Είναι η επιτομή της αδηφαγίας στη θάλασσα, καθώς διαθέτει την ικανότητα να φάει 30 φορές το μέγεθος του στομαχιού του. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι μπορεί να μειώσει την παρουσία μικρών ψαριών σε έναν ύφαλο κατά 90% μέσα σε μόλις 5 εβδομάδες, τρώγοντας ό,τι κινείται κοντά στα βράχια.
Όχι, δεν αναφερόμαστε σε κάποιο είδος καρχαρία ή πιράνχα, αλλά στο δηλητηριώδες, δολοφονικό, λιονταρόψαρο, που εδώ και λίγο καιρό έχει εποικίσει και τις ελληνικές θάλασσες. Αποτελεί τον νούμερο 1 εξολοθρευτή μικρών ψαριών και αυτό αντανακλά σε ακόμη ένα τεράστιο πλεονέκτημα του. Πρόκειται για ένα από τα πιο ταχέως αναπτυσσόμενα είδη του πλανήτη, καθώς ένα θηλυκό μπορεί μέσα σε έναν χρόνο να παράγει δύο εκατομμύρια αβγά σε επαναλαμβανόμενες γέννες, κάθε τέσσερις ημέρες!
Λίγα ψάρια το συναγωνίζονται σε ομορφιά και μεγαλοπρέπεια, αλλά και σε… γεύση, καθώς θεωρείται παγκοσμίως ένα από τα νοστιμότερα. Πίσω από την... βιτρίνα όμως κρύβεται μια θανάσιμη απειλή για τα θαλάσσια οικοσυστήματα της χώρας μας.
Μέχρι τώρα η πιο γνωστή άφιξη «επικίνδυνου» ψαριού στη χώρα μας, ήταν αυτή του λαγοκέφαλου που έχει κατακλύσει τις νότιες θάλασσές μας. Ιδιαίτερα τοξικό αν φαγωθεί, ο λαγοκέφαλος ευθύνεται ήδη για δηλητηριάσεις στο Ισραήλ και στον Λίβανο.
Τίποτε όμως, μέχρι τώρα, δεν μας έχει προετοιμάσει για τον έλευση του πλέον ιδιαίτερου ψαριού.
Το επιστημονικό του όνομα, Pterois miles, προέρχεται από το ελληνικό «πτερόν» και αναφέρεται στα μακριά του πτερύγια που μοιάζουν με φτερά και το λατινικό «miles» που σημαίνει στρατιώτης και σχετίζεται τόσο με τη συμπεριφορά όσο και με τη φυσική του «πανοπλία».
Το μέγεθός του κυμαίνεται από 15 έως 35 εκατοστά και συγγενεύει με τη δικιά μας σκορπίνα, καθώς ανήκει στην ίδια οικογένεια, τις Σκορπινίδες.
Πτερύγια με δηλητήριο
Τα μεγάλα του πτερύγια διαθέτουν ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια στη φύση, το οποίο μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο. Όπως και οι συγγενικές σκορπίνες, ζει κυρίως σε βραχώδεις βυθούς, σε σχετικά ρηχά νερά μέχρι και τα 60 μέτρα, συνήθως όμως από τα 3 έως τα 20 μέτρα. Έχει παρατηρηθεί ότι όταν ενοχλείται από καταδύτες, ανοίγει διάπλατα τα πτερύγιά του και κάνει βίαιες κινήσεις επίθεσης. Το δηλητήριό του παύει να είναι ενεργό εφόσον το ψάρι θανατωθεί. Ποτέ δεν πρέπει να το πιάνει κανείς με τα χέρια αν έχει πιαστεί σε δίχτυ ή πετονιά.
Είναι είδος που ζει σε όλο τον Ινδικό Ωκεανό, από την Ινδονησία και τη Νότια Αφρική μέχρι και την Ερυθρά Θάλασσα και έχει αποδειχθεί ότι η εισβολή του σε νέες περιοχές έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα, τόσο στην αλλοίωση της οικολογίας των οικοσυστημάτων όσο και στην οικονομία της αλιείας. Η Καραϊβική για παράδειγμα έχει γεμίσει εδώ και δεκαετίες με λιονταρόψαρα, τα οποία έχουν εκτοπίσει πολλά ενδημικά είδη.
Η διαδρομή του έως την Ελλάδα
To λιονταρόψαρο θεωρείται «λεσεψιανός μετανάστης», ορολογία που προκύπτει από τον Γάλλο Φερδινάνδο ντε Λεσέψ. Πρόκειται για τον μηχανικό που κατασκεύασε τη Διώρυγα του Σουέζ, καθώς μέσω της νέας διόδου επετράπη σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου που ζούσαν στην Ερυθρά και στον Ινδικό να «κατακτήσουν» τη Μεσόγειο.
Από την Ερυθρά Θάλασσα και μέσω της Διώρυγας του Σουέζ βρέθηκε και στη Μεσόγειο, με την πρώτη αναφορά να έρχεται από το 1991 και τις ακτές του Ισραήλ. Από τότε το λιονταρόψαρο έχει εγκατασταθεί σε όλη την ανατολική Μεσόγειο από την Αίγυπτο μέχρι και τη νότια Τουρκία. Φέτος το καλοκαίρι, στο Διαδίκτυο, παρέλασαν φωτογραφίες του είδους από τα νερά της Κύπρου.
Τον περασμένο Ιούλιο καταγράφηκε η παρουσία του στις ανατολικές ακτές της Ρόδου, με δύο επιβεβαιωμένες αναφορές μέχρι σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι οι επιστήμονες περίμεναν την άφιξή του και στις θάλασσές μας καθώς είναι είδος που μπορεί να επιβιώσει και σε πολύ χαμηλότερες θερμοκρασίες από αυτές που επικρατούν στην Ερυθρά Θάλασσα, μέχρι και στους 100C.
Το μόνο… παρήγορο για την εποίκιση του είδους στις θάλασσές μας είναι ότι βρίσκεται στην αρχή της και έτσι υπάρχει χρόνος λήψης των κατάλληλων μέτρων. Η ιστορία πάντως δεν έχει διδάξει ότι η χώρα μας θα βρει τους κατάλληλους τρόπους αναστολής του πολλαπλασιασμού του…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου