λέγεται πως έζησε πάνω από 250 χρόνια πέθανε λίγο αργότερα, στις 6 Μαΐου 1933 συγκεκριμένα, στην επαρχία Σετσουάν της Δημοκρατίας της Κίνας πια. Τον έκλαψε η 24η σύζυγός του και οι πάνω από 200 (ή 180, κατά άλλη εκδοχή) απόγονοι που είχε εντωμεταξύ αποκτήσει.

Ήταν μετά τον θάνατό του που ο στρατηγός Γιανγκ Σεν έγραψε μια εκτενή βιογραφία για τον Γουέν («Το πραγματικό χρονικό του 250 ετών καλότυχου άντρα»), στην οποία μας παραθέτει και μια μικρή περιγραφή για τον καλοσυνάτο παππού της Κίνας: «Έχει καλή όραση και γρήγορο διασκελισμό. Ο Λι έχει ύψος πάνω από 2 μέτρα, έχει μακριά νύχια και κοκκινωπή επιδερμίδα». Ανεξάρτητες πηγές επιβεβαιώνουν πως πράγματι είχε ένα νύχι σε ένα του δάχτυλο πάνω από 15 εκατοστά.

Ο Σεν παρέθεσε μερικές ακόμα βιογραφικές πληροφορίες για τον μυστηριώδη βοτανολόγο, λέγοντάς μας πως αποσύρθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα σε ηλικία 78 ετών (αυτός τοποθετεί την έναρξη της καριέρας του ως εκπαιδευτή πολεμικών τεχνών στα 51 χρόνια της ζωής του), έχοντας πάρει μέρος στη Μάχη του Κίτρινου Ποταμού.

Ο στρατηγός μάς λέει πως επέστρεψε κατόπιν στο μάζεμα βοτάνων από βουνά και κοιλάδες. Και μας λέει επίσης πως ήταν εξαιτίας της στρατιωτικής του καριέρας που έλαβε τη συγχαρητήρια επιστολή της αυτοκρατορικής κυβέρνησης στα εκατό του χρόνια. Το ίδιο συνέβη και στα γενέθλια των 150 και των 200 του ετών.

Ο κοσμήτορας του Τμήματος Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Μινκούο, Γου Τσουνγκ-Σιεν, ανακάλυψε το 1928 τις αυτοκρατορικές ευχές, που επιβεβαίωναν τους ισχυρισμούς του στρατηγού Σεν. Η επίσημη ημερομηνία της γέννησής του πήγαινε τώρα ακόμα παλιότερα και συγκεκριμένα το 1677, μιας και η αυτοκρατορική κυβέρνηση τον συνέχαιρε το 1827 για τα 150ά του γενέθλια (και το 1877 για τα 200ά του).

Όπως είπαμε, η ανακάλυψη των επιστολών έπαιξε στις μεγαλύτερες κινεζικές εφημερίδες και απασχόλησε ιδιαίτερα και το δυτικό ημισφαίριο, που μιλούσε πια για τον πραγματικό Μαθουσάλα της Κίνας. Η εμβρόντητη Δύση θα ανακάλυπτε το 1933, αμέσως μετά τον θάνατο του Γουέν, ένα βιβλίο που κυκλοφορούσε στην Κίνα ήδη από το 1908 για τα μυστικά της αθανασίας του Λι.



Ένας άλλος στρατηγός και κοντοχωριανός του Γουέν έγραψε το 1920 για τον υπεραιωνόβιο παππού που δεν έλεγε να γεράσει εμφανισιακά και η αναφορά του έφτασε μέχρι και σε ακαδημαϊκή δημοσίευση του Πανεπιστήμιου της Ναντσίνγκ. Κι ενώ η Δύση τον αγνοούσε παντελώς, στην Κίνα η περίπτωσή του είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση.

Ακόμα και ο κατοπινός πρόεδρος της Κίνας (1928-1948), Τσιανγκ Καϊσέκ, διοικητής τότε του στρατηγού Γιανγκ Σεν, ζήτησε να τον γνωρίσει, καλώντας τον να επισκεφτεί τη Ναντσίνγκ. Όταν όμως οι απεσταλμένοι του στρατηγού έφτασαν στο χωριό του Γουέν, έμαθαν πως είχε εντωμεταξύ πεθάνει. Από φυσικά αίτια, έσπευσαν να σημειώσουν οι συγγενείς του.

Απεσταλμένος των «New York Times» αναζήτησε τα ίχνη του μετά τον θάνατό του και συνομίλησε με πολλούς συγχωριανούς του. Οι ηλικιωμένοι του είπαν πως τον Λι τον ήξεραν ακόμα και οι παππούδες τους, οι οποίοι ήταν παιδιά ακόμα όταν ο Γουέν ήταν ήδη ηλικιωμένος.



Παρά ταύτα, οι ειδικοί της γεροντολογίας αρνούνται να αποδεχθούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο που ανατρέπει κάθε ανθρώπινο όριο. Παραθέτουν ως εξήγηση τα πλημμελή μητρώα που κρατούνταν άλλοτε και τα συχνά λάθη των ληξιαρχείων. Γηριατρική εξάλλου έρευνα έχει υποδείξει ότι η συχνότητα των λάθος ηλικιών αυξάνεται όσο αυξάνονται τα χρόνια της φερόμενης ζωής: το 65% των ανθρώπων που έχουν ισχυριστεί ότι είναι μεταξύ 110-111 ετών ήταν λάθος, κάτι που σκαρφαλώνει στο 98% των ανθρώπων που δήλωσαν ηλικία στα 115 χρόνια. Το ποσοστό μάλιστα του λάθους για ηλικίες 120 και πλέον ετών αγγίζει το 100%!

Ο Λι Τσινγκ Γουέν μπορεί να έζησε 197 ή 256 χρόνια στην Κίνα, για τη Δύση πάντως κάτι τέτοιο παραμένει -στατιστικά και φυσιολογικά- αδύνατο…

Read More

Ανατροπή στο θρίλερ της πτήσης MH370; Αυστραλός μηχανικός μιλάει για σφαίρες και συγκάλυψη

Η μοιραία πτήση MH370 της Malaysia Airlines είχε εξαφανιστεί το 2014 παρασύροντας στον θάνατο τους 239 επιβαίνοντες και έχει χαρακτηριστεί μια από τις χειρότερες αεροπορικές τραγωδίες.

Τα συντρίμμια έως τώρα δεν έχουν εντοπιστεί, γι΄αυτό άλλωστε η πτήση έχει χαρακτηριστεί "φάντασμα". Οι δε συγγενείς των νεκρών δεν μπορούν να γράψουν το φινάλε αυτής της τραγωδίας αν δεν πάρουν τις σορούς των αγαπημένων τους ανθρώπων για να τους κηδέψουν.

Παρά τις έρευνες κανείς δεν μπόρεσε να εντοπίσει τα συντρίμμια. Ωστόσο όπως γράφει η "Daily Mail" ένας μηχανικός από την Αυστραλία, υποστηρίζει ότι εντόπισε την μοιραία πτήση με τη βοήθεια του Google Earth.

Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται ο Peter McMahon, τα συντρίμμια βρίσκονται 16 χιλιόμετρα νότια του Round Island, περίπου 22,5 χιλιόμετρα βόρεια του Μαυρίκιου. Σε μια περιοχή του ωκεανού που δεν έχει γίνει έρευνα.
Ο Αυστραλός μηχανικός το πηγαίνει μάλιστα ένα βήμα παραπέρα και υποστηρίζει πως οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αρνούνταν να πραγματοποιήσουν έρευνες στην περιοχή. Οι ερευνητές που είχαν σταλεί στην Αυστραλία για την υπόθεση MH370 εκτιμά ότι κρατούν κρυφές κρίσιμες πληροφορίες.

"Έχουν εξασφαλίσει ότι όλες οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν έχουν κρατηθεί κρυφές από το κοινό. Ακόμα και από την κυβέρνηση, αλλά γιατί. Δεν θέλουν να βρεθεί επειδή είναι γεμάτο τρύπες από σφαίρες. Εάν θα έβρισκαν την πτήση θα άνοιγε υποχρεωτικά νέα έρευνα".
Ο Peter McMahon καταγγέλλει ότι έχει δώσει τις επίμαχες πληροφορίες στο Australian Transport and Safety Bureau (ATSB) όπου δεν μπόρεσαν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο ότι δεν πρόκειται για το μοιραίο αεροπλάνο.

Η επικρατούσα θεωρία για τη μοιραία πτήση MH370 αναφέρει πως το αεροπλάνο συνετρίβη στον Ινδικό Ωκεανό περίπου 6 ώρες μετά την απογείωσή του. Οι εικόνες από τα ραντάρ έδειξαν ότι η πτήση άλλαξε ξαφνικά πορεία μέσα σε λιγότερα από 60 λεπτά μετά την απογείωσή της και την εξαφάνισή της από τα ραντάρ.

Read More

Φάρμακο βάζει τέλος στον εθισμό στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ

Νέο φάρμακο, δημιούργημα Αυστραλών επιστημόνων, μπορεί να φέρει την επανάσταση στην αντιμετώπιση του εθισμού στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ.

Οι ερευνητές του University of Sydney πέρασαν πάνω από μία δεκαετία αναπτύσσοντας το SOC-1 ως αντίδοτο στις καταστροφικές συνέπειες της χρήσης της ναρκωτικής ουσίας ice.

Οι ειδικοί ελπίζουν τώρα ότι τα πειράματα που θα αρχίσουν μέσα στα ερχόμενα χρόνια, μέσω μιας ειδικής εταιρίας που θα συσταθεί γι' αυτό το φάρμακο, θα καταφέρουν να δείξουν ότι η νέα ουσία δεν παρουσιάζει τις δυσκολίες που έχει η θεραπεία με την ωκυτοκίνη.


«Η ωκυτοκίνη απέχει πολύ από το να είναι ιδανική θεραπευτική ουσία» σχολίασε ο δρ Michael Bowen από το Κέντρο Εγκεφάλου και Νόησης του University of Sydney.

«Δεν μπορεί να ληφθεί σε μορφή χαπιού, επειδή διασπάται από τα ένζυμα στο πεπτικό σύστημα» εξηγεί και προσθέτει: «Ακόμα και όταν χορηγείται μέσω άλλων οδών, όπως με τη μορφή του ρινικού σπρέι, δεν μπορεί να φτάσει στον εγκέφαλο σε υψηλές ποσότητες».

Αν και υπάρχουν διάφορα φάρμακα που υπόσχονται θεραπεία του εθισμού στην ηρωίνη, όπως η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για την αντιμετώπιση του εθισμού στη μεθαμφεταμίνη. Το SOC-1, ωστόσο, φαίνεται σε άλλα πειράματα να μπλοκάρει απολύτως την τάση για υποτροπή στον εθισμό στη μεθαμφεταμίνη.

Συγκεκριμένα, έως τώρα σε πειράματα που έχουν γίνει σε ποντίκια η ουσία έδειξε ότι αποτελεί πολύ ισχυρή θεραπεία στη χρήση ουσιών. Το φάρμακο φέρεται ότι μειώνει κατά 50% τα επίπεδα μέθης από την κατανάλωση αλκοόλ. Επίσης, μείωσε την τάση για χρήση κοκαΐνης κατά 90% και την κατανάλωση μεθαμφεταμίνης σε ποσοστό μεγαλύτερο του 85%.

Ο δρ Bowen δηλώνει ότι ελπίζει να δει αντίστοιχα αποτελέσματα και στις κλινικές μελέτες, με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να σώσει ζωές. «Είναι τεράστιος ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν» λέει ο ειδικός, για να προσθέσει: «Ωστόσο, δεν είναι αντίστοιχα τεράστιος ο αριθμός της δουλειάς που γίνεται για την ανάπτυξη καινοτόμων θεραπειών».

Read More

Γιατί τραβούν όλα αυτά τα δεινά οι άνθρωποι στη Συρία;

Πρόσωπα παιδιών και ενηλίκων γεμάτα αίμα και σκόνη, απελπισία και πόνο. Παιδιά και ενήλικες πνιγμένοι στα νερά της Μεσογείου, σοροί που ανασύρονται μέσα από τα συντρίμμια ισοπεδωμένων πόλεων που άλλοτε έσφυζαν από ζωή. Εικόνες φρίκης που έρχονται σχεδόν καθημερινά από τη Συρία, προκαλώντας ρίγη και οργή. Τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι και πληρώνουν αυτό το ασύλληπτο τίμημα;

Τον φετινό Μάρτιο ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία μπαίνει στο όγδοο έτος του. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 450.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τον καταστροφικό πόλεμο, που προκάλεσε και μία από τις μεγαλύτερες προσφυγικές κρίσεις στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Εκατομμύρια άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν από τις εστίες τους λόγω των σφοδρών μαχών και βομβαρδισμών που προκαλούσαν καθημερινά τον θάνατο.

Πρόσφυγες από μια χώρα που δεν ήταν πλούσια, δεν ήταν όμως και φτωχή, αφού η Παγκόσμια Τράπεζα την κατέτασσε στις χώρες χαμηλομεσαίου εισοδήματος. Το 2007 -τελευταία χρονιά για την οποία υπάρχουν στοιχεία-, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Σύρων ήταν 1.850 δολάρια, ενώ την ίδια χρονιά στην Αίγυπτο ήταν 1.620 δολάρια, σύμφωνα με δημοσίευμα του Independent. Ένας λαός 20 περίπου εκατομμυρίων, λαός φιλόξενος, με τεράστια ιστορία και πολιτισμό.



Μέχρι που βρέθηκαν στη μέση ενός φαινομενικά ατελείωτου πολέμου με πολλά μέτωπα, ενός πολέμου που χαρακτηρίζεται εμφύλιος, είναι όμως περισσότερο διεθνής από ποτέ, καθώς πέρα από τα εσωτερικά αντιμαχόμενα μέτωπα, μεγάλοι παίκτες της διεθνούς πολιτικής σκηνής εμπλέκονται ενεργά ή μη σε αυτόν.

Η Ρωσία θέλει τη διατήρηση μιας φιλικής προς αυτήν κυβέρνησης στη Δαμασκό και μια στρατιωτική παρουσία στη Μεσόγειο, προωθώντας παράλληλα τον εαυτό της ως παγκόσμιο παίκτη δύναμης ενάντια στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ φαίνονται αποφασισμένες να διατηρήσουν έδαφος στη Συρία για να αποτρέψουν την αναζωπύρωση τρομοκρατικών ομάδων και να εμποδίσουν τα σχέδια του Ιράν να επεκτείνει την επιρροή του στην Ανατολική Μεσόγειο. Το Ισραήλ μοιράζεται τον ίδιο στόχο με τις ΗΠΑ, να αντιμετωπίσει το Ιράν, ιδιαίτερα στα σύνορά του με τη Συρία. Η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να δεχτεί την εδραίωση μιας κουρδικής πολιτοφυλακής που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Πέρα βέβαια από τα γεωπολιτικά αίτια, στο επίκεντρο της σύγκρουσης βρίσκονται και οικονομικές αιτίες. Αναλυτές διατυπώνουν εκτιμήσεις για μια αντιπαράθεση γιγάντων για τον ενεργειακό πλούτο (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) της ευρύτερης περιοχής. Το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης και η αναταραχή που προκλήθηκε στη χώρα εκτιμάται πως ματαίωσε σχέδια και συμφωνίες τεράστιας αξίας μεταξύ κυβερνήσεων, ενώ έδωσε το έδαφος σε άλλες χώρες να προωθήσουν τα δικά τους διαφορετικά σχέδια.

Μια αιματοχυσία δίχως τέλος


Όλα ξεκίνησαν το 2011, όταν η ορμή της Αραβικής Άνοιξης παρέσυρε και τη Συρία. Η έλλειψη ελευθεριών και τα οικονομικά προβλήματα πυροδότησαν διαδηλώσεις με κύριο αίτημα περισσότερη δημοκρατία. Τον Μάρτιο εκείνου του έτους οι διαδηλώσεις παρέμεναν ειρηνικές, μέχρι που μια ομάδα αγοριών συνελήφθη και βασανίστηκε για ένα γκράφιτι υπέρ της Αραβικής Άνοιξης. Ένας από τους συλληφθέντες, ένα 13χρονο αγόρι έχασε τη ζωή από τον άγριο ξυλοδαρμό. Η απάντηση της κυβέρνησης Άσαντ στις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν ήταν βίαιη. Τον Ιούλιο του 2011, στρατιωτικοί αποσχίστηκαν από τον συριακό στρατό ανακοίνωσαν τη δημιουργία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, μια ομάδα ανταρτών με στόχο την καθαίρεση του προέδρου Άσαντ. Ήταν η αρχή του εμφυλίου πολέμου της Συρίας.

Έπειτα από σχεδόν επτά χρόνια πολέμου, καθώς το 2017 έφτανε στο τέλος, υπήρχε η εντύπωση πως η κατάσταση βελτιωνόταν στην ταραγμένη χώρα, με το Ισλαμικό Κράτος να χάνει σημαντικό μέρος των εδαφών του και τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ Άσαντ και των ανταρτών που μάχονται για την πτώση του προέδρου της χώρας να έχουν σταματήσει σε κάποιο βαθμό τις εχθροπραξίες. Η Ρωσία, που είχε επέμβει υπέρ του σύρου προέδρου, έφτασε μάλιστα στο σημείο να ανακοινώσει το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων και την επιστροφή των στρατιωτών της.

Σήμερα, όμως, παρατηρείται μια αναζωπύρωση του πολέμου στη Συρία. Το καθεστώς Άσαντ μάχεται και πάλι τους αντάρτες, η Τουρκία έχει στείλει στρατεύματα στα σύνορά της εναντίον των κουρδικών δυνάμεων. Πληροφορίες ανέφεραν ότι Ρώσοι που πολεμούσαν ως μισθοφόροι με τις κυβερνητικές δυνάμεις σκοτώθηκαν από αμερικανικές επιθέσεις. Η ένταση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ με επίκεντρο τη Συρία έχει κλιμακωθεί.



Τι συμβαίνει λοιπόν; Μέρος της κλιμάκωσης στη σύρραξη στη Συρία αποδίδεται στην κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους και τον ανταγωνισμό για κυριαρχία επί των εδαφών που είχε υπό τον έλεγχό της η τζιχαντιστική οργάνωση. Τον Οκτώβριο, η Ράκα, πρωτεύουσα του χαλιφάτου, έπεσε στα χέρια των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, μια ομάδα υπό την ηγεσία Κούρδων που εκτιμάται ότι έχει χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του ISIS. Με στόχο την επανάκτηση των εδαφών που κατείχε το Ισλαμικό Κράτος, το καθεστώς Άσαντ συμφώνησε σε μια εκεχειρία με τους αντάρτες. Μέχρι τον Δεκέμβριο είχε τον έλεγχο των εδαφών δυτικά του Ευφράτη, με τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις να ελέγχουν τα εδάφη στα ανατολικά.

Η ηρεμία κράτησε όμως λίγο, καθώς ξεκίνησαν και πάλι οι επιθέσεις κατά των ανταρτών με αποκορύφωμα τον θανατηφόρο βομβαρδισμό της Ανατολικής Γούτα, κοντά στη Δαμασκό, τον Φεβρουάριο.

Η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους είχε επιπτώσεις και στη συμπεριφορά των ξένων δυνάμεων που θέλουν να έχουν τον δικό τους λόγο στο μέλλον της Συρίας. Τον Ιανουάριο, ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον δήλωσε πως οι αμερικανικές δυνάμεις θα παραμείνουν στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές της Συρίας μέχρι το Ισλαμικό Κράτος να μην αποτελεί πλέον απειλή και μια πολιτική λύση θα έχει βρεθεί. Γεγονός που εξόργισε την Τουρκία, σύμμαχο του ΝΑΤΟ, που θεωρεί τους Κούρδους του YPG ως τρομοκράτες.

Λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του Τίλερσον, ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στο Αφρίν, μια περιοχή ελεγχόμενη από το YPG. Η παραμονή των ΗΠΑ στη Συρία δεν αρέσει ούτε στη Ρωσία, πού στήριξε την τουρκική εισβολή στο Αφρίν. Την ίδια ώρα, η επιρροή του Ιράν στην περιοχή φαίνεται να αυξάνεται. Τα χειρότερα στην περιοχή ενδέχεται να μην έχουν έρθει ακόμη... Παρόλο που καμία πλευρά δεν φαίνεται να θέλει έναν πόλεμο, πολλοί είναι εκείνοι που εκφράζουν φόβους ότι μια μεγαλύτερη σύρραξη είναι κοντά, με τους πολίτες της να πληρώνουν το βαρύ τίμημα του αίματος και της ξενιτιάς.

Read More

Τρένο - φάντασμα μπαίνει σε σταθμό τρένου και προκαλεί τρόμο

Τρόμο προκαλεί η εικόνα που κατέγραψε κάμερα ασφαλείας σε σταθμό τρένου στην Κίνα

Ένα τρένο «φάντασμα» μπαίνει στον σταθμό, σταματά σαν να περιμένει να επιβιβάσει επιβάτες και στη συνέχεια να αναχωρεί.

Το συγκεκριμένο βίντεο καταγράφηκε από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης του σταθμού Μπαότου, με τον υπάλληλο να μένει άναυδος αφού βλέπει ένα περίγραμμα τρένου και τα φώτα του αλλά… λείπουν όλα τα υπόλοιπα. Μάλιστα ακούγεται κανονικά και ο ήχος καθώς το φασματικό τρένο πλησιάζει και σταματά.

Σύμφωνα με τον υπάλληλο που δουλεύει στον σταθμό δώδεκα χρόνια, «δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο και εύχεται να μην δει ποτέ ξανά».

Read More

Το παιχνίδι που έπαιζαν οι αρχαίοι Έλληνες όταν… μεθούσαν

Το να χύσεις σήμερα κόκκινο κρασί σε μια μάζωξη ισοδυναμεί με σωστή καταστροφή, πόσο μάλλον όταν προσγειωθεί στο χαλί του οικοδεσπότη.

Για τους αρχαίους Έλληνες όμως ένα πάρτι δεν ήταν ποτέ καλό εκτός και αν έρρεε άφθονο το κρασί. Και όχι απαραίτητα στα ποτήρια!

Γιατί όταν το γλέντι φούντωνε και τα αλκοολικά αίματα άναβαν, τότε οι πρόγονοί μας εκσφενδόνιζαν το κρασί προς πάσα κατεύθυνση, μετατρέποντας τις αίθουσες των συμποσίων σε μικρά εγκλήματα πιτσιλίσματος.

Αυτό ήταν το παιχνίδι που έπαιζαν στις συγκεντρώσεις τους, ένα κάμωμα με κρασί και στόχους στο οποίο διακυβευόταν τόσο το έπαθλο όσο και η τιμή των παικτών. Και το έκαναν πρωτίστως για διασκέδαση, αν και κάποιες φορές είχε να κάνει και με οιωνούς για την έκβαση ενός έρωτα.

Ο κότταβος ήταν ένα παιχνίδι επιδεξιότητας που παιζόταν με τους παίκτες μεθυσμένους και περιλάμβανε πάντα έναν στόχο, αν και υπήρχαν αρκετές εκδοχές του, καθώς οι παίκτες ήταν ελεύθεροι να καθορίσουν κάθε φορά τους κανόνες του.

Με τόσο κρασί εξάλλου και τις συνειδήσεις ναρκωμένες, πώς να θυμηθείς τα πώς και τα γιατί…

Μια παρτίδα κότταβου



Ο κότταβος είχε δύο βασικές εκδοχές, αν και η πλέον αγαπημένη (κότταβος κατακτός), αυτή για την οποία διαβάζουμε στα θεατρικά και βλέπουμε στα αγγεία, είχε να κάνει με έναν μπρούτζινο στύλο (ράβδος). Ένας μικρός μεταλλικός δίσκος, η πλάστιγγα (πλάστιγξ), ισορροπούσε σε μια δοκό και ο σκοπός ήταν να την εκτρέψεις από τη θέση της εκσφενδονίζοντας κρασί και να χτυπήσει αυτή σε έναν μεγαλύτερο μεταλλικό δίσκο (λεκανίς) που βρισκόταν από κάτω της, στα 2/3 του ύψους της δοκού.

Κάποιες φορές αντί για πλάστιγγα τοποθετούσαν στην κορυφή του κοτταβείου ένα μεταλλικό αγαλμάτιο (μάνης) που απεικόνιζε έναν άντρα με ανυψωμένα το δεξί πόδι και χέρι. Τρία παιχνίδια παίζονταν σε αυτό το κοτταβείο. Στο πρώτο, οι παίκτες προσπαθούσαν να γεμίσουν με τόσο κρασί την πλάστιγγα ώστε αυτή να ανατραπεί και να χτυπήσει στη λεκάνη. Στη δεύτερη, γινόταν το ίδιο ακριβώς πράγμα, μόνο που η πλάστιγγα όφειλε να χτυπήσει και τον μάνης, ο οποίος προσαρμοζόταν εδώ στη ράβδο πριν από τη λεκάνη.

Στην τρίτη εκδοχή, αντικαθιστούσαν απλώς την πλάστιγγα με το μεταλλικό αγαλματάκι και παιζόταν όπως και στις άλλες εκδοχές.



Απλός στη σύλληψη, ο κότταβος γινόταν δύσκολος στην εκτέλεσή του. Γιατί βλέπετε οι παίκτες το έπαιζαν γερμένοι καθώς ήταν στα ανάκλιντρά τους και εκσφενδόνιζαν τις τελευταίες γουλιές του κρασιού είτε με το στόμα τους είτε, στην παραδοσιακή εκδοχή του, με τα κύπελλά τους. Σχημάτιζαν έναν κύκλο ή ένα τετράγωνο με τα ανάκλιντρα γύρω από τον στύλο και γινόταν κακός χαμός!

Η κύλικα εξάλλου, το ρηχό και πλατύ αυτό αγγείο με τις δύο λαβές από το οποίο έπιναν το κρασί τους, έμοιαζε ιδανική για το παιχνίδι, καθώς στα μαεστρικά χέρια των καλυτέρων μετατρεπόταν σε σφενδόνα οίνου. «Λάταγες» αποκαλούσαν οι Έλληνες τις λιγοστές σταγόνες κρασιού που απέμεναν στον πυθμένα της κύλικας και «λαταγείο» το χάλκινο αγγείο που έβαζαν στόχο.

Η δεύτερη εκδοχή του κότταβου (κότταβος δι᾽ ὀξυβάφων) εγκατέλειπε την πλάστιγγα για μια μεγάλη λεκάνη με νερό, μέσα στην οποία επέπλεαν μικρότερα πήλινα δοχεία (οξύφαβα), τα οποία έπρεπε να βυθίσουν οι αρχαίοι με το κρασί τους. Ο νικητής ήταν εδώ αυτός που θα βύθιζε τα περισσότερα δοχεία με μια καλοζυγισμένη εκτόξευση κρασιού. Και μιας και έλειπε εδώ ο κρότος που έκανε η πλάστιγγα ή ο μάνης όταν χτυπούσε τον μεταλλικό δίσκο, αυτή η εκδοχή θεωρούνταν περισσότερο πολιτισμένη, όντας αθόρυβη.

Ο νικητής και στις δύο εκδοχές έπαιρνε προσυμφωνημένα έπαθλα, βρώσιμα αντικείμενα συνήθως (μήλα και αυγά), σανδάλια ή ακόμα και την ίδια πλάστιγγα, που ήταν εδώ μια πιατέλα. Αν και κάποιες φορές τα έπαθλα ήταν πραγματικά πολύτιμα, όταν ήθελαν να κάνουν το παιχνίδι λίγο πιο «πιπεράτο».

Αυτοί ήταν οι βασικοί κανόνες, αν και οι αρχαίοι Έλληνες, λάτρεις της τελειότητας, δεν αποζητούσαν απλώς το πετυχημένο αποτέλεσμα, αλλά και τη χάρη της βολής, την καλοσχηματισμένη τροχιά της κίνησης και την ακρίβειά της φυσικά. Στα «συν» προσμετρούσαν και το γεγονός ότι το κρασί δεν έπρεπε να χυθεί πάνω σου, ακόμα και την καλαισθησία με την οποία έπιανες την κύλικα.

Όσο μεγαλύτερη καμπύλη διέγραφε η τροχιά του κρασιού, ας πούμε, τόσο πιο ευγενής ήταν η ριξιά, όπως ακριβώς και με το ακόντιο στον πόλεμο. Το ίδιο συνέβαινε και με τον τρόπο που έπιανες την κύλικα, προσαρμόζοντας δύο δάχτυλα του δεξιού χεριού (πάντα του δεξιού χεριού) στο εσωτερικό της λαβής: τα δάχτυλα όφειλαν να κινηθούν με παρόμοιο τρόπο με την κίνηση που διέγραφαν μέσα στη δερμάτινη λαβή του ακοντίου. Οι καλύτεροι στον κότταβο ήταν και οι καλύτεροι ακοντιστές, συνεκδοχικά, μια αρετή που εκτιμούσαν ιδιαιτέρως πολύ.

Παρά τη χάρη και την καλαισθησία που αποζητούσαν βέβαια οι συμποσιαστές στις βολές τους, ο κότταβος άφηνε το δωμάτιο σωστό πεδίο μάχης. Και ήταν αυτή η εξόχως βρόμικη φύση του παιχνιδιού που το έκανε κατάλληλο για τις προχωρημένες ώρες των συμποσίων, όταν η μέθη δεν άφηνε άλλα περιθώρια για φιλοσοφικές συζητήσεις και πολιτικούς διαξιφισμούς.

Ο κότταβος ξεκίνησε από τη Μεγάλη Ελλάδα ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ., όντας δημοφιλέστατος στη Σικελία, πριν περάσει στον ελλαδικό χώρο και εξαπλωθεί σε όλη την ελληνική επικράτεια κατά τον 5ο και 4ο αιώνα, από τη Θεσσαλία ως και τη Ρόδο. Τις μεγαλύτερες δόξες του τις έζησε βέβαια στην κλασική Αθήνα.

Και δεν ήταν απλώς ο παιχνιδιάρικος τρόπος που συνόδευε απαρέγκλιτα ένα συμπόσιο, αλλά στη Σικελία τουλάχιστον χτίζονταν ακόμα και ειδικά κτίρια για τον κότταβο, κυλινδρικές κατασκευές με τα ανάκλιντρα διαταγμένα ολόγυρα από τον στύλο ώστε να παίζεται γρήγορα και αποτελεσματικά.

Συχνά πυκνά μάλιστα το κοτταβείο έμοιαζε και με ερωτικό μαντείο, μιας και το παιχνίδι είχε και μια τέτοια πτυχή. Ο συμποσιαστής ονομάτιζε το αντικείμενο του πόθου του πριν από τη βολή του και η επιτυχημένη ή όχι έκβασή της προοιώνιζε και το τι θα συνέβαινε τελικά στο φλερτ. Ακόμα και από την τροχιά του κρασιού ή την ελεύθερη πτώση της πλάστιγγας έβγαζαν ερωτικά συμπεράσματα οι πρόγονοί μας στις οινοπνευματώδεις μαζώξεις τους.

Κι ενώ κότταβο έπαιζαν αποκλειστικά οι άντρες, δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να παίρνουν μέρος και εταίρες, καθώς όπως είπαμε το παιχνίδι είναι πάντα και μια «βρόμικη» φύση. Έπαθλα ήταν κάποιες φορές ένα φιλάκι από την εταίρα. Ο κωμωδιογράφος Κρατίνος ο Αθηναίος μας λέει εξάλλου σε ένα ποίημά του ότι μια εταίρα αφιέρωσε τη βολή της στα γεννητικά όργανα του κορίνθιου φίλου της!

Και καθώς η τύχη έπαιζε πάντα έναν καλό ρόλο, κάτι που αποδέχονταν οι αρχαίοι, ο κότταβος είχε αναγκαστικά και μια διάσταση οιωνού για τη μελλοντική επιτυχία των συμποσιαστών στη ζωή τους, ειδικά σε ζητήματα αγάπης. Γι’ αυτό και τα έπαθλα ήταν μια στο τόσο μεγάλης αξίας, για να ανεβαίνουν τα στοιχήματα και να διακυβεύονται περισσότερα από μερικά μήλα ή σεξουαλικές χάρες…

Πώς ξέρουμε για τον κότταβο



Ο Κριτίας, ο αθηναίος πολιτικός, φιλόσοφος και ποιητής του 5ου αιώνα π.Χ., μας λέει για την «ένδοξη εφεύρεση» που ήρθε από τη Σικελία και εγκαθιδρύθηκε στα πέρατα του ελληνικού κόσμου. Και δεν είναι φυσικά ο μόνος, καθώς το παιχνίδι εμφανίζεται στα γραπτά πάμπολλων, όπως ο μεγάλος Αλκαίος, ο λυρικός ποιητής Ανακρέων, ο Πίνδαρος, ο Βακχυλίδης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης και ο αθηναίος κωμωδιογράφος Αντιφάνης.

Όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον κότταβο, ο οποίος εμφανίζεται εξάλλου και σε πλήθος ερυθρόμορφων αγγείων της εποχής. Μόνο που πρέπει να πέθανε πιο σύντομα από όσο θα ήθελαν οι Έλληνες της κλασικής εποχής, καθώς οι γραφιάδες των Ρωμαίων και των ελληνιστικών χρόνων μιλούν για τον κότταβο ως ένα παιχνίδι του παρελθόντος που δεν παιζόταν πια. Για τη λατινική φιλολογία μάλιστα, ήταν κάτι ολότελα άγνωστο.

Έκτοτε αρκετοί ακαδημαϊκοί έχουν εργαστεί για να τον φέρουν ξανά στη ζωή, όχι πλέον σε συμπόσια, αλλά στον πανεπιστημιακό χώρο. Μεγάλη συμβολή είχε εδώ η δρ Heather Sharpe, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο West Chester University της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, που συναντούσε συνεχώς τον κότταβο στα αρχαιοελληνικά αγγεία που την ενδιέφεραν και είπε κάποια στιγμή να παίξει μερικές παρτίδες με τους μαθητές της.

Ακόμα και ομοιώματα των αυθεντικών κυλίκων των αρχαίων τής έφτιαξε ο συνάδελφός της, Andrew Snyder, με τη βοήθεια 3D εκτυπωτή. Αντί για κρασί, χρησιμοποίησαν αραιωμένο με νερό μούστο, για να μοιάζει περισσότερο με το νερωμένο κρασί των Ελλήνων της εποχής. «Μέσα σε μισή ώρα, υπήρχε παντού αραιωμένος μούστος, κάτι που με έκανε να συνειδητοποιήσω πως θα γίνονταν αρκετά χάλια οι αρχαίοι», είπε η Sharpe για την εμπειρία της.


 

Και συνέχισε: «Σκοπεύεις τον στόχο, το αστείο όμως είναι ότι αυτά τα συμπόσια διοργανώνονταν συνήθως σε περισσότερο ή λιγότερο τετράγωνα δωμάτια και είχες συμποσιαστές στις 3,5 πλευρές. Αν έχανες λοιπόν τον στόχο σου, δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να βρεις κάποιον στην απέναντι πλευρά».

Και όπως εξομολογήθηκαν και οι φοιτητές της στην αναβίωση του παιχνιδιού, δύσκολα κρατήθηκαν να μην πετύχουν εσκεμμένα τον συνάδελφό τους απέναντι. Γεγονός που μας μαρτυρά και ο Αισχύλος, όταν βάζει τον Οδυσσέα να μας πει πως σε ένα παιχνίδι κότταβου ένας από τους μνηστήρες της Πηνελόπης, ο πανούργος Ευρύμαχος, σημάδευε επίτηδες το κεφάλι του Οδυσσέα αντί την πλάστιγγα, ώστε να τον ταπεινώσει.



Βλέπετε ο κότταβος, παρά τη μεθυσμένη του φύση, ήταν άλλο ένα παιχνίδι που έπαιζαν οι πάντα ανταγωνιστικοί πρόγονοί μας και κανείς δεν ήθελε να χάσει. «Είναι αστείο, γιατί εμφανίζονταν να το έπαιρναν πολύ στα σοβαρά όλο αυτό», μας λέει και η Sharpe, «οι Έλληνες, με έναν παράξενο τρόπο, λάτρευαν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, είτε στα συμπόσια είτε στο γυμναστήριο».

Ήταν ωστόσο αυτή η ελευθεριακή και χωρίς φραγμούς φύση του κότταβου που δεν τον άφησε να μακροημερεύσει. Προς τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. εξαφανίζεται μαγικά από λογοτεχνικά έργα και αγγεία, κάτι που υποδεικνύει πως η μόδα του είχε παρέλθει. Για ενδεχόμενη αναβίωσή του σήμερα ούτε συζήτηση φυσικά, καθώς οι εποχές μας δεν επιτρέπουν τέτοια καμώματα.


Ρωτήστε τον Hugh Johnson, ας πούμε, μέγα γνώστη του οίνου και συγγραφέα, ο οποίος δοκίμασε το παιχνίδι: «Έφτιαξα μια συσκευή για τον κότταβο και ασκήθηκα επιμελώς», μας λέει στο βιβλίο του «The Story of Wine», «από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω πως δεν είναι καθόλου εύκολο. Και δημιουργεί ένα τρομερό χάος στο πάτωμα».



Και πια δεν έχουμε σκλάβους να καθαρίζουν, παρατηρεί πικρόχολα…

Read More

Ο Ελληνοαμερικάνος της ηγετικής ομάδας του Ισλαμικού Κράτους

Τα ξημερώματα ενός πρωινού του Σεπτεμβρίου 2013, ένα βανάκι σταμάτησε έξω από μια σμπαραλιασμένη βίλα της συριακής πόλης Αζάζ.

Ένας 29χρονος άντρας με πλούσιο μούσι αναδύθηκε από το κτίριο, πλάι στην εγκυμονούσα βρετανή σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά, ηλικίας 8, 4 και 2 ετών. Η οικογένεια μετρούσε μόλις έναν μήνα στη Συρία και τα παιδιά ήταν εμφανώς υποσιτισμένα.

Είχαν περάσει στη δοκιμαζόμενη πόλη από τα τουρκικά σύνορα λίγες βδομάδες πρωτύτερα και τώρα τους είχαν φορτώσει στην καρότσα με κατεύθυνση κάποιο αφύλακτο σημείο των συνόρων.

Τους ξεφόρτωσαν σε ένα απόμερο σημείο, δίπλα σε πινακίδες που ενημέρωναν για ύπαρξη ναρκοπεδίου, καμιά ωρίτσα με τα πόδια μακριά από την τουρκική μεθόριο. Ο Yahya κουβαλούσε μια βαλίτσα κι ένα καροτσάκι, ενώ η Tania έσερνε τα άλλα δυο παιδιά όπως μπορούσε.

Στα σύνορα τους περίμενε ένας λαθροδιακινητής, ο οποίος αφού πήρε τις μερικές εκατοντάδες δολάρια από τον πατέρα, φόρτωσε την οικογένεια και εξαφανίστηκε. Όχι όμως όλη την οικογένεια, μιας και ο Yahya έμεινε πίσω για να ξαναπεράσει τα σύνορα και να συνεχίσει τη μάχη του στο πλευρό του μουσουλμανικού εξτρεμισμού.

Η Tania και τα παιδιά έφτασαν τελικά στην Κωνσταντινούπολη και από κει πήραν τον δρόμο τους για το Λονδίνο και το Τέξας των ΗΠΑ τελικά. Ήταν βλέπετε Βρετανή, κι έτσι δεν είχε πρόβλημα να εισέλθει ξανά σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ξαλαφρωμένος ήταν όμως από την περιπέτεια και ο Yahya, καθώς είδε ότι η ιδέα του να φέρει στο Ισλαμικό Κράτος τη γυναίκα και τα παιδιά του δεν ήταν καθόλου σοφή κίνηση.

Τώρα μπορούσε να αφιερωθεί απερίσπαστος στο έργο του για την επέκταση του αυτοανακηρυγμένου χαλιφάτου και είχε μάλιστα αρκετές ιδέες για το πώς θα γινόταν όλο αυτό. Μέχρι τότε είχε αυξήσει αρκετά την επιρροή του στις τάξεις της ιεραρχίας και όλα έμοιαζαν ελπιδοφόρα γι’ αυτόν.



Ποιος ήταν όμως αυτός; Ο κόσμος δεν θα άκουγε το όνομα Yahya Abu Hassan παρά το 2014, όταν το Ισλαμικό Κράτος ήταν πια κάτι που κανείς δεν μπορούσε να αγνοήσει. Οι πρώτες αναφορές των ανταποκριτών έκαναν λόγο για έναν «δάσκαλο», «κήρυκα», ακόμα και «αρχηγό», ο οποίος είχε περάσει αρκετό καιρό προετοιμάζοντας τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους της Δύσης για τις υποχρεώσεις που όφειλαν να τηρήσουν μόλις ιδρυόταν το Ισλαμικό Κράτος.

Όλοι μιλούσαν για έναν μυστηριώδη προσήλυτο, έναν Αμερικανό, όπως έλεγαν, που κήρυττε τις πιο σκληροπυρηνικές αναγνώσεις του Κορανιού και του αναγνώριζαν τη βαθύτατη γνώση τόσο των ισλαμικών νόμων όσο και της αραβικής γλώσσας και γραμματείας. Οι τζιχαντιστές της Συρίας τον ήξεραν μόνο ως όνομα, ένα όνομα που προκαλούσε ωστόσο δέος.

Δυο-τρεις μεγάλες εφημερίδες φιλοξένησαν κάποια δειλά άρθρα γι’ αυτόν εκεί στις αρχές του 2014, απ’ όπου μάθαμε ότι ήταν ένας από τους κύριους μοχλούς πίεσης για την ίδρυση του κρατιδίου της φρίκης. Ο Yahya κήρυττε πως οι συνθήκες είχαν ωριμάσει, καθώς και εδάφη είχαν πια στα χέρια τους και έναν αναγνωρισμένο αρχηγό, κάποιον Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, κι έτσι δεν θα έπαιρνε καιρό για να ακούσει ο κόσμος για το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας.

Ο Yahya σύντομα αναδύθηκε ως δεξί χέρι του Αμπού Μοχάμεντ αλ-Αντνάνι, εκπροσώπου του ISIS, περιφερειακού αρχηγού αλλά και επικεφαλής του βραχίονα της διεθνούς τρομοκρατίας κάτω από τη σημαία του χαλιφάτου. Ο Αμερικανός ήταν μεταξύ της ομάδας των ιδρυτών που έστειλαν εκείνη την επιστολή που ενημέρωναν τους τοπικούς εμίρηδες για την επικείμενη ίδρυση του χαλιφάτου και παρόντας φυσικά στη Μοσούλη του Ιράκ για την επίσημη ίδρυση αυτού που θα γινόταν παγκοσμίως γνωστό ως Ισλαμικό Κράτος.

Η εικόνα του όμως, ένας λευκός αγγλόφωνος προσήλυτος με πανίσχυρες διασυνδέσεις στα πλοκάμια του φονταμενταλισμού, φάνταζε ολότελα ξένη. Κι έτσι δεν θα έπαιρνε πολύ στους ρεπόρτερ να ξεκινήσουν την περιπέτεια για την αποκάλυψη της ταυτότητάς του…

Από την Κρήτη στο Τέξας, κι από κει στο χαλιφάτο της οργής



Ένα από τα πρώτα πράγματα που ήρθαν στο φως για το ποιόν του ήταν πως ο Abu Yahya ήταν Έλληνας! Ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Ισλαμικού Κράτους και επιχειρησιακός αρχηγός ελληνικής καταγωγής δεν είναι ακριβώς κάτι που συναντάς και κάθε μέρα.

«Μεγάλο μυαλό και έμπιστο μαχητή» τον αποκαλούσαν τώρα οι πηγές, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που θα μιλούσαν για τον ομογενή που είχε ανέλθει τα σκαλιά της ζοφερής αυτής ιεραρχίας. Ο Yahya δεν σταματούσε εξάλλου να γράφει, σε αγγλικά και άπταιστα αραβικά, για τον ιερό πόλεμο κατά της Δύσης, καλώντας τους μουσουλμάνους αδελφούς να σκοτώσουν τους απίστους και να μεταναστεύσουν μαζικά στο Ιράκ, ώστε να γιγαντωθεί το χαλιφάτο και να φτάσει ως τη Μεσόγειο, μια θάλασσα που είχε πάντα στην καρδιά του.

Δεν θα έπαιρνε πολύ να μάθουμε πως οι σύντροφοί του τον αποκαλούσαν «Bahrumi», μια μείξη των αραβικών λέξεων «bahr» (θάλασσα) και «rumi» (ρωμαϊκός). Yahya της Ρωμαϊκής Θάλασσας ή ακόμα και Yahya της Μεσογείου τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι τζιχαντιστές και δεν ήταν καθόλου τυχαία όλα αυτά, καθώς η καταγωγή του ήταν πράγματι από την Κρήτη.

Ένα σύντομο βιογραφικό του έδωσε μάλιστα ο ίδιος στην κυκλοφορία. «Γεννημένος το 1404», μας λέει, που κατά τις αραβικές γραφές είναι το 1983-1984, είχε γεννηθεί μας λέει «Ναζαρηνός» (Χριστιανός) και είχε μεταστραφεί στο Ισλάμ το 1422 (2001-2002). Είχε ταξιδέψει πολύ αναζητώντας τη γνώση και τη σοφία του Αλλάχ και ο Αλλάχ τον πρόσταξε κάποια στιγμή μνα μετακομίσει στο Χαλέπι της Συρίας.



Και ο μίτος του μυστηρίου άρχισε να ξεδιπλώνεται. Το «Yahya» είναι το αραβικό ισοδύναμο του αγγλικού «John», ή Ιωάννης στα ελληνικά. Κάποιος Ιωάννης Γεωργιλάκης εντοπίστηκε κάποια στιγμή στο Facebook να φορά τη χαρακτηριστική μουσουλμανική φορεσιά και να παίζει με τα παιδιά του.

Ήταν όμως ο John Georgelas αυτός ο Γεωργιλάκης; Ο ίδιος άνθρωπος δηλαδή για τον οποίο είχε εκδώσει ανακοινωθέν το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης ήδη από τις 15 Αυγούστου 2015, στο οποίο μας έλεγε πως «ιδρυτής ιστοσελίδας υπέρ της τζιχάντ καταδικάστηκε σε 34 μήνες»; Ένας Ελληνοαμερικανός που ζούσε στο Τέξας και είχε μεταστραφεί στο φονταμενταλιστικό Ισλάμ; Ήταν και παραήταν!

Ο Georgelas ήταν εξάλλου ένας από τους μόλις 53 αμερικανούς πολίτες που είχαν μετακομίσει από την πρώτη στιγμή στη Συρία ως τζιχαντιστές και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τους είχαν όλους φακελωμένους. Πόσο μάλλον αυτόν, που ήταν φυσικός αρχηγός τους. Καθώς δεν μιλάμε για έναν ακόμα πιστό στρατιώτη του δολοφονικού σκοπού του χαλιφάτου, αλλά για προβεβλημένο μέλος του ISIS τόσο στο άγνωστο εσωτερικό του όσο και διεθνώς.

Τον Αύγουστο του 2015 ένας αμερικανός δημοσιογράφος του «The Atlantic»πετάχτηκε μέχρι το πατρικό του σε κωμόπολη του Τέξας, όπου βρήκε τον Timothy Georgelas και τη γυναίκα του Martha, τους γονείς του αρχιτζιχαντιστή δηλαδή. Ο πατέρας ήταν γιατρός και απόφοιτος μάλιστα της περίβλεπτης στρατιωτικής ακαδημίας των ΗΠΑ, του West Point. Δεν έμοιαζαν, όπως ομολογεί ο δημοσιογράφος, για άνθρωποι που θα ανέθρεφαν έναν τρομοκράτη.

«Αυτός και ο John είναι εχθροί, εχθροί μέχρι τη Μέρα της Κρίσης», του είπε ένας ομογενής γείτονας που τους ήξερε καλά. «Σε κάθε βήμα της ζωής του έπαιρνε τις λάθος αποφάσεις, από το Γυμνάσιο και μετά», δήλωσε ο Tim στον δημοσιογράφο Graeme Wood, «δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί έπρεπε να πετάξει ό,τι είχε φτιάξει».

Γιατί όμως την ώρα που δύο από τις αδερφές του είχαν σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, ο μοναχογιός του Tim εγκατέλειψε το κολλέγιο και την ορθόδοξη χριστιανική πίστη για να διεξάγει ιερό πόλεμο για χάρη του Ισλάμ και, γιατί όχι, μαζικές δολοφονίες;

Ο πατέρας τον απεικόνιζε με τα μελανότερα χρώματα, ένα διαχρονικό μαύρο πρόβατο της ελληνικής ομογένειας που τώρα ωστόσο είχε μετατραπεί σε λύκο. Και ήταν ο Timothy Georgelas αυτός που αποκάλυψε τελικά την ταυτότητα του τζιχαντιστή αρχηγού.



Ο John Thomas Georgelas γεννήθηκε λοιπόν τον Δεκέμβριο του 1983 σε μια ευκατάστατη οικογένεια με μεγάλη στρατιωτική παράδοση. Ο παππούς του ήταν ο συνταγματάρχης John Georgelas, που είχε τραυματιστεί δύο φορές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε τα παράσημα να κρέμονται από τη στολή του. Όσο για τον πατέρα του, είχε βγάλει κι αυτός ανώτερη στρατιωτική ακαδημία, πριν αποφασίσει να γίνει στρατιωτικός γιατρός. Ο Timothy αποστρατεύτηκε το 2001 με τον βαθμό του συνταγματάρχη και συνέχιζε πια την ιατρική του καριέρα σε ογκολογικό κέντρο του Ντάλας.

Ο μικρός John μεγάλωσε λοιπόν μέσα στην αγαπημένη αυτή οικογένεια με τις συντηρητικές αρχές και την αγάπη για τη θρησκεία. Με τα ιδεώδη αυτά γαλουχήθηκε. Ο πατέρας του μας είπε μάλιστα πως ήταν ένας ελληνορθόδοξος παπάς αυτός που είχε ενσταλάξει στην παιδική του καρδιά τη δυσπιστία για τους μουσουλμάνους, κι έτσι δεν μπορούσε να καταλάβει πώς στο καλό μεταστράφηκε ο μοναχογιός του στον ισλαμισμό!

Ο πατέρας είπε ακόμα πως ο έφηβος John πειραματίστηκε με τα ναρκωτικά και όταν τελείωσε τελικά κακήν κακώς το σχολείο, το μόνο που είχε μάθει ήταν λίγη πληροφορική, λίγο σκέιτμπορντ, αλλά και ροπή στα παραισθησιογόνα μανιτάρια. Έγινε τελικά δεκτός σε κολέγιο του Τέξας, καθώς είχε αποφασίσει να σπουδάσει φιλοσοφία, τα παράτησε όμως σύντομα. Κι αυτό για να…

Η μεταστροφή στο Ισλάμ και η γέννηση του Abu Yahya



Ο στενός του κύκλος στα πρώτα (και μόνα) φοιτητικά του χρόνια μάς κατατόπισε για τη μεταστροφή του στο Ισλάμ. Αυτοί μας είπαν πως ο Georgelas είχε μεγαλώσει μισώντας τους μουσουλμάνους και κάποια στιγμή αποφάσισε να το ελέγξει, όταν και έφτασε στο κατώφλι ενός τζαμιού. Από την επαφή του με τη μουσουλμανική κοινότητα του Τέξας είδε ότι δεν ήταν τα τέρατα που του παρουσίαζε ο ορθόδοξος παπάς, μόνο που αυτή η περιέργεια σύντομα θα γινόταν αγάπη.

Κι έτσι το 2001 μεταστράφηκε στο Ισλάμ, μια κίνηση που για τον Tim έγινε απλώς για να μπει στο μάτι της ελληνορθόδοξης οικογένειας. Όπως κι αν έχει, ο χρόνος που επέλεξε δεν ήταν καθόλου ευνοϊκός, καθώς ο κουρνιαχτός από το σμπαράλιασμα των Δίδυμων Πύργων δεν είχε ακόμα καταλαγιάσει.

Το αντι-ισλαμικό μένος στην Αμερική είχε αγγίξει νέο ιστορικό υψηλό και να ζεις ως προσήλυτος στο Κεντρικό Τέξας δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα. Ο Tim έμαθε για την κίνηση του γιου του τον Δεκέμβριο του 2001, όταν έλαβε ένα email από τον John, που αποκαλούνταν πια Yahya, στο οποίο τον ενημέρωνε πως ήταν στη Δαμασκό για να μάθει αραβικά.

Δεν ήταν ωστόσο σε κάποιο φιλολογικό κύκλο ή εκπαιδευτικό όμιλο, αλλά σε ένα από αυτά τα σχολεία μίσους που δονούνταν από τα κηρύγματα του φονταμενταλισμού. Και όπως θα αποδεικνυόταν λίγο αργότερα, όλοι οι δάσκαλοι ήταν μέλη της αλ-Κάιντα. Σε λίγα χρόνια θα έχει ξεπηδήσει ως φωτισμένος δάσκαλος της Σαρία, καθώς ήξερε από μνήμης τα ιερότερα κείμενα και έγραφε πια σαν πραγματικός Άραβας.

Με την οικογένειά του δεν τον έδενε πλέον τίποτα, κι έτσι απομακρύνθηκαν σταδιακά. Το 2003 γνώρισε όμως τον έρωτα της ζωής του, μια Βρετανή (γεννημένη το 1983) που είχε μεταστραφεί κι εκείνη στον ισλαμισμό και ονειρευόταν να ζήσει από πρώτο χέρι τον φονταμενταλισμό και τη θεοκρατία. Στα 20 της παντρεύτηκε τον Yahya στο Λονδίνο (2003) και μετακόμισαν σύντομα στο Τέξας.

Ήταν και οι δύο σκληροπυρηνικοί εξτρεμιστές και όπως αποκαλύπτει πλέον εκείνη, που έχει απομακρυνθεί από όλα αυτά και έχει μετανοήσει, το ζευγαράκι ονειρευόταν να κάνει 7 αγόρια και να τα δει να πεθαίνουν όλα ως καμικάζι αυτοκτονίας για χάρη του ιερού πολέμου. Ο John συνέχισε τις σπουδές του στο ακραίο Ισλάμ τόσο σε τζαμιά της Αμερικής όσο και μεγάλες ιερατικές σχολές της αραβικής χερσονήσου.

Και στο Αφγανιστάν φυσικά, όπου μετατράπηκε σε μια από τις πιο ακούραστες και σημαντικές φωνές των μουτζαχεντίν, εκπαιδεύοντας τη νέα γενιά των στρατιωτών του μίσους. Και ήταν μάλιστα από αυτές τις πένες που καλούσαν σε ισλαμικό χαλιφάτο στη Συρία και το Ιράκ, ένα έργο που όπως γράφει ήταν θέλημα θεού και για το οποίο δεν δίστασε να προειδοποιήσει ακόμα και τον αλ-Μπαγκντάντι πως αν δεν το ίδρυε αυτός, θα έβρισκαν κάποιον άλλο!

Αφού πέρασε και από τη Συρία, με τη σύζυγο πάντα παραμάσχαλα, τον Σεπτέμβριο του 2004 επέστρεψαν στις ΗΠΑ. Μετακόμισαν σε μια κωμόπολη της Καλιφόρνια, όπου ο Yahya ήταν ο τοπικός ιμάμης. Μόνο που αυτός ο άκρατος φονταμενταλισμός του δεν τον έκανε αρεστό στους παραδοσιακά φιλειρηνικούς μουσουλμανικούς κύκλους, κι έτσι τη θέση του ιερέα δεν μπορούσε να την κρατήσει για καιρό.

Τον ίδιο χρόνο υποδέχτηκε στη ζωή το πρώτο του παιδί. Μετακόμισαν στο Ντάλας και η Tania έπιασε δουλειά ως πληροφορικός σε μια εταιρία. Εκείνος συνέχισε να γράφει σε εξτρεμιστικά φόρουμ στο ίντερνετ και να στρατολογεί συνεχώς νέα μέλη για αυτό που τόσο καιρό προετοίμαζε: το Ισλαμικό Κράτος.

Τον Απρίλιο του 2006, το FBI τον έβαλε στο χέρι για την παράνομη αυτή δράση του, λίγες μόνο μέρες προτού φύγει για το Ιράκ για να πολεμήσει κατά του αμερικανικού στρατού κατοχής. Τον καταδίκασαν σε 34 μήνες φυλακή. Όταν βγήκε, σύναψε ερωτικές σχέσεις με βρετανή φίλη της γυναίκας του και τώρα ζούσαν όλοι μαζί, καθώς το ζευγάρι ασπαζόταν την πολυγαμία. Τη δεύτερη αυτή σύζυγο την παντρεύτηκε μεν, χώρισαν ωστόσο αργότερα. Τον Αύγουστο του 2009, 10 μήνες μετά την αποφυλάκισή του, ήρθε στον κόσμο το δεύτερο παιδί του, ένας ακόμη γιος.



Όταν την 1η Οκτωβρίου 2011 έληξε επιτέλους η απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα, πήρε την οικογένειά του και μετακόμισαν στην Αίγυπτο. Εκεί θα περάσουν τα επόμενα δύο χρόνια, έχοντας σκαρώσει έναν ακόμα γιο. Ο Ελληνοαμερικάνος έβγαζε τα προς το ζην εκπαιδεύοντας τζιχαντιστές και λοιπούς φενταγίν στα κελεύσματα της Σαρία, απολαμβάνοντας πια καθολικό σεβασμό στις τάξεις του ισλαμικού εξτρεμισμού.

Και φτάνουμε έτσι στον Ιούλιο του 2013, όταν ο συριακός εμφύλιος πόλεμος παρουσίαζε πια μια ιστορική ευκαιρία που ο Yahya δεν μπορούσε να αντισταθεί. Μπήκαν κρυφά στη χώρα από την Τουρκία τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, με τη γυναίκα του πέντε μηνών έγκυος στο τέταρτο παιδί τους, και κατέφτασαν στο Χαλέπι.

Εγκαταστάθηκαν σε μια εγκαταλειμμένη βίλα ενός σύρου στρατηγού στην πόλη Αζάζ τελικά, που είχε ήδη πέσει στα χέρια των μουτζαχεντίν. Μόνο που η εμπόλεμη κατάσταση αποδείχτηκε σκληρή για τη γυναίκα και παθιασμένη μέχρι τότε συνοδοιπόρο του. Του ζήτησε να φύγουν, για κείνον όμως σημασία είχε τώρα μόνο ο αγώνας.

Τους ξαπέστειλε λοιπόν στην Τουρκία και η φαμίλια κατέληξε ξανά στο πατρικό του Ελληνοαμερικάνου στο Τέξας, όπου γέννησε τον Ιανουάριο του 2014 το τέταρτο παιδί της η Tania δίπλα στα πεθερικά της, τον Tim και τη Martha. Στα τέλη της χρονιάς, τον Δεκέμβριο του 2014 συγκεκριμένα, ζήτησε διαζύγιο από τον άντρα της και απέρριψε τον εξτρεμισμό. Τώρα δηλώνει υπέρμαχος του αγνωστικισμού, κατακεραυνώνει το «δολοφονικό Κοράνι», όπως λέει χαρακτηριστικά, και δίνει συνεντεύξεις για τον αρχιτρομοκράτη που αγάπησε, τον Ioannis όπως τον φωνάζει, λέγοντας πως δεν είναι τόσο κακός όσο νομίζει η Δύση.




Ο Georgelas συνέχισε τη μακρά στρατιωτική παράδοση της οικογένειάς του, αν και σε ελαφρώς διαφορετικό μονοπάτι. Εκπαιδεύτηκε βλέπετε για μήνες και μήνες στον ανταρτοπόλεμο στα στρατόπεδα του Ισλαμικού Κράτους έξω από το Χαλέπι και τον Απρίλιο του 2014 τραυματίστηκε μάλιστα σοβαρά από θραύσμα.

Όπως γράφει στο blog του, είναι παντρεμένος πια με μια Σύρια και έχει ήδη αποκτήσει και μια κόρη. Από το ίντερνετ δεν σταματούσε μάλιστα να καλεί τους υψηλόβαθμους τζιχαντιστές να ιδρύσουν επιτέλους το κρατίδιο, επικαλούμενος την οργή του Αλλάχ. Και όταν αυτό έγινε τελικά τον Ιούνιο του 2014, ο Ελληνοαμερικάνος ήταν ανάμεσα σε αυτή τη χούφτα των αξιωματούχων της Ράκα που απάρτιζαν τον ηγετικό πυρήνα.

Για ένα διάστημα έπεσε μάλιστα στα χέρια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, για άγνωστο ωστόσο λόγο απελευθερώθηκε λίγο αργότερα. Στα μέσα του 2015 τον ξαναβρίσκουμε στα εδάφη του ISIS να είναι υπεύθυνος προπαγάνδας του κρατιδίου! Τη φωνή του άκουγαν εξάλλου όλοι στο χαλιφάτο από το ραδιόφωνο και από τα χέρια του περνούσε κάθε προπαγανδιστικό υλικό, το οποίο έγραφε ο ίδιος, τόσο στα αγγλικά όσο και τα αραβικά.

Μόνο που όπως μάθαμε προσφάτως, δεν είναι απλώς ο εγκέφαλος της τρομοκρατικής ρητορείας, αλλά πιθανότατα πολλά περισσότερα.

Όταν ένα drone σκότωσε το 2015 τον Νο 2 του ISIS αλλά και προστάτη του Ελληνοαμερικανού, τον ίδιο τον αλ-Αντνάνι, αναδύθηκε η είδηση σε αραβικά μέσα πως ο Ιωάννης πήρε τη θέση του. Το ίδιο το Ισλαμικό Κράτος ανακοίνωσε εξάλλου επισήμως στις 5 Δεκεμβρίου 2016 το όνομα του σημερινού Νο 2, κάποιον Abu al‑Hassan al-Muhajir, ένα όνομα σχεδόν πανομοιότυπο με το ψευδώνυμο του Georgelas! To «muhajir» αφορά άλλωστε σε κάποιον που έχει μεταναστεύσει στο Ισλαμικό Κράτος, έναν ξένο μαχητή και όχι κάποιον ντόπιο.

Αν είναι όντως αυτός και κάνει πράγματι τη δουλειά του αλ-Αντνάνι, τότε είναι αναγκαστικά και ο επιχειρησιακός αρχηγός των τρομοκρατικών επιθέσεων του χαλιφάτου στο εξωτερικό. Όλο το 2017 δεν ακούσαμε εξάλλου τίποτα γι’ αυτόν, μια γνωστή πρακτική του Ισλαμικού Κράτους για να προστατεύει τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του.

Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν πάντως πως δεν θα μπορούσε ένας Αμερικανός να φτάσει πράγματι τόσο ψηλά στην ιεραρχία του Ισλαμικού Κράτους. Μόνο που ο Georgelas έχει αποδείξει πως δεν είναι ο τυπικός Αμερικανός…

Read More