Όταν οι γονείς… ταχυδρομούσαν τα παιδιά τους μέσα σε δέματα!

Στις 19 Φεβρουαρίου του 1914, λίγο πριν από τα έκτα της γενέθλια, η May Pierstorff «ταχυδρομήθηκε» από το σπίτι των γονιών της στο Άινταχο των ΗΠΑ σε εκείνο των παππούδων της που απείχε περίπου 73 μίλια, με κόστος μόλις 53 σεντς. Όσο δηλαδή κόστιζαν τα γραμματόσημα για την αποστολή του «δέματος». Οι γονείς της May αξιοποίησαν με τον τρόπο αυτό την υπηρεσία δεμάτων του ταχυδρομείου, που είχε εγκαινιαστεί έναν μόλις χρόνο πριν.

Η ανταπόκριση των αμερικανών πολιτών στη νέα υπηρεσία ήταν εντυπωσιακή από την αρχή της λειτουργίας της. Μέσα σε διάστημα έξι μηνών, περίπου 300.000.000 δέματα είχαν σταλεί και παραληφθεί. Ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνονται και κάποια μικρά παιδιά!

Η ιστορία της May προκάλεσε τέτοια αίσθηση και, μάλιστα, η υπόθεση αυτή ενέπνευσε ένα παιδικό βιβλίο με τον τίτλο «Ταχυδρομώντας τη May». Δεν αποτελεί, ωστόσο, τη μοναδική της περιόδου εκείνης. Και πριν αρχίσετε να κάνετε εικόνα τα παιδιά να ασφυκτιούν μέσα σε ταχυδρομικούς σάκους, διευκρινίζουμε πως οι γονείς που τα έστελναν μέσω ταχυδρομείου ανέθεταν την ασφαλή μεταφορά των μικρών τους σε ταχυδρομικούς υπαλλήλους που εμπιστεύονταν.



Στην περίπτωση της May, επρόκειτο για έναν συγγενή που εργαζόταν στα ταχυδρομικά τρένα και συγκεκριμένα έναν ξάδερφο της μητέρας της. Η μικρή δεν μπήκε βεβαίως σε έναν σάκο προκειμένου να ταξιδέψει μαζί με τα υπόλοιπα δέματα, αλλά συνοδεύτηκε σε όλη τη διαδρομή από τον συγγενή της, ο οποίος φέρεται να έπεισε τους υπεύθυνους της υπηρεσίας να αποσταλεί το κορίτσι με τη συγκεκριμένη μέθοδο.

Τα παιδιά «δέματα»

Η μικρή May Pierstorff

Το πρώτο παιδί που «ταχυδρομήθηκε» στις ΗΠΑ ήταν ένα μόλις οκτώ μηνών αγόρι από το Οχάιο στα μέσα του Ιανουαρίου του 1913. Ο γιος των Jesse και Mathilda Beagle στάλθηκε στη γιαγιά του με τον υπάλληλο Vernon Little της εταιρείας Rural Free Delivery, περίπου ένα μίλι μακριά από το σπίτι του. Οι γονείς πλήρωσαν μόλις 15 σεντς για τα γραμματόσημα και μια ασφάλεια αξίας 50 δολαρίων για τον γιο τους.

Η περίεργη ιστορία γρήγορα είδε το φως της δημοσιότητας και τα επόμενα χρόνια, παρόμοια περιστατικά έρχονταν στην επιφάνεια, καθώς κι άλλοι γονείς ακολούθησαν το παράδειγμα των Jesse και Mathilda Beagle. Οι άνθρωποι άρχισαν να πειραματίζονται ως προς τα δέματα -όσο ιδιαίτερα και αν ήταν- που θα μπορούσαν να στείλουν μέσω ταχυδρομείου.



«Το ταχυδρομείο ήταν φθηνότερο από ένα εισιτήριο τρένου», εξηγεί η ιστορικός της Υπηρεσίας Ταχυδρομείου των ΗΠΑ, Jenny Lynch, στο Smithsonian.

Στις 27 Ιανουαρίου του 1913, το ζεύγος J.W. Savis από τη Πενσιλβάνια εμπιστεύτηκε τη μεταφορά της κόρης του σε συγγενείς της οικογένειας στον ταχυδρομικό υπάλληλο James Byerly. Η αποστολή της κόστισε 45 σεντς!

Το ταξίδι της May στις αρχές του 1914, σε συνδυασμό με μια έρευνα που ξεκίνησε την ίδια περίοδο για την αποστολή παιδιών μέσω ταχυδρομείου, προκάλεσε την παρέμβαση των υπευθύνων, που εξέδωσαν οδηγίες προς τους ταχυδρομικούς σταθμούς ανά τη χώρα, απαγορεύοντας τη μεταφορά ανθρώπων.

Οι φωτογράφοι της εποχής διασκέδαζαν με τις ιστορίες που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας

Για κάποιους, ωστόσο, οι κανόνες δεν σήμαιναν τίποτα και σχεδόν έναν μήνα μετά τις σχετικές οδηγίες, ο υπάλληλος B.H. Knepper στο Μέριλαντ μετέφερε ένα μωρό από το σπίτι της γιαγιάς του σε εκείνο των γονιών του, σε μια απόσταση 12 μιλίων. Μια τοπική εφημερίδα, μάλιστα, μετέδωσε πως το μωρό κοιμήθηκε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής!

Έναν χρόνο αργότερα, πραγματοποιήθηκε το μεγαλύτερο ταξίδι παιδιού μέσω της υπηρεσίας δεμάτων του ταχυδρομείου. Επρόκειτο για την εξάχρονη Edna Neff, η οποία ταξίδεψε από το σπίτι της μητέρας της στη Φλόριντα στο σπίτι του πατέρα της στη Βιρτζίνια. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για το ταξίδι αυτό πέρα από το κόστος του, το οποίο καθοριζόταν από το βάρος του «δέματος»: 15 σεντς κόστισαν τα γραμματόσημα που απαιτούνταν για τη μεταφορά.



Δύο ακόμη αποστολές και παραλαβές παιδιών ακολούθησαν εκείνη της Edna. Τον Μάρτιο του 1915, ο Charles Hayes of Tarkin από το Μισούρι μετέφερε τη μικρή Έλεν, προς μόλις 10 σεντς, στο σπίτι της γιαγιάς της, το οποίο έτυχε να βρίσκεται στη διαδρομή του. Τον Σεπτέμβριο του ίδιους έτους, η τρίχρονη Maud Smith έκανε το ταξίδι της μέσω της υπηρεσίας δεμάτων όταν μεταφέρθηκε από τη γιαγιά της στη μητέρα της στο Κεντάκι. Μια τοπική εφημερίδα παρατήρησε πως για το συγκεκριμένο ταξίδι διατάχθηκε έρευνα από τους υπεύθυνους του ταχυδρομείου σχετικά με το πώς επιτράπηκε σε ένα παιδί να ταξιδέψει με το τρένο ως δέμα κατά παράβαση των κανονισμών. Η δημόσια ανακοίνωση για τη διεξαγωγή της έρευνας πιθανότητα οφείλεται για το γεγονός ότι η περίπτωση της Maud Smith εμφανίζεται ως η τελευταία παιδιού που «ταχυδρομήθηκε».

Ανευθυνότητα ή ζήτημα εμπιστοσύνης;

Η περίεργη αυτή πρακτική της μεταφοράς παιδιών μπορεί να θεωρηθεί από πολλούς ως ανευθυνότητα ή αμέλεια από την πλευρά των γονιών αλλά και των ταχυδρομικών υπαλλήλων που αναλάμβαναν την αποστολή. Για τη Lynch, πάντως, πρόκειται περισσότερο για ένα παράδειγμα της τεράστιας εμπιστοσύνης που έτρεφαν οι τοπικές κοινωνίες στους εργαζόμενους των ταχυδρομείων.

«Οι ταχυδρόμοι ήταν υπάλληλοι που ο κόσμος εμπιστευόταν. Υπάρχουν ιστορίες που οι άνθρωποι αυτοί μετέφεραν μωρά σε ώρα ανάγκης και βοηθούσαν τους αρρώστους. Ακόμη και σήμερα, μπορεί να προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια γιατί είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που μεταβαίνουν σε απομονωμένα σπίτια κάθε μέρα».

Ευτυχώς σήμερα, υπάρχουν πολλές εναλλακτικές ταξιδιού για τα παιδιά και οι γονείς δεν χρειάζεται να καταφύγουν στον ταχυδρόμο για να τα στείλουν στη γιαγιά τους…