Το αν είναι 4,6 δις το κόστος των μέτρων του νέου μνημονίου ή αν είναι 3,9 δις, το αν το πλεόνασμα θα οριστεί στο 3,5% ή στο 2,5% του ΑΕΠ, για ποιά και για πόσα χρόνια, είναι θέματα επουσιώδη.
Μάλιστα. Πολύ λίγη σημασία έχει αν φερ’ ειπείν θα κοπούν κι άλλο οι
συντάξεις. Έτσι κι αλλιώς ούτε με 300 ούτε με 400 ούτε με 500 ευρώ τον μήνα μπορεί να ζήσει κανείς. Δηλαδή τα γερόντια που τώρα παίρνουν 550 ευρώ αν τους κόψουν τα 100 θα ψωμολυσσάξουν; Ενώ τώρα ζούνε πλουσιοπάροχα; Βολευτήκαμε δηλαδή με την μιζέρια μας και την θεωρούμε αξιοπρεπή και διαχειρίσιμη;
Αλλού είναι τα ουσιώδη.
Για την χώρα μας το πιο ουσιώδες είναι πως είμαστε πιά αποικία. Αποικία οικονομική και πολιτική ενός ισχυρότερου μορφώματος που λέγεται Ευρωπαϊκή «Ένωση». Όταν η βουλή μας δεν μπορεί να νομοθετήσει χωρίς την σύμφωνη γνώμη άλλων κέντρων εξουσίας, εκτός συνόρων και εκτός ελληνικών θεσμών, τότε δεν είμαστε παρά επίσημα πια μια αποικία.
Το ωραίο είναι πως στους ευρωπαϊκούς «κύκλους» των Βρυξελλών αυτό είναι όχι μόνον παραδεκτό, αλλά και επιθυμητό βάσει αυτής της ίδιας της φεντεραλιστικής φιλοσοφίας της Ε.Ε., που θέλει όλα τα κράτη μέλη να αποτελούν μια ομοσπονδία με κεντρική διοίκηση- οιονεί κυβέρνηση, αποτελούμενη από διορισμένους τεχνοκράτες προερχόμενους είτε από τα κολλέγια-θερμοκήπια πολιτικών «ηγετών», είτε απ’ ευθείας από τα σπλάχνα των τραπεζών και των μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων.
Στην χώρα μας με όχημα ένα κατά μεγάλο ποσοστό ψεύτικο-υπερδιογκωμένο χρέος, και με βοηθούς τούς πολιτικούς απόγονους των δοσίλογων, των καταδοτών και των μαυραγοριτών της Κατοχής του ’40 που από τότε κυβερνούν την χώρα, η αποικιοποίηση ήταν σχετικά εύκολη. (Αυτό ακριβώς εξηγεί και γιατί η συζήτηση της προέλευσης και της νομιμότητας του φερόμενου ως χρέους είναι ταμπού για το σύστημα: δεν θα ήταν δυνατόν να τεθεί σε αμφισβήτηση το κύριο «επιχείρημα» με βάση το οποίο η χώρα οδηγήθηκε στην αποικιοποίηση-λεηλασία. )
Για την Ευρωπαϊκή «Ένωση» το ουσιώδες είναι πως μετατρέπεται -έχει ήδη μετατραπεί- σε τσιράκι, σε ακρογωνιαίο λίθο της Παγκοσμιοποίησης, με βασικό της όπλο τον νεοφιλελευθερισμό. Εδώ το κύριο μέλημα της «Ένωσης» είναι το πώς θα αφαιρέσουν απ’ τους λαούς κάθε κυριαρχικό δικαίωμα εξουσίας και ελέγχου, αφήνοντάς τους μόνο ένα ευνουχισμένο δικαίωμα ψήφου με διλήμματα τύπου Λεπέν-Μακρόν ή τύπου ΝΔ-ΠαΣοΚ-ΣΥΡΙΖΑ, και αποφεύγοντας δια ροπάλου τα δημοψηφίσματα που αποτελούν το μόνο μέσο άμεσης δημοκρατίας που έχει απομείνει.
Για την παγκόσμια κοινότητα του ουσιώδες είναι η άνευ όρων αποδοχή και παράδοσή της στον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος με τα πιο απλά λόγια θα μπορούσε να περιγραφεί σαν «η λατρεία του χρήματος» με κάθε μέσο και με κάθε κόστος, ανθρώπινο, κοινωνικό, οικολογικό ή οτιδήποτε άλλο.
Η αντιμετώπιση των ουσιωδών αυτών θεμάτων είναι και πάλι πολύ εύκολο στο να περιγραφεί: θα αρκούσε να πειστούν καμιά εκατοστή άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, και ακόμη λιγότερες επιχειρήσεις πως δεν χρειάζεται συνεχώς και αδιαλείπτως να βγάζουν όλο και περισσότερα χρήματα. Απλοϊκό; Όχι. Απολύτως ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο.
Θα γίνει; Όχι.
Ο κύκλος νεοφιλελευθερισμού-Παγκοσμιοποίησης-αποικιοποίησης θα συνεχιστεί και θα ενταθεί μέχρι να βρεί τον τοίχο κάποιας γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης.
Θα τον βρεί; Άγνωστο. Αν κρίνουμε απ’ την ηρεμία και την καταστολή του λαού της εδώ αποικίας, φαίνεται απίθανο.
Άρα μιά χαρά είναι τα νέα μέτρα, ήπια και «διαχειρίσιμα»!
Ζήτω η κυβέρνηση!..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου