Ποιά είναι η Αλήθεια πίσω από το 12 Monkeys;

Ποιά είναι η Αλήθεια πίσω από το 12 Monkeys; Είτε έχεις δει την περίφημη ταινία, είτε παρακολουθείς την σειρά, σίγουρα θα πρέπει να διαβάσεις για το Eastern State Penitentiary, που αφορά Το Αληθινό Στοίχειωμα των “12 Πιθήκων”

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου για τις ανάγκες μιας ταινίας ή μιας σειράς, πέρα από τα τεχνητά σκηνικά χρησιμοποιούνται και αυθεντικά, τα οποία όμως έχουν την δικής τους μεταφυσική ιστορία. Πάνω σε μια από αυτές τις ταινίες, έχει να κάνει η παρακάτω υπόθεση.

Το E.S.P. (Eastern State Penitentiary) είναι ένα πλέον εγκαταλελειμμένο Σωφρονιστικό Ίδρυμα στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Η συγκεκριμένη φυλακή υπήρξε το σκηνικό της γνωστής ταινίας “Οι 12 Πίθηκοι” (πρωταγωνιστές ο Μπρους Γουίλις και Μπραντ Πητ), αλλά πέρα από αυτό, έχει τη δική της διάσημη ιστορία στοιχειώματος. Η πρώην αυτή Αμερικάνικη φυλακή έχει έκταση 45.000 m2 και είχε στεγάσει κάποιους από τους πιο διάσημους κακοποιούς της Αμερικής. Είχε ένα μοναδικό σύστημα αποκατάστασης και επανένταξης στην κοινωνία, το οποίο οδήγησε σε αναπάντεχα προβλήματα.


Για την ιστορία, η ιδιαίτερη αυτή η φυλακή, η οποία εξωτερικά μοιάζει σαν ένα απόρθητο κάστρο, άνοιξε πρώτη φορά τις πύλες της το 1829, καταγράφοντας με την είσοδο των πρώτων κρατούμενων, τη δική της ιστορία στοιχειώματος. Το κτίσμα έχει ένα μοναδικό σχεδιασμό. Φέρει ένα ακτινικό πάτωμα το οποίο μοιάζει με ένα άνθος με 8 ακτινωτά πέταλα, όλα κλεισμένα μέσα σε ένα μεγάλο ορθογώνιο τοίχο. Το σχέδιο αυτό επέτρεπε στους φρουρούς να μπορούν να ελέγχουν όλα τα δωμάτια με ελάχιστη κίνηση, ελέγχοντας έτσι όλους τους κρατούμενους πιο αποτελεσματικά. Ήταν μάλιστα τόσο καινοτόμος ο σχεδιασμός της που έγινε πρότυπο για τις μεταγενέστερες φυλακές. Μέχρι σήμερα, περίπου 300 Σωφρονιστικά Ιδρύματα έχουν αντιγράψει το σχέδιο της E.S.P.

Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό που είχε, ή καλύτερα έχει, είναι ένα αμφιλεγόμενο γνώρισμα. Οι Κουάκεροι (μέλη Χριστιανικής Εκκλησίας που φέρει την ονομασία Θρησκευτική Κοινωνία των Φίλων, η οποία ιδρύθηκε το 17ο αιώνα) και η φιλοσοφία τους ήταν αρκετή ισχυρή στην Πενσυλβανία, Οι συναντήσεις τους είχαν να κάνουν με μακροχρόνιες περιόδους σιωπής για στοχασμό και προσευχή, πρακτικές που διαμορφώθηκαν πάνω σε μοναστική απομόνωση. Πίστευαν πως αν οι κρατούμενοι χρειάζονταν να περάσουν τον χρόνο τους σε απόλυτο απομονωτικό περιορισμό ή εγκλεισμό και σιωπή, θα μετάνιωναν για τα εγκλήματα τους και θα γινόντουσαν μετανοημένοι (εδώ να σημειωθεί πως η αγγλική λέξη για την “μετανόηση” είναι “penitent” και “penitentiary” είναι η λέξη που δόθηκε για τον ορισμό των Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων). Έτσι, συμμορφωμένοι εκ των έσω, οι κρατούμενοι θα μπορούσαν να επιλυθούν από μόνοι τους και να γίνουν καλύτεροι πολίτες. Αυτή η σωφρονιστική προσέγγιση έγινε γνωστή ως και σήμερα με το όνομα “Σύστημα Πενσυλβανία”.

Το Σύστημα αυτό είχε περάσει από προηγούμενα πειράματα στην Φιλαδέλφεια. Το 1787, ο Δρ. Μπέντζαμιν Ρας (δημοτικός ηγέτης στην Φιλαδέλφεια, γιατρός, πολιτικός, κοινωνικός σωφρονιστής και ανθρωπιστής και ιδρυτής του Κολεγίου Ντίκινσον) ίδρυσε την “Κοινότητα της Φιλαδέλφειας για Ανακούφιση των Στεναχωριών στις Δημόσιες Φυλακές” (αυτό και αν είναι όνομα), την πρώτη ομάδα αναμόρφωσης φυλακών στο κόσμο. Φυσικά ο Δρ. Ρας έγινε μέλος της ομάδας μόλις αυτή συστάθηκε και συνεχίζει να λειτουργεί με νέο όνομα “Κοινότητα Φυλακών Φιλαδέλφειας”, για να προωθήσει την αναμόρφωση στις φυλακές και την κοινωνική δικαιοσύνη.




Το 1790, ξεκίνησε η επίσημη πρώτη για το πείραμα με περιορισμένη απομόνωση μέρα και νύχτα στην Πενσυλβανία. Η φυλακή Walnut Street, η οποία χτίστηκε το 1776, άνοιξε έναν Σωφρονιστικό Οίκο με 16 κελιά, τα οποία ήταν για τέτοια χρήση. Η νέα αυτή προσέγγιση φαινόταν να είναι επιτυχής και η άσκηση παρασκηνιακής πολιτικής πίεσης άρχισε να κυνηγά την νομοθετική εξουσία της Πενσιλβανίας για να εγκριθούν κονδύλια για ένα μεγαλύτερο Ίδρυμα που θα μπορούσε να χωρέσει 250 κρατούμενους. Μετά από 4 χρόνια κυνηγητού, τελικά η έγκριση έγινε αποδεκτή. Τέσσερις ήταν οι αρχιτέκτονες που διαγωνίστηκαν για το προνόμιο να σχεδιάσουν την νέα φυλακή. Νικητής ήταν ο Βρετανός αρχιτέκτονας Τζον Χάβιλαντ, μετανάστης στην Φιλαδέλφεια. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1822. Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, η φυλακή πλέον είχε θερμαινόμενα κελιά και ένα μοντέρνο σύστημα υδραυλικών που αποτελούνταν από τουαλέτες και τρεχούμενο νερό σε κάθε κελί. Για την εποχή, το ποσό των 780 χιλ δολαρίων, ήταν ένα υπέρογκο ποσό. Έγινε ένα αρχιτεκτονικό θαύμα, και προσέλκυσε πολλούς επισκέπτες.



Ο πρώτος κρατούμενος που πέρασε τις πύλες της φυλακής το 1829, ήταν ο Τσαρλς Ουίλιαμ, ένας κλέφτης ο οποίος καταδικάστηκε με 2 χρόνια σε περιορισμό με σκληρή εργασία. Δυο χρόνια αργότερα, το 1931, άρχισαν να έρχονται και οι πρώτες γυναίκες κρατούμενοι. Σχεδόν αμέσως εμφανίστηκαν τα προβλήματα. Το νέο σύστημα που είχε σκοπό να αναμορφώσει την κακοποίηση στις φυλακές και να διευκολύνει περισσότερο την παραγωγική αναμόρφωση, έγινε από μόνο του το αίτιο της κακοποίησης. Οι κρατούμενοι έμεναν σε απόλυτη περιοριστική απομόνωση και σιωπή μέσα σε ηχομονωτικούς τοίχους. Δεν τους επιτρεπόταν να μιλούν ή να συναναστρέφονται με τους άλλους κρατούμενους. Τα γεύματα τα έσερναν κάτω από μια σχισμή στις πόρτες των κελιών, ώστε οι κρατούμενοι να έχουν την λιγότερη δυνατόν επαφή με τους φύλακες. Είχαν τον δικό τους μικρό χώρο εκγύμνασης σε αντίθεση με μια μεγάλη επικοινωνιακή περιοχή. Όταν κατέφθαναν οι κρατούμενοι, τους επέβαλλαν να φορούν μάσκες που δεν τους επέτρεπαν να δουν που βρίσκονται τα κελιά τους. Αυτό ήταν για να αποφύγουν την περίπτωση να το σκάσουν. Με την έλευση τους στη φυλακή, κανένας κρατούμενος δεν έβλεπε ή μιλούσε με τους υπόλοιπους.

Διάφορες μέθοδοι αυστηρής τιμωρίας, υιοθετημένες από πρακτικές που λάμβαναν χώρα σε ψυχιατρεία, χρησιμοποιούνταν στους κρατούμενους που δεν υπάκουαν στους κανόνες. Οι τιμωρίες αυτές δεν ήταν μέρος του αρχικού πλάνου των Κουάκερων για τη φυλακή, αλλά διαμορφώθηκαν από σκληρούς φύλακες ως απόκριση για τις καταστάσεις που λάμβαναν χώρα. Το πιο κοινό ήταν το Σιδερένιο Φίμωτρο, μια τιμωρία που χρησιμοποιούνταν σε όσους μιλούσαν. Τα χέρια ενός κρατούμενου δένονταν σταυρωτά πίσω από το σβέρκο του και το φίμωτρο έμπαινε στο στόμα του και δενόταν στα χέρια του. Με την παραμικρή κίνηση των χεριών του προκαλούσε έναν αβάστακτο πόνο στο στόμα. Μετά από κάποιες ώρες, η κίνηση ήταν αναπόφευκτη και πολλοί κατέληγαν με ματωμένο στόμα, μέχρι τη στιγμή που θα τους απελευθέρωναν από την τιμωρία τους.

Οι κρατούμενοι επίσης δένονταν με ζουρλομανδύα τόσο σφιχτά που λιποθυμούσαν από την περιορισμένη κίνηση αίματος στο πρόσωπο, το λαιμό και τα χέρια. Κάποιους τους έστελναν στην “Τρελή Καρέκλα”, όπου δένονταν με αλυσίδες και δερμάτινα λουριά, με τέτοιο δέσιμο που δεν μπορούσαν να κουνηθούν. Τους άφηναν για ώρες στην κατάσταση αυτή, ακόμα και για μέρες. Λόγω έλλειψης της κυκλοφορίας του αίματος, τα άκρα μελάνιαζαν και προκαλούσαν για κάποιο διάστημα, αδυναμία να περπατήσουν. Στην τιμωρία του “Υδάτινου Μπάνιου” οι κρατούμενοι καταβρέχονταν με παγωμένο νερό και τους κρεμούσαν με τις αλυσίδες από τους τοίχους των κελιών τους. Η τιμωρία αυτή ήταν πάρα πολύ σκληρή ειδικά τον χειμώνα, καθώς το νερό μπορούσε να παγώσει πάνω στο δέρμα. “Η Τρύπα” ήταν ένα ένας λάκκος στο χώμα κάτω από το Τετράγωνο 14, οπού εκεί τιμωρούσαν τους χειρότερους. Τους πετούσαν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με ένα κύπελο νερό μόνο και μια φέτα ψωμί την ημέρα για να διατηρηθούν.

Ακόμα και ο Τσαρλς Ντίκενς επισκέφτηκε την φυλακή το 1842, και μάλιστα τρόμαξε με τα όσα βίωσε εκεί μέσα. Αργότερα έγραψε για τα όσα είδε “Το Σύστημα είναι άκαμπτο, αυστηρό και απομόνωσης χωρίς ελπίδα, και το πιστεύω, τα αποτελέσματα του είναι βάναυσα και λάθος”. Η απώλεια της ανθρώπινης επαφής και της επικοινωνίας καθώς και οι βάρβαρες τιμωρίες, είχαν συνέπειες σε αρκετούς κρατούμενους. Κάποιοι ανέπτυξαν έντονα ψυχολογικά τραύματα ενώ κάποιοι τρελάθηκαν τελείως. Οι ντροπιασμένοι λειτουργοί των φυλακών έβρισκαν δικαιολογίες όπως αδύναμα γονίδια ακόμα και αυνανισμό, κάτι που εκείνη την εποχή πίστευαν πως οδηγούσε στην παράνοια.

Έρευνες που έγιναν στη φυλακή για τις κακοποιήσεις του συστήματος ξεκίνησαν το 1834. Το 1903, η χρήση της μάσκας στους κρατούμενους σταμάτησε. Μέχρι το 1913, το Σύστημα ήταν πλέον εμφανές ότι δεν λειτουργούσε και δεν είχε αποτέλεσμα, και έτσι η χρήση του εγκαταλείφθηκε. Δέκα χρόνια μετά, το 1923, οι γυναίκες κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στις εγκαταστάσεις στο Μάντσι της Ιντιάνα. Το 1924, επιτράπηκε στους κρατούμενους να τρώνε όλοι μαζί για πρώτη φορά.

Όπως αναφέρθηκα στην αρχή, η φυλακή αυτή φιλοξένησε μερικούς από τους πιο διάσημους εγκληματίες της Αμερικής. Ένας από αυτούς ήταν ο Αλφόνσο “Σημαδεμένος” Καπόν, ο οποίος πέρασε 8 μήνες από το 1929 έως το 1930. Τον είχαν συλλάβει για κατοχή κρυμμένου , θανατηφόρου όπλου και ήταν η πρώτη του καταδίκη. Απόλαυσε τον εγκλεισμό του στην φυλακή E.S.P. καθώς είχε τα προνόμια ενός βασιλιά σε σύγκριση με τους άλλους κρατούμενους. Είχε ένα κελί επιπλωμένο με τα πολυτελή προσωπικά του αντικείμενα, όπως ραδιόφωνο, μια πολυθρόνα, ένα γραφείο και πίνακες στους τοίχους. Είχε πάρα πολλούς επισκέπτες κατά την διάρκεια της παραμονής τους και του επιτράπηκε μάλιστα και η χρήση/κατοχή καπνού και ουϊσκιού.

Δεδομένου την ακραία και βάναυση απομόνωση των κρατουμένων, είναι σύνηθες να βίωσαν μεταφυσικές δραστηριότητες και στοιχειώματα, αλλά να θεωρήθηκαν ως ψευδαισθήσεις ή παρενέργειες από αποχή από τα ναρκωτικά. Πιθανά ο Αλ Καπόν να ήταν ο πρώτος που να βίωσε κάτι τέτοιο. Όταν συνέβησαν αυτές οι δραστηριότητες, η χρήση της μάσκας είχε ήδη εγκαταλειφθεί. Μαρτυρίες των φρουρών αναφέρουν πως ο Αλ Καπόν ήταν στοιχειωμένος και μπορούσαν να τον ακούσουν μέσα από το κελί του να προσπαθεί να διώξει κάποιον. Όπως είπε και ο ίδιος στους φρουρούς, το πνεύμα που τον στοίχειωνε ήταν ο Τζέιμς Κλαρκ, ένα από τα θύματα της Σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου και τον παρενοχλούσε και τον απειλούσε. Λέγεται πως τον ακολούθησε μέχρι τις τελευταίες του μέρες.

Άλλα ονόματα είναι αυτά του Βίκτορ “Babe” Αντρεόλι, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια, για φόνο 1ου Βαθμού το 1937. Το έσκασε το 1943, κρυμμένος μέσα σε όχημα παραλαβής το οποίο έφευγε από την φυλακή. Τον εντόπισαν μερικές εβδομάδες αργότερα και τον σκότωσαν εν ψυχρό σε εστιατόριο. Η Φρίντα Φροστ, μια από τις τελευταίες γυναίκες κρατούμενες της E.S.P. Μεταφέρθηκε στο Μάντσι το 1923, όπου και πέρασε 20 χρόνια εκεί για τη δολοφονία του άντρα της με δηλητηρίαση. Ο Λίο Κάλαχαν, ένας από τους 100 κρατούμενους που το έσκασαν και ο μόνος που τα κατάφερε. Με κατηγορία όπως βιαιοπραγία και ξυλοδαρμό με σκοπό το φόνο, τον έφεραν στη φυλακή αυτή. Το 1923, μαζί με άλλους πέντε κρατούμενους, έφτιαξαν μια σκάλα με την οποία το έσκασαν από τον δυτικό τοίχο. Οι άλλοι πέντε κρατούμενοι συνελήφθησαν ξανά αλλά ο Λίο παραμένει ελεύθερος (πιθανά νεκρός εκτός και αν έφτασε τα 110)

To 1924, ο Κυβερνήτης της Πενσυλβανίας Γκίφορντ Πίντσοτ καταδίκασε σε ισόβια τον Πεπ, τον Γατοδολοφόνο Σκύλο. Ο Πεπ ήταν ένας πραγματικός σκύλος ό οποίος σύμφωνα με μια ιστορία, καταδικάστηκε από τον Κυβερνήτη γιατί σκότωσε την γάτα της γυναίκας του. Μια άλλη ιστορία αναφέρει πως ο Κυβερνήτης δώρισε τον Πεπ στην φυλακή για να ξυπνήσει την ηθική των κρατουμένων. Όποια και αν ήταν η ιστορία του, ο Πεπ απέκτησε τον δικό του αριθμό κρατουμένου και πέθανε με πυροβολισμό στο κεφάλι.

Το 1953, το Ίδρυμα άλλαξε όνομα και ορίστηκε το 1958 ως ιστορικό αξιοθέατο από την πόλη της Φιλαδέλφειας. Έγινε Ομοσπονδιακό Εθνικό Ιστορικό Αξιοθέατο το 1965. Το 1970, η εγκατάσταση άρχισε να ρημάζεται και έκλεισε. Οι περισσότεροι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν αλλού. Μια εξέγερση προέκυψε, παρακινώντας την μεταφορά περισσότερων κρατουμένων. Τον επόμενο χρόνο, το Ίδρυμα εγκαταλείφθηκε σχεδόν ολόκληρο. Σκέψεις για την κατεδάφιση του για διαφημιστική χρήση, αλλά σύντομα απορρίφθηκαν το έτος 1988, όπου άρχισαν οι εργασίες συντήρησης του και άρχισαν να έρχονται μικρά γκρουπ από επισκέπτες. Το 1994, έγινε επίσημη ατραξιόν για τους τουρίστες και τις επόμενες χρονιές άνοιξε το μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία του. Σήμερα, μπορούν να γίνουν επισκέψεις φαντασματοθηρίας την νύχτα και ομάδες από Παραφυσικούς Ερευνητές μπορούν να νοικιάσουν αποκλειστική πρόσβαση.

Η φυλακή E.S.P. “ζωντανεύει” όταν η νύχτα πέφτει και οι εγκαταστάσεις είναι απόλυτα ήσυχες. Είναι πολύ πιθανό να ακούσει κάποιος χτυπήματα από το δωμάτιο της “Τρελής Καρέκλας” και του Αλ Καπόν, ασώματες φωνές να “πεινούν” ή να χαιρετάνε. Ασώματες φωνές να θρηνούν ή να μιλάνε και να κλαίνε. Υπάρχουν και ασώματοι ήχοι από πατήματα και πόδια που σέρνονται πάνω στο χώμα. Μπορεί να ακούσει κανείς ήχους από τις κλειδωνιές να πέφτουν στις πόρτες των κελιών. Η πιο δραστήριες περιοχές είναι το Block 12 και η Γραμμή του Θανάτου. Κάτω στις ντουζιέρες έχει αναφερθεί πως γυναίκες επισκέπτριες ασώματα χέρια να τις χουφτώνουν στα οπίσθια, ενώ άλλοι να νιώθουν κάποια δύναμη να τους σπρώχνουν προς το κενό ανάμεσα στις δύο σειρές κελιών στον επάνω όροφο. Πολλοί όμως έχουν δει μια ψηλή, σκοτεινή σκιά ενός άντρα να εμφανίζεται στα παλιά κελιά και ένιωσαν έντονο θυμό και οργή καθώς και κακία. Κανείς δεν γνωρίζει τι ή ποιος είναι. Έχουν καταγραφεί πολλές φωτογραφικές ανωμαλίες όπου εμφανίζονται Orbs, Εμφανίσεις και Σκιές να περιφέρονται στους διαδρόμους. Ο ψηφιακός ή ηλεκτρονικός εξοπλισμός εμφανίζει δυσλειτουργία όπως για παράδειγμα οι κάμερες και οι καταγραφείς παύουν να λειτουργούν ή αλλάζουν ρυθμίσεις λειτουργίας ή μπορεί να καταγράψουν εικόνες από μόνες τους. Σίγουρα είναι πλούσιο σε EVP.

Ο κινηματογράφος μπορεί να μας παρουσιάζει φανταστικές ταινίες τρόμου ή ψυχολογικών θρίλερ, αλλά κάποιες από αυτές κρύβουν ένα πολύ σκοτεινό μυστικό. Την ιστορία τους και αυτό είναι κάτι που δεν φτάνει σχεδόν ποτέ στο θεατή.