Η ιστορία του σκύλου που περίμενε το αφεντικό του μέχρι το τέλος της ζωή του

Ήταν μια κρύα μέρα του Ιανουαρίου το 1924, όταν ο καθηγητής Ουένο, αντίκρυσε για πρώτη φορά το μικρό λευκό κουτάβι που θα του σημάδευε για πάντα την ζωή. Χάτσικο, όπως τον ονόμασε, στα ιαπωνικά σημαίνει «πιστός σκύλος» και η πίστη του τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του.

Η ιστορία θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό σενάριο ταινίας, αποτελεί όμως πραγματικότητα, αποδεικνύοντας τον ισχυρό δεσμό που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα στον σκύλο και στον άνθρωπο. Ο Χάτσικο έμεινε στην ιστορία για την πίστη του, την αγάπη του και την αφοσίωση στο αφεντικό του.


Η πρώτη συνάντηση

Τον Ιανουάριο του 1924, ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα λευκό κουτάβι Ακίτα, το οποίο είναι δύο περίπου μηνών. Ο Χάτσικο όπως το ονόμασε, γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας. Το μικρό κουτάβι έγινε ο καλύτερος φίλος του καθηγητή τον οποίο και συνόδευε καθημερινά μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο.

Η διαδρομή του καθηγητή είχε γίνει πια η καθημερινή συνήθεια και για τον Χάτσικο. Κάθε πρωί όταν ο καθηγητής επιβιβαζόταν στο τρένο, εκείνος επέστρεφε σπίτι. Το απόγευμα όμως ξαναγύριζε στο σταθμό, όπου περίμενε το αφεντικό του για να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι.

Ο θάνατος και η προσμονή



Οι μέρες για τον Χάτσικο και τον καθηγητή κυλούσαν όμορφα, η διαδρομή γνωστή και για τους δύο καθημερινά. Ένα πρωινό του Μαΐου του 1925, ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στο σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Το απόγευμα επέστρεψε στο ίδιο σημείο, περιμένοντας να τον δει να κατεβαίνει.

Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ καθώς κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο έπαθε εγκεφαλικό και άφησε την τελευταία του πνοή. Ο πιστός του φίλος δεν σταμάτησε ούτε για μια ημέρα να πηγαίνει στο ίδιο σημείο, την ίδια πάντα ώρα και να περιμένει το αφεντικό του.



Λίγες ημέρες αργότερα η οικογένεια αποφασίζει να δώσει τον Χάτσικο για υιοθεσία. Εκείνος όμως είχε αντίθετη άποψη, έτσι καθημερινά το σκάει από τα σπίτια όπου φιλοξενούνταν και επιστρέφει στο γνωστό σημείο, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, περιμένοντας να δει τον καθηγητή να επιστρέφει από το πανεπιστήμιο.

Ο Χάτσικο γίνεται διάσημος



Οι υπεύθυνοι του σταθμού παρατήρησαν ότι ο λευκός σκύλος ήταν κάθε μέρα εκεί στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, κοιτάζοντας τις πόρτες του τρένου να ανοίγουν και περιμένοντας να αντικρίσει τον καθηγητή. Συγκινημένοι από την αφοσίωση του σκύλου, τον φροντίζουν καθημερινά, δίνοντας του νερό και φαγητό.

Το 1925 ένας μαθητής του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στα σκυλιά Ακίτα, περνώντας από τον σταθμό αναγνωρίζει τον μεγαλόσωμο σκύλο. Ρωτώντας τους περαστικούς έμαθε για την περίπτωση του και αποφασίζει να γράψει ένα άρθρο για τη συγκεκριμένη ράτσα και φυσικά για τον ίδιο.

Μετά το πρώτο άρθρο, έγραψε και άλλα πολλά, ώσπου ένα από αυτά δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας και ο Χάτσικο γίνεται διάσημος με την συγκινητική ιστορία του να τον συνοδεύει πάντα. Το 1928 ο νέος υπεύθυνος του σταθμού, ο οποίος τον συμπάθησε ιδιαίτερα του έφτιαξε έναν χώρο στις αποθήκες του σταθμού για να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο Χάτσικο θα περάσει το υπόλοιπο της ζωή του σε εκείνο το σημείο περιμένοντας να φανεί ο πιο καλός του φίλος.

Τα αγάλματα



Η αφοσίωση του Χάτσικο έγινε σύμβολο πίστης και αγάπης. Το 1934 παρουσία του διάσημου πια σκύλου, έγινε η παρουσίαση του μπρούτζινου αγάλματος του στον σιδηροδρομικό σταθμό όπου περίμενε κάθε μέρα το αφεντικό του. Το άγαλμα όμως καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου.

Το 1948 ζητήθηκε από τον γιο του γλύπτη, καθώς ο ίδιος δεν βρισκόταν πια στη ζωή, να το ξαναφτιάξει. Έτσι και έγινε. Τον Αύγουστο του 1948 παρουσιάστηκε το δεύτερο άγαλμα, ενώ η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα ονομάστηκε «Hachikō-guchi», που σημαίνει «Έξοδος του Χάτσικο».



Τον Χάτσικο τίμησαν και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Οντάτε της Ιαπωνίας, όπου έφτιαξαν και εκεί ένα άγαλμα για εκείνον. Το 2004 δημιουργήθηκε και ένα τρίτο άγαλμα το οποίο τοποθετήθηκε μπροστά από το μουσείο σκύλων στην Οντάτε.

Ο θάνατος του Χάτσικο



Στις 8 Μαρτίου του 1935 περαστικοί βρίσκουν νεκρό τον Χάτσικο σε ένα δρομάκι κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια. Πλήθος κόσμου πέρασε από το σημείο όπου έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του για να αφήσει ένα λουλούδι για εκείνον. Για τα αίτια του θανάτου του υπήρξαν πολλές εικασίες. Αρχικώς ειπώθηκε ότι προήλθε από τα τέσσερα γιακιτόρι που είχε φάει, τα οποία είναι σουβλάκια ιαπωνικού τύπου. Όμως στη συνέχεια το σενάριο αυτό αποκλείστηκε καθώς δεν βρήκαν αποδείξεις ότι τα ξυλάκια έβλαψαν το στομάχι του.


Έπειτα ανακάλυψαν ότι ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μια ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα. Τελικά η αιτία του θανάτου αποκαλύφθηκε το 2011, όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η κύρια αιτία θανάτου ήταν ο καρκίνος, ο οποίος είχε εξαπλωθεί από τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του.

Σήμερα, ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο. Τα όργανα του διατηρούνται στη φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του.

Η ταινία για την ζωή του

Η ιστορία του λευκού κουταβιού που συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2009, με τον τίτλο Hachiko: A Dog's Story (Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου). Τον ρόλο του καθηγητή ενσάρκωσε ο Ρίτσαρντ Γκιρ σε μια συγκινητική ταινία που κέρδισε τις εντυπώσεις.

Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου πραγματοποιείται μια τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν την μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του την ζωή.